ไม่ใช่ครั้งแรก
812 Words
แกร๊ง!
"กลับมาแล้วเหรอ?" คำทักทายที่ดังขึ้นจากด้านหลังเมื่อฉันปิดประตูลง มือเล็กชะงักด้วยความตกใจเล็กน้อยก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแล้วหันกลับไปตอบอีกคนเสียงใส
"กลับมาแล้วค่ะ เฮียบาเอลกลับมาไวจังเลยนะคะ" ฉันยืนนิ่งเมื่อถูกสายตาคมของเขาจ้องมองมา หน้าตาของเขาแทบไม่ต่างจากเฮียซาตานเลยสักนิดมีเพียงแค่แววตา และอีกอย่างเฮียซาตานเจาะปากแต่เขาไม่
"ไม่ดีเหรอ ที่เฮียกลับไว" คนตัวโตสาวเท้าเข้ามาใกล้ ยิ่งทำให้หัวใจฉันเต้นระรัวด้วยความกลัวจับใจ
ตึง!
แขนหนาของเฮียบาเอลยันค้ำเข้ากับบานประตูกักขังฉันเอาไว้ตรงกลางระหว่างแขนของเขาทั้งสองข้าง
คนตัวโตโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกโด่งของเขาเฉียดพวงแก้มของฉันไปเพียงนิด
"..เฮียบาเอลมีอะไรกับเฌออีกไหมคะ ถ้าไม่มีเฌอขอตัวไปทำรายงานก่อนนะคะ" ฉันเบือนหน้าหนีพร้อมกับพยายามจะเบี่ยงตัวออก แต่เฮียบาเอลกลับเบียดร่างกายกำยำของเขาให้แนบชิดกับฉันมากยิ่งขึ้นจนฉันแนบไปกับบานประตูไร้หนทางหนี
...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำกับฉันแบบนี้ และต่อให้มันวนเวียนมากี่ครั้งฉันก็ยังหวาดกลัวพวกเขาอยู่ดี
"เห็นหน้าเฮียแล้วมันรู้สึกยังไง" ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดตรงลำคอของฉัน ทำให้ฉันต้องยืนกำหมัดแน่น อยากจะผลักไสเขาออกไปแต่มันทำไมได้ อยากจะกรีดร้องว่าฉันกลัวเขามากแค่ไหนก็ทำไม่ได้อยู่ดี
"....."
"มองหน้า" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยสั่ง ฉันเลยจำใจต้องยอมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างไม่มีทางเลือก
แววตาที่บ่งบอกให้รู้ว่าเขาโกรธแค้นฉันมากแค่ไหน
"เฌอต้องไปทำรายงานส่งอาจารย์พรุ่งนี้เดี๋ยวไม่ทัน ขอตัวก่อนนะคะ" ฉันรีบพูดตัดบทก่อนจะเบี่ยงตัวแล้วก้มลอดใต้แขนของเขาออกมา
หมับ!
"จะรีบไปไหน" ใจของฉันหล่นวูบเมื่อถูกเฮียบาเอลสวมกอดจากทางด้านหลังรั้งฉันเอาไว้ไม่ให้เดินหนีเขาไปได้
"....."
"เฮียแค่จะบอกว่า..อย่าลืมลงมากินข้าวด้วย"
"ค่ะ เฌอทำรายงานเสร็จแล้วจะลงมาค่ะ"
"หึ ก็แค่เนี้ย" คนตัวโตผละกอดออกจากฉันแล้วหัวเราะออกมา ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วหันกลับไปส่งยิ้มให้เขาแบบที่เคยทำ
ทำจนมันเคยชินไปแล้วว่าฉันไม่สามารถเรียกร้องความเห็นใจจากพวกเขาได้เลย ฉันก็แค่เด็กที่ถูกรับมาเลี้ยงจะมีสิทธิ์มีเสียงต่อรองอะไรกับพวกเขา นอกจากจะยอมทำเหมือนว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
"งั้นเฌอไม่รบกวนเฮียแล้ว" ฉันบอกพร้อมกับรีบเดินออกมาในทันที แค่เพียงฉันอยู่ในที่ส่วนตัวก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว
ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามาฉันก็ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนุ่มของตัวเอง เรื่องราวที่เกิดขึ้นฉันบอกแม่กับป๊าๆไม่ได้พวกท่านจะมองฉันยังไง ฉันจะยังได้รับความรักจากพวกท่านอีกไหม ท่านจะเสียใจหรือเปล่า ฉันแค่กลัวว่าจะเป็นคนที่ทำให้พวกท่านลำบากใจ
"เศร้าอะไรขนาดนั้น" ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อพบว่าเฮียเดม่อนเดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่เนื้อตัวของเขามีหยดน้ำเกาะพราวอยู่เต็มไปหมด
บ้านหลังนี้ไม่ใช่ที่ๆปลอดภัยสำหรับฉัน แม้แต่ในห้องนอนของฉันพวกเขาก็ยังเข้ามาได้ โดยที่ฉันทำไม่ได้แม้แต่จะเอ่ยปากไล่พวกเขาออกไป
"เฮียเดม่อนใช้ห้องน้ำอยู่เหรอคะ งั้นเดี๋ยวเฌอออกไปก่อนก็ได้ค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปอีกทางถึงแม้ว่าเขาจะนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ แต่มันก็คงไม่ดีแน่ถ้าฉันจะอยู่ในห้องกับเขาแค่สองคน
"กลิ่นสบู่นี่หอมเหมือนกับกลิ่นตัวของเธอเลยว่ะ" เฮียเดม่อนสาวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มือหนาของเขาหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กของฉันมาเช็ดผมที่เปียกชื้นของเขาไปด้วย
"....." ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแต่หยัดตัวลุกขึ้นจะเดินไปเปิดประตู ทว่ากลับถูกคนตัวโตฉุดข้อมือเล็กของฉันเอาไว้ซะก่อน
"เช็ดผมให้หน่อย"
"แต่เฌอ.."
"อยู่บ้านคนอื่นฟรีๆแค่นี้ก็ทำไมได้เหรอ"
***เรื่องนี้น้องอ่อนแอนะคะ อย่าว่าน้องน้าาา
ชอบก็คอมเมนต์ให้กำลังใจไรท์กันด้วยนะคะ
- Writer
