SOMETHING03:ว่าด้วยเรื่องผี
1140 Words
SOMETHING 3
******************
ไม่ได้ยินเลยมั้งร้องขึ้นมาซะเสียงดังขนาดนั้น ฉันพยักหน้าโฟร์ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างแก้เก้อ
“โทษทีลืมตัวไปหน่อย มันไม่ชินน่ะที่มีคนมาอยู่ด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอก” ฉันปิดหนังสือลงแล้วหยิบกระเป๋าสะพายเพื่อที่จะไปหาอะไรกินข้างนอก มหาวิทยาลัยที่นี่ดีอย่างหนึ่งคือเวลานักศึกษาจะออกไปไหนจะมีรถจักรยานให้ใช้ตลอดเวลา หรือไม่ก็จะมีรถ ม. มารับมาส่งถึงที่อย่างปลอดภัย
“จะไปไหนอ่ะ?”
“ไปหาไรกินหน่อย เอาไรมั้ย?” ฉันถามตามมารยาท การที่ไม่ชวนเขาไปด้วยก็เป็นการเสียมารยาทแล้ว ฉันก็เลยถามว่าเขาจะเอาอะไรหรือเปล่าเผื่อเขาขี้เกียจออกไป เวลาที่ฉันอยู่กับเชอรี่ฉันไม่ค่อยได้ถามอะไรเธอเท่าไหร่มันก็เลยไม่ค่อยชินเวลาที่ต้องมาถามอะไรแบบนี้
“เดี๋ยวฉันไปด้วย”
พูดจบเขาก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ เมื่อกี้ฉันแอบเห็นว่ากางเกงเขาไม่ได้รูดซิปด้วยแฮะ นี่เปล่าลามกนะฉันบังเอิญเห็นจริงๆ แล้วไอ้เสียงเมื่อกี้อีกเขาทำอะไรนะ เริ่มอยากรู้แล้วอ่ะ
ฉันชะโงกหน้าไปที่ห้องน้ำเมื่อเห็นว่าโฟร์ยังไม่ได้ออกมาฉันก็เดินไปที่เตียงของเขาก่อนจะเปิดผ้าห่มออกมาแล้วก็ต้องตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าที่นอนของเขาเปียก คือมันก็ไม่ได้เปียกมากหรอก มันเหมือนมีน้ำอะไรไม่รู้เปรอะเปื้อนที่นอนของเขา
พอได้ยินเสียงปลดล็อกประตูฉันก็รีบกลับมายืนที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“สะ...เสร็จแล้วเหรอ?”
“อื้อ! ไปกันเลยมั้ย” ฉันพยักหน้าแล้วเดินออกมาก่อนโฟร์ เขาเดินตามหลังฉันมาติดๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาสะกิดไหล่ฉันเพื่อให้ไปที่ลานจอดรถยนต์ ฉันทำหน้างงนิดๆ เพราะว่าตัวเองไม่ได้มีรถยนต์ “พอดีฉันมีรถยนต์น่ะ ไปรถฉันดีกว่าจะได้สะดวก”
“คือ...ฉันจะไปแค่หน้าปากซอยเองนะ” ฉันแย้งเพื่อที่จะได้ไม่ต้องขึ้นรถไปกับเขา แต่เขากลับดึงมือฉันให้เดินตามเขาไปจนถึงรถ HONDA CITY รุ่นใหม่ล่าสุด แล้วทำไมฉันต้องเดินตามเขามาด้วยนะแค่สะบัดมือออกก็แค่นั้นเอง
“รู้ว่าหน้าปากซอยแต่พอดีฉันลืมของเอาไว้ห้องเพื่อนน่ะจะแวะไปเอาด้วย”
นั่นไงเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาแล้ว ไม่ใช่ว่าจะลวงฉันไปทำมิดีมิร้ายเหรอ เดี๋ยวนี้ข่าวก็ออกกันโครมๆ ว่าผู้หญิงถูกลักพาตัวไปฆ่าข่มขืน คนร้ายก็ดันเป็นคนใกล้ตัวซะด้วย ฉันว่าตัวเองไม่ควรเอาตัวไปยุ่งเกี่ยวกับอะไรแบบนี้ดีกว่า
“งั้นเราแยกกันไปก็ได้เนอะ”
“ทำไมต้องแยกกันไป เราก็ไปด้วยกันนี่ล่ะจะได้ไม่เสียเวลา” เขาชี้นิ้วไปที่รถเพื่อบอกให้ฉันไปขึ้นรถดีๆ ฉันชั่งใจอยู่นานเพราะไม่กล้าไปกับเขา เพื่อนเขาเป็นใครมาจากไหนฉันก็ไม่รู้จัก ลำพังแค่อยู่กับเขาคนเดียวฉันก็กลัวจะแย่แล้ว
“มะ...ไม่เอาอ่ะ แยกกันดีกว่า”
ฉันปฏิเสธอย่างเต็มที่ เราไม่ได้รู้จักกันหรือสนิทสนมกันมาก่อนเพราะงั้นฉันจะไว้ใจเขาไม่ได้ ต่อให้พี่อรุณจะบอกว่าเขาเป็นคนดีก็เถอะ ฉันเห็นมานักต่อนักแล้วว่าไอ้ที่เรียกว่าคนดีสุดท้ายก็ตบะแตกทำชั่วกันเกลื่อนเมือง
“อะไรของเธอรันนี่” คราวนี้โฟร์เริ่มทำน้ำเสียงเบื่อหน่ายออกมา นั่นมันยิ่งทำให้ฉันเริ่มมั่นใจเต็มร้อยเลยว่าเขาอาจจะลวงฉันไปฆ่าข่มขืนก็ได้ แถมลานจอดรถก็มืดสลัวอีกเหมาะแก่การฆาตกรรมยังไงไม่รู้
นี่ฉันไม่ได้หลงเข้ามาในหนังฆาตกรรมใช่มั้ย
“คือฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอนะ”
“ไม่ได้ทำอะไรแล้วชวนฉันทำไมอ่ะ” ฉันอดที่จะถามไม่ได้ ถ้าไม่ได้คิดอะไรแล้วทำไมจะต้องอยากให้ฉันไปกับเขาด้วย เขาไปคนเดียวก็ได้นี่ เมื่อก่อนเขาก็เคยอยู่คนเดียว การที่จะทำอะไรคนเดียวมันก็น่าจะง่ายกว่า
“ถ้าฉันบอกเธอแล้วเธออย่าไปบอกใครนะ” โฟร์ยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูฉันเล่นเอาเสียวสันหลังวาบเลย มือฉันเย็นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุเหมือนตัวเองอยู่ใกล้ความตายยังไงไม่รู้
ฉันพยักหน้าตอบก่อนที่เขาจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีก ทำให้ริมฝีปากของเขาเสียดสีกับใบหูฉันเล็กน้อย ตัวฉันสะดุ้งนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ผละออก
“ฉันกลัวผีน่ะ”
“อะ...อะไรนะ?” ไอ้ที่อยากให้ฉันไปด้วยคือไม่กล้าไปคนเดียว แล้วทำไมถึงเลือกที่จะนอนคนเดียวล่ะ เขานี่ก็แปลกคนดีเนอะ แล้วที่บอกว่ากลัวผีเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขาอาจจะโกหกฉันอยู่ก็ได้
“เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นะ เพราะงั้นก็เงียบเอาไว้” เขาเอานิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากฉันเบาๆ “ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ แป๊บเดียวเองไม่ไกลหรอกเพื่อนฉันอยู่อีกมหาลัยหนึ่งน่ะ ไปเป็นเพื่อนน่อยนะรันนี่ นะ นะ”
“คะ...คือ...” ฉันทำหน้าไปต่อไม่ถูก ไม่เคยมีใครมาอ้อนฉันแบบนี้มาก่อนเลย เอาไงดีล่ะทีนี้
“อ้าวสองคนมาทำอะไรกันที่นี่?”
เสียงคุ้นหูดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้ต้องหันไปมองก่อนจะเห็นว่าเป็นพี่อรุณนั่นเองที่เดินตรงเข้ามา พอเห็นว่าพี่อรุณอยู่ด้วยฉันก็เริ่มเบาใจหน่อย ถ้าขอให้เขาไปเป็นเพื่อนก็น่าจะดีนะ เพราะฉันไว้ใจพี่อรุณ
“กำลังจะออกไปหาไรกินครับ ไปด้วยกันมั้ย?” โฟร์ผละออกจากฉันก่อนจะหันไปพูดกับพี่อรุณเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังชวนพี่อรุณไปกินข้าวด้วยอีก นี่เขาจะมาไม้ไหนกันแน่นะ
“ตามสบาย แต่พี่ขอรบกวนติดรถไปรถที่หน้ามหาลัยหน่อยนะ”
“ครับ” พูดจบโฟร์ก็เดินไปขึ้นรถทันที ถ้าชิ่งหนีตอนนี้จะทันมั้ยนะ พี่อรุณหันมามองฉันก่อนจะพยักพเยิดหน้าให้ไปนั่งข้างโฟร์ ฉันที่ไม่ได้อยากไปด้วยก็ต้องขึ้นไปนั่งอย่างจำใจ
ไม่เป็นไรหรอกมีพี่อรุณอยู่ด้วยโฟร์ไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก
- Writer
