SOMETHING รูมเมทที่แปลว่าโรคจิต

SOMETHING15:ทำผิดข้อตกลง

SOMETHING 15

************************

เดินมาถึงหน้าห้องฉันก็เห็นว่ามีผู้ชายสองคนยืนอยู่ที่หน้าห้องตัวเอง ดูท่าทางน่าสงสัยมาก ไม่รู้ว่ามาทำอะไรหรือใช่เพื่อนของโฟร์หรือเปล่า ดูไม่เหมือนขโมยด้วย

ฉันลังเลอยู่พักหนึ่งว่าจะเข้าไปหาดีหรือเปล่า แต่อีกใจมันก็อดสงสัยไม่ได้เลยตัดสินใจเดินเข้าไปถามว่ามีธุระอะไรอยู่ที่ห้องฉันหรือเปล่า เพราะที่หอพักในของที่นี่มีกฎว่าห้ามให้คนนอกเข้านอกจากจะได้รับอนุญาตเท่านั้น

“มีอะไรที่ห้องนี้หรือเปล่าคะ?”

ผู้ชายสองคนหันหน้ามาก่อนจะทำหน้าตื่นตกใจแล้วหันไปมองหน้ากัน ทำตัวมีพิรุธชัดๆ เลยแบบนี้ ฉันไปที่ประตูห้องตัวเองก็เห็นว่ายังล็อกเอาไว้อยู่คงไม่ใช่ขโมย พวกเขาดูเหมือนมายืนเฝ้าห้องให้ฉันยังไงไม่รู้ หรือไม่ก็ดูเหมือนว่ามารอใครอยู่

“เป็นเจ้าของห้องนี้เหรอครับ?”

“ใช่ค่ะ” ฉันชูกุญแจขึ้นมาให้พวกเขาดู พวกเขาทำหน้าเลิ่กลั่กเหมือนจะพูดก็พูดไม่ออก ถ้าไม่มีอะไรแล้วจะมายืนอยู่หน้าห้องฉันทำไม “ขอโทษนะคะช่วยหลบหน่อยฉันจะเข้าห้อง”

“ยะ...ยังไม่เข้าได้ครับ”

พวกเขามายืนขวางฉันเอาไว้ไม่ให้ฉันเข้าห้องตัวเอง และการกระทำของพวกเขาก็ทำให้ฉันสงสัยขึ้นมาว่าในห้องมันมีอะไรทำไมถึงไม่อยากให้ฉันเข้าห้อง

มีคนอยู่ในห้องด้วยเหรอ ฉันยืนเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง เขาไม่มีสิทธิ์มาสั่งไม่ให้ฉันเข้าห้องตัวเอง เพราะนี่มันห้องของฉันคนที่เป็นฝ่ายไปมันคือพวกเขา

“ถ้าเป็นคุณรันนายน้อยบอกว่าไม่ให้เข้า”

“นายน้อย?” ใครคือนายน้อย คนชื่อนี้ฉันไม่รู้จักหรอกนะ ฟังจากชื่อแล้วเหมือนเป็นคนไม่ดียังไงไม่รู้ไม่อยากรู้จักหรอก “ฉันไม่รู้จักคนชื่อนายน้อย”

“นายน้อยฟะ...”

“ไม่มีอะไรครับ” ผู้ชายอีกคนสวนขึ้นมาก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้พูดจบ

นี่ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ ห้องก็ห้องของฉันทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้ แล้วนี่พวกเขาเป็นใครนายน้อยอะไรนี่เป็นใครเป็นเจ้าของหอพักนี่เหรอ ฉันจ่ายค่าห้องไปแล้วนะหลายหมื่นเลยด้วย จะมายึดห้องฉันแบบนี้ได้ยังไง

“ถอยไป”

“ไม่ได้จริงๆ ครับ”

“ถ้าพวกคุณไม่ถอยไปฉันจะโทรแจ้งยามข้างล่างนะ” ฉันหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาเพื่อที่จะโทรจริงๆ ฉันไม่ชอบพูดเล่นอยู่แล้ว

พวกเขามองหน้ากันอย่างลำบากใจก่อนจะถอยออกจากประตู พวกเขาคงรู้กฎนี้ดีกว่าห้ามให้บุคคลภายนอกที่ไม่ใช่นักศึกษาเข้ามาที่นี่ ถ้าถูกจับได้จะต้องถูกดำเนินคดีตามกฎหมายที่ฝ่าฝืนกฎของที่นี่ ถ้าจะเข้ามาต้องให้คนดูแลหอพักยินยอมซะก่อน

ฉันไขกุญแจเข้าห้องไปช้าๆ เพราะไม่รู้ว่ามีใครอยู่ในนี้หรือเปล่า ถ้าพวกเขาเป็นโจรฉันจะได้ระวังตัวได้ทัน แต่พอเปิดเข้ามาทุกอย่างก็มืดไปหมด เมื่อเช้าก่อนที่ฉันจะออกไปข้างนอกฉันเปิดผ้าม่านทุกบานของหน้าต่างเลยนะ แล้วทำไมมันถึงมืดแบบนี้

ฉันเดินไปเปิดสวิตซ์ไฟเพื่อให้มันสว่างขึ้นก่อนจะพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องเพียงลำพัง แต่กลับมีอีกสองชีวิตที่อยู่ในนี้ด้วย

ฉันอ้าปากค้างอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าโฟร์กำลังขึ้นคร่อมร่างผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้อยู่ ทั้งสองคนอยู่ในสภาพที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า และที่พีคไปกว่านั้นคือเขามีอะไรกันอยู่ในห้องที่ฉันพักอยู่ด้วย

“นะ...นี่มันอะไรกัน?” ฉันแทบไม่มีแรงจะยืนด้วยซ้ำเมื่อเห็นอย่างนั้น

โฟร์กล้าเอาผู้หญิงมาทำเรื่องแบบนี้ที่ห้องฉันได้ยังไง เขาเหมือนไม่ให้เกียรติฉันเลย ข้อตกลงที่ฉันทำขึ้นเขาก็เป็นคนเซ็นยินยอมเองแล้วทำไมถึงมาทำแบบนี้

โฟร์เมื่อได้ยินเสียงฉันเขาก็รีบลุกออกจากตัวผู้หญิงคนนั้นก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวเอาไว้ ส่วนผู้หญิงก็เอาผ้าห่มคุมปิดร่างกายเปลือยเปล่าของเธอเช่นกัน

แต่มันคงไม่ทันแล้วล่ะเพราะฉันเห็นไปแล้ว และฉันก็โกรธมากด้วยที่เขาเอาผู้หญิงมาทำเรื่องนี้ในห้องของฉันถึงแม้ว่ามันจะเป็นห้องของเขาด้วยก็ตาม ถ้าฉันเอาผู้ชายมานอนในห้องด้วยเขาโอเคหรือเปล่าล่ะ

“รัน” โฟร์ดูมีสีหน้าตกใจมากที่เห็นว่าฉันยืนอยู่หน้าห้อง

แสดงว่านายน้อยที่ผู้ชายสองคนนั้นพูดถึงคงเป็นโฟร์สินะ ถ้าฉันไม่เข้ามาก็ไม่รู้เลยว่าเขาเอาผู้หญิงมานอนด้วยแบบนี้ ถ้ามาแค่นั่งเล่นกันฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ

แต่นี่มาทำอะไรที่มันไม่ดีแบบนี้ฉันรับไม่ได้

ฉันหยิบไอโฟนขึ้นมาก่อนจะต่อสายไปหาพี่อรุณทันที ฉันทนอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้วฉันจะขอย้ายห้อง และฉันก็มีเหตุผลเพียงพอที่จะทำให้ตัวเองย้ายออกจากที่นี่ได้ไม่ยาก

“พี่อรุณคือฉะ...” โฟร์ตรงเข้ามาแย่งมือถือไปจากฉันก่อนจะกดปิดเครื่องเพื่อไม่ให้พี่อรุณโทรเข้ามา ฉันมองหน้าเขาอย่างโกรธจัด ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ได้ “ออกไป”

ฉันหันไปมองหน้าผู้หญิงที่นอนก้มหน้าอยู่ที่เตียงของโฟร์ ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใครและไม่สนด้วยว่าเธอเป็นอะไรกับโฟร์ แต่นี่มันห้องฉันฉันมีสิทธิ์ที่จะไล่ใครออกไปก็ได้ ถ้าเธอเป็นแฟนของโฟร์ก็ควรไปทำเรื่องบนเตียงกันที่อื่นเพราะที่ห้องนี้ฉันก็เป็นเจ้าของด้วยเหมือนกัน

“รันคือว่า...”

“พาผู้หญิงของนายออกไปจากห้องของฉันซะ” ฉันพูดทั้งน้ำตา ก็ไม่รู้ทำไมต้องเสียใจมากมายขนาดนี้

ฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรข้ามหัวฉันแบบนี้ ถ้าเขาไปทำที่อื่นฉันจะไม่ว่าอะไรเลยนะ แต่นี่เขาทำที่ห้องของฉันห้องที่ฉันใช้นอนเป็นประจำ ดีนะที่เขาไม่ได้ไปทำที่เตียงของฉัน

ที่ฉันต้องย้ายห้องหนีเชอรี่ก็เพราะเธอเอาผู้ชายมานอนด้วย แล้วนี่โฟร์ก็ยังมาทำเหมือนที่รูมเมทคนก่อนฉันทำอีกเหรอ

“รันคือฉันอยาก...” ฉันเดินออกจากห้องไป ไม่ฟังที่โฟร์กำลังจะพูด ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรมันก็ฟังไม่ขึ้นแล้วล่ะ ในเมื่อเราตกลงกันแล้วว่าจะไม่ทำให้อีกฝ่ายลำบากใจแต่สิ่งที่เขาทำอยู่มันทำให้ฉันลำบากใจมาก

ฉันเดินเข้าร้านคาเฟ่หน้าหอก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาตัวเองออกเพื่อไม่ให้มีคนสงสัยว่าฉันไปทำอะไรมาทำไมถึงร้องไห้ขนาดนี้

แต่พอนั่งได้ไม่ถึงนาทีพี่แพตก็โผล่หน้ามาเลยเหมือนรู้อยู่แล้วว่ายังไงฉันจะต้องมาที่นี่ ดูเหมือนว่าเธอจะมาดักรอฉันเลยนะ พอเห็นอย่างนั้นฉันก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเจอเรื่องของโฟร์ก็ว่าแย่แล้วยังจะมาเจอผู้หญิงของเขาอีก

จะมาก็ไม่ไลน์มาบอกกันก่อนเผื่อยังไงฉันไม่อยู่เธอจะไม่รอจนรากงอกเลยเหรอ แล้วที่เธอมาหาฉันก็คงไม่พ้นเรื่องของโฟร์สินะเพราะเธอคงมีอยู่เรื่องเดียวที่อยากรู้ เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดเลยยังจะมีหน้ามาช่วยเรื่องของคนอื่นอีก

ให้ตายสิรันเธอเก่งนักหรือไง

“เมื่อวานเธอเบี้ยวนัดฉันนะ”

“ฉันขอโทษค่ะ” ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเถียงกับเธอเลยเลือกที่จะขอโทษเพื่อให้เรื่องมันจบๆ ไป “ฉันมีข่าวมาบอกเมื่อวานฉันได้ยินโฟร์คุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ เขาพูดเพราะมาก เขาบอกว่าจะออกไปกับคนในสายช่วงเย็นของวันนี้ และเมื่อกี้เขาก็...”

ฉันเงียบไปไม่รู้ว่าควรจะบอกดีหรือเปล่า แต่พี่แพตบอกให้ฉันรายงานเขาทุกเรื่องนี่เพื่อให้ฉันพิสูจน์ตัวเอง

“โฟร์ทำไม?” เธอนี่ก็เร่งกันจัง ให้ฉันได้ตั้งสติก่อนไม่ได้หรือไง

“เมื่อกี้เขาเพิ่งทำเรื่องนั้นกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในห้องของฉันน่ะค่ะ”

“อะไรนะ?” พี่แพตทำหน้าตกใจก่อนจะเดินออกจากร้านไป

อ้าว! แล้วนั่นจะไปไหน ไปหาเรื่องผู้หญิงคนนั้นเหรอ ไม่ได้นะ จะไปบุกห้องฉันไม่ได้ ถ้าผู้ดูแลหอพักรู้เข้ามีหวังถูกทำโทษแน่ที่ก่อเรื่องทะเลาะวิวาทกันภายในหอ

ฉันรีบวิ่งตามออกไปแต่ก็ไม่เห็นเธอแล้ว ทำไมหายไปเร็วขนาดนี้ฉันวิ่งตามเธอออกมาติดๆ เลยนะ ว่าแล้วฉันก็รีบกดลิฟต์เพื่อจะขึ้นไปที่ห้องตัวเอง

แต่ลิฟต์ทำไมมันช้าอย่างนี้ เอาวะ ไปที่บันไดหนีไฟก็ได้แค่ชั้นสามเองไม่เหนื่อยหรอก ฉันวิ่งขึ้นไปก็ได้ยินเสียงพี่แพตตะโกนด่าผู้หญิงคนนั้นอย่างรุนแรง

“อีหน้าด้าน!!!”