ป้อนกับปาก
841 Words
ฉันหันกลับมามองคนตัวโตอีกครั้งใบหน้าของเขากำลังแสดงออกถึงความไม่พอใจ เขาเป็นอีกคนที่มีใบหน้าเหมือนกันกับเฮียซาตานเฮียบาเอล
คิ้วหนาที่ถูกเจาะที่หางคิ้วทำให้เขาดูแบดบอยมากยิ่งขึ้น
"เฌอทำให้ก็ได้ค่ะ" ฉันตอบรับแล้วยื่นมือออกไปตรงหน้าของเขาเพื่อขอผ้าเช็ดผม
เฮียเดม่อนวางผ้าลงบนมือของฉันก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งลงบนปลายเตียงนุ่มของฉันแทน
"มาดิ" เฮียเดม่อนเอ่ยเรียกทำให้ฉันต้องจำใจเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะหยุดยืนตรงกลางระหวางสองขาของเขาแล้วยกมือเล็กทั้งสองข้างของฉันเช็ดผมให้เขาอย่างเบามือ
"ไอ้ซาตานไปรับเหรอ" คนตัวโตเงยหน้าขึ้นถามฉันเสียงเรียบ ดวงตาคมของเขาจ้องมองฉันไม่วางตา
"ค่ะ" ฉันตอบแค่นั้นแล้วรีบเช็ดผมให้เขาเสร็จเร็วๆ
"หึ มันว่างไปรับหรือไง" เฮียเดม่อนกระชากตัวฉันให้เข้าหาเขามากขึ้น แขนกำยำของเขาโอบรัดเอวคอดของฉันเอาไว้แน่นแล้วนั่งนิ่งให้ฉันเช็ดผมให้เขาเหมือนเดิม
"เสร็จแล้วค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับขืนตัวออกแต่ทว่าคนตัวโตกว่ากลับกอดรัดฉันเอาไว้แล้วซบหน้าของเขาลงบนเนินอกของฉัน
"เฮียเดม่อนปล่อยเฌอก่อนได้ไหมคะ เฌอเพิ่งกลับมายังไม่ได้อาบน้ำเลย" ฉันบอกเสียงอ่อนให้เขาปล่อย แต่ทำยังไงเฮียเดม่อนก็ยังคงกอดรัดฉันแน่นเหมือนเดิม
"อยากให้เฮียช่วยอาบไหม" รอยยิ้มร้ายกาจของเขาทำใจฉันสั่นกลัว พวกเขาอันตรายเกินกว่าที่ใครนึกถึง
"ไม่เอา" ฉันเผลอผลักตัวเขาออกอย่างแรง แล้วถอยหลังหนีด้วยความตกใจ
"เฌอแตม" เฮียเดม่อนเอ่ยเรียกชื่อฉันเสียงต่ำ ทำให้ฉันรู้ว่าเขาโกรธฉันมากแค่ไหนที่กล้าไปผลักเขาแบบนั้น
"คือ..เฌอ"
"ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอไม่มีสิทธิ์ขัดใจเฮีย" ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นยืนสาวเท้าเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
สีหน้าที่พวกเขาทั้งสามทำเหมือนกันในตอนที่พวกเขาไม่พอใจฉัน
มือหนาของเฮียเดม่อนฉุดแขนฉันเหวี่ยงลงไปบนเตียงนุ่ม ถึงมันจะนุ่มสักแค่ไหนแต่ฉันก็ยังรับรู้ถึงความเจ็บปวดอยู่ดี
ความเจ็บภายนอกที่ไม่ได้แม้สักเสี้ยวนึงของความเจ็บภายในใจ
"เฮียอย่าทำเฌอเลยนะคะ" ฉันยกมือไหว้ขอร้องเมื่อคนตัวโตขึ้นคร่อมอยู่บนตัวของฉัน
"อ่าห์ ขอร้องแบบนี้อีกแล้ว"
"....."
"แล้วมันเคยได้ผลไหม" เสียงทุ้มต่ำของเฮียดังอยู่ใกล้ใบหูของฉัน
"เฌอจะไม่ขัดใจเฮียอีกแล้ว" ฉันส่งสายตาวิงวอนขอความเห็นใจ ริมฝีปากหนักหนาของเฮียเดม่อนกระตุกขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะผละตัวออกลุกจากตัวฉันไปยืนอยู่ข้างเตียง
"ไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าว วันนี้แม่ไม่อยู่รู้ยัง"
"รู้แล้วค่ะ" ฉันลุกออกจากเตียงแล้วตอบกลับคนตัวโตออกไป
"อย่าช้าไม่ชอบรอนาน" เฮียเดม่อนบอกแค่นั้นก่อนจะเปิดประตูห้องฉันออกไป ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง พวกเขาก็ไม่ต่างจากเสือร้ายที่รอจังหวะจะขย้ำเหยื่ออย่างฉันได้ทุกเวลา ถ้าฉันยังคงเชื่อฟังเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆเรื่องเลวร้ายก็จะไม่ร้ายแรงไปมากกว่านี้
"มาแล้วนั่นไง" เมื่อมาถึงโต๊ะอาหารคนที่เอ่ยขึ้นคนแรกคือเฮียบาเอลที่นั่งอยู่ก่อนที่สายตาอีกสองคู่จะหันมามองตามสายตาของเฮียบาเอล
"ขอโทษที่ลงมาช้าค่ะ เฌอเพิ่งจะทำรายงานเสร็จ" ฉันบอกพร้อมกับนั่งข้างเฮียซาตานที่กลับมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
"ไม่เป็นไร" เฮียซาตานตอบกลับเสียงเรียบแบบทุกที น้ำเสียงของเขาแบบนี้ฉันชินแล้วล่ะ
ครืน~
เฮียซาตานเลื่อนเก้าอี้ของฉันให้ชิดกับเขา ถึงแม้ว่าไม่ได้เต็มใจที่จะนั่งใกล้เขาเลยสักนิดแต่ก็ทำได้แค่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่สามารถปฎิเสธพวกเขาได้
"กินอีก" คำสั่งแกมดุของเฮียซาตานที่เห็นฉันรวบช้อนบ่งบอกว่าฉันอิ่มแล้ว ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วฉันแทบจะกินไม่ลงเลยต่างหาก
"เฌออิ่มแล้วค่ะ"
"หรือจะให้เฮียป้อน" คำถามที่ฟังดูยังไงก็เป็นการบังคับอยู่ดี และต่อให้ฉันเลือกไม่ว่าทางไหนก็ไม่เคยถูกใจเขาเลยสักครั้ง
"....."
"แต่ป้อนกับปากเฮียแทนเลือกเอา"
***ใจดีกับน้องหน่อยสิ ชอบก็คอมเมนต์ให้กำใจไรท์ด้วยนะคะ
- Writer
