SOMETHING02:ข้อตกลง
1021 Words
SOMETHING 2
**********************
หลังจากที่ย้ายของมาที่ห้องโฟร์เสร็จแล้วโดยมีโฟร์คอยช่วยยกของให้ ห้องเชอรี่อยู่ชั้นสิบ แต่ห้องโฟร์อยู่ชั้นสามเลยต้องขนของกันลำบากหน่อย ระหว่างขนของฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องมีคนมายืนมองดูด้วยก็ไม่รู้ ก็แค่เปลี่ยนห้องเท่านั้นเอง
แต่พอสายตาของแต่ละคนมองไม่ได้มองมาที่ฉันไง พวกเธอมองผ่านฉันไปก่อนจะไปกระทบที่ตัวของโฟร์ ทำให้ฉันเข้าใจได้ทันทีเลยว่าทำไมคนถึงมองกันเยอะ
อิจฉาใช่มั้ยล่ะที่ฉันอยู่กับคนหล่อ แต่เชื่อเหอะถ้าได้มาอยู่จริงๆ มันลำบากใจมาก
“อ่ะนี่” ฉันยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้โฟร์ เขารับมันอย่างงงๆ มันเป็นเอกสารที่ฉันทำขึ้นเองแหละ แบบว่าเป็นสัญญาของการทำข้อตกลงกันอ่ะ ถ้าพูดปากเปล่ามันก็เหมือนไม่มีค่าอะไร เพราะฉะนั้นต้องทำเป็นลายลักษณ์อักษรแบบนี้แหละดีแล้ว เขาจะได้จดจำไว้ว่าไม่ควรแหกกฎข้อตกลงของเรา “เซ็นต์รับทราบข้อตกลงด้วยนะ”
“เล่นใหญ่นะเนี่ยเธออ่ะ” เขาเดินไปหยิบปากกาก่อนจะเซ็นชื่อตัวเองลงไปโดยที่ไม่ได้อ่านเลยสักคำ
ไม่คิดจะอ่านหน่อยเหรอ หรือคิดว่าตัวเองเก่งก็เลยไม่อ่าน
“เสร็จแล้ว”
“ไม่อ่านหน่อยเหรอ?”
“ไม่อ่ะ ฉันรู้ว่าเธอต้องการอะไร” พ่อคนเก่งเดาใจคนอื่นเป็นซะด้วย ฉันยักไหล่ก่อนจะเดินไปติดสัญญาข้อตกลงเอาไว้ที่หน้าห้องเวลาที่เขาเดินเข้ามาเขาก็จะได้เห็นว่าข้อตกลงของเราคืออะไร
“นายไปเคลียร์ห้องน้ำให้เรียบร้อยด้วยนะ”
พอนึกขึ้นได้ว่าในห้องน้ำมันมีอะไรฉันก็หันไปบอกโฟร์ที่กำลังจ้องไอโฟนและเสียบหูฟังอยู่ เขาดูอะไรของเขานะทำไมทำหน้าตาตั้งใจมากขนาดนั้นเหมือนกำลังนั่งจำสูตรเคมีไรงี้ โฟร์ถอดหูฟังออกก่อนจะเดินไปห้องน้ำโดยไม่พูดอะไร พูดง่ายเหมือนกันแฮะ ยอมทำตามที่ฉันบอกอย่างว่าง่ายด้วย
“รันนี่เธอช่วยเอาขยะในห้องน้ำไปทิ้งให้หน่อยดิ พอดีว่าฉันจะล้างห้องน้ำ”
ก็บอกว่าชื่อรันเฉยๆ ไม่ได้ชื่อรันนี่ เขานี่ก็ยังไงนะ ฉันกำลังจะเดินเอาขยะไปทิ้งก็ชะงักมือค้างไว้เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นถุงยางฯ อยู่ที่ถังขยะ ก่อนที่จะใช้ฉันเขาเห็นหรือเปล่าว่าถุงยางฯ มันอยู่ในถังขยะ
“ยังอีก มาเอาไปดิจะล้างห้องน้ำ”
“เดี๋ยวฉันล้างเองนายเอาไปทิ้งแล้วกัน”
ฉันเดินหนีไปจัดของตัวเองต่อ แต่พอได้ยินเสียงฝีเท้าของโฟร์เดินออกมาจากห้องน้ำฉันก็หันไปทันทีโดยที่ไม่รู้เลยว่าโฟร์ยืนอยู่ข้างหลังฉัน เลยทำให้หน้าอกฉันชนเข้ากับแผงอกเขาเข้าอย่างจัง มือข้างหนึ่งของโฟร์โอบเอวฉันเอาไว้เพื่อไม่ให้ฉันหงายหลังล้มไป
ใบหน้าของโฟร์อยู่ห่างจากใบหน้าของฉันไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขารินลดปลายจมูกฉัน ทุกอย่างดูเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ตัวฉันแข็งทื่อขยับไปไหนไม่ได้เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยสายตาของโฟร์ที่จับจ้องมาที่ฉัน
“รันนี่คือฉันปวดแขนอ่ะ”
เสียงของโฟร์ทำให้สติฉันกลับเข้าร่างก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นยืน บ้าที่สุดเลยดันไปเคลิ้มกับแววตาของโฟร์ที่มองฉันซะได้ ดีนะที่เขาไม่คิดที่จะทำอย่างอื่นอ่ะ หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมารู้สึกอายยังไงไม่รู้ ก็มันน่าอายจริงๆ นี่นา แทนที่ตัวเองจะลุกออกไปเองกลับต้องให้ผู้ชายเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“ขะ...ขอโทษ” ฉันมองซ้ายมองขวาไม่กล้าเอาสายตาไปมองหน้าโฟร์เพราะกลัวว่าเขาอาจกำลังมองฉันอยู่ ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายดังขึ้นมา ทำให้ต้องหันไปมองเขาและก็เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้จริงๆ ด้วย โฟร์กำลังมองฉันอยู่
“เธอไม่ต้องล้างหรอกเดี๋ยวฉันล้างเอง ส่วนขยะนี่ก็...” โฟร์ก้มลงมองขยะในมือตัวเองก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่ามันมีของที่เขาใช้แล้วทิ้งอยู่ “หึ!...กลัวไอ้นี่ก็ไม่บอก” พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับขยะในมือ
ไอ้นี่ของเขาจะหมายถึงของสิ่งนั้นหรือเปล่านะ แต่ช่างเถอะ อย่าไปคิดถึงมันอีกเลย ของตัวเองก็ยังจัดเข้าที่ไม่เสร็จเลิกคิดอะไรพรรค์นั้นได้แล้ว
ใช้เวลาไม่นานโฟร์ก็จัดการล้างห้องน้ำจนเสร็จก่อนจะมาล้มตัวลงนอนที่เตียงของตัวเอง เขาหยิบไอโฟนขึ้นมาแล้วเสียบหูฟังเหมือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจฉันแล้วเพราะเขากำลังสนใจสิ่งที่อยู่บนหน้าจอไอโฟนของเขา ดีแล้วล่ะเขาจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันมากนัก เพราะฉันเองก็ไม่ชอบให้รูมเมทมาวุ่นวายเวลาที่ฉันกำลังจะอ่านหนังสือด้วย
ฉันนั่งนั่งอ่านหนังสือมาได้สักพักก็ต้องหยุดอ่านเมื่อได้ยินเสียงโฟร์ร้องขึ้นมา เสียงร้องแปลกๆ จากเขาทำให้ฉันต้องหันไปมองก็เห็นว่าเขาหลับตาพริ้มมือยังคงถือไอโฟนเอาไว้ ห้องก็ไม่ได้หนาวอะไรมากนะเขาห่มผ้าซะหนาเลย
พอโฟร์ลืมตาขึ้นมาเขาก็หน้าตกใจเมื่อเห็นว่าฉันกำลังมองเขาอยู่ คือเขาทำอะไรของเขาอยู่ ทำไมต้องทำหน้าตกใจด้วยที่เห็นว่าฉันมองอยู่ เขาถอดหูฟังออกก่อนลุกขึ้นนั่งแล้วทำตาแป๋วมองฉันพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อยทำให้เห็นลักยิ้มน่ารักๆ ของเขา
“ได้ยินเสียงเหรอ?”
- Writer
