อยู่ห่างๆ
772 Words
"จะไปโรงเรียนยัง" คนตัวโตที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวหนาเงยหน้าจากหน้าจอมือถือแล้วหันมาถามฉันทันทีที่ฉันเดินลงบันไดมา
"ค่ะ เฮียบาเอลก็จะไปวิทยาลัยเหรอคะ" ฉันถามกลับเมื่อสังเกตุเห็นคนตัวโตสวมเสื้อช็อปสีแดงของวิทยาลัยอยู่
"อืม ไปดิเดี๋ยวไปส่ง" เฮียบาเอลหยัดตัวลุกขึ้นแล้วเก็บมือถือของเขาใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์สีดำ
"เฌอไปเองได้ค่ะ"
"แม่ไม่อยู่แล้วจะดื้อเหรอ?" เป็นแบบนี้อีกแล้ว เมื่อไหร่ที่เขาไม่พอใจก็จะยกแม่มาต่อว่าฉันเสมอ
"เปล่าค่ะ เฌอแค่คิดว่าเฮียจะเสียเวลา"
"ไม่หรอก เฮียมีเวลาอีกเยอะ..แถมทำอย่างอื่นค่าเวลาได้ด้วย" เฮียบาเอลสาวเท้าเดินมาหาฉัน รอยยิ้มของเขาบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่
"เฌอต้องรีบไปแล้วค่ะ ถ้าเฮียไม่ว่าอะไรเฌอนั่งแท็กซี่ไปก็ได้ค่ะ" ฉันบอกรัวเร็วเมื่อคนตัวโตหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
"ทำไมชอบปฎิเสธจังวะ" สีหน้าหงุดหงิดของเฮียบาเอลทำให้ฉันต้องเม้มปากแน่น
"....."
"เดี๋ยวไปส่งจะอะไรหนักหนา" มือหนาคว้าข้อมือเล็กของฉันออกแรงดึงให้ฉันตามเขาออกมาถึงรถบิ๊กไบค์คันโตของเขา
"ใส่สั้นไปไหม?" สายตาคมเหลือบมองกระโปรงนักเรียนลายสก๊อตของฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"มอ.ปลายเขาก็ใส่กันแบบนี้นะคะ" ฉันตอบพร้อมกับมองเขาตาแป๋ว
"ใส่อย่างกับคนไม่มีเงินซื้อ"
"ก็เฌอไม่มีเงินจริงๆหนิคะ" ฉันตอบตามความจริง เพราะเงินที่ใช้จ่ายอยู่ทุกวันล้วนเป็นเงินของป๊าๆกับแม่ให้มาเท่านั้น
"ขึ้นมาได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก" เฮียบาเอลว่าพลางตวัดขาขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์คันสีน้ำเงินของเขา
กึก!
เมื่อเฮียบาเอลจอดรถลงหน้าประตูโรงเรียนฉันเลยจะปีนลงจากรถแต่ด้วยกระโปรงนักเรียนที่สั้นเลยทำให้ลำบากนิดหน่อย
"เดี๋ยวก่อน" เฮียบาเอลเอี้ยวตัวกลับมาสั่งฉันที่กำลังจะปีนลงจากรถอย่างทุลักทุเล
"อะไรคะ" ฉันย่นคิ้วบางถามกลับอย่างสงสัย เฮียบาเอลก็ลงจากรถแล้วใช้แขนกำยำของเขาช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มลงมาอย่างง่ายดาย
"ขอบคุณค่ะ"
"อย่าดีใจไป เฮียไม่ใช่คนชอบรับคำขอบคุณของใคร"
"....."
"เฮียอยากได้ของตอบแทนมากกว่า" เฮียบาเอลพูดจบก็วางมือหนาลงบนศีรษะของฉันเบาๆ ฉันไม่รู้ว่าเฮียทำหน้าตายังไงเพราะตอนนี้เขาสวมหมวกกันน็อคเต็มใบไม่เห็นแม้แต่แววตาของเขาด้วยซ้ำ
"เฌอขอเข้าไปในโรงเรียนก่อนนะคะ ขอบคุณเฮียที่มาส่งค่ะ" ฉันบอกกับเขายกมือไหว้อย่างนอบน้อม เฮียบาเอลไม่พูดอะไรฉันเลยตัดสินใจเดินเข้ามาภายในรั้วโรงเรียน แต่พอหันกลับไปก็ยังเห็นเฮียเขายืนมองฉันอยู่ที่เดิม
"เฌอแตม วันนี้ขอลอกการบ้านหน่อยดิ" ไม้ตรีเพื่อนผู้ชายร่วมห้องของฉันวิ่งมาแต่ไกลมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันท่าทางเหนื่อยหอบของเขาพอเดาได้เลยว่าคงวิ่งมาด้วยความเร็วแน่ๆ
"ไม้ตรีไม่ทำการบ้านอีกแล้วเหรอ?" ฉันย่นคิ้วถามคนตรงหน้าที่ยืนเกาหัวแกรกๆบ่งบอกว่าเขาไม่ได้ทำมาจริงๆ
"เอาน่าขอลอกก่อนได้ป่ะ เดี๋ยววันนี้เราเลี้ยงไอติม"
"เราไม่ใช่คนเห็นแก่กินสักหน่อย" ฉันเบะปากตอบแต่เมื่อรับรู้ถึงสายตาของใครบางคนทำให้ฉันต้องหันกลับไปมอง
เฮียบาเอลเขายังไม่ไปอีกเหรอ ฉันหยุดคิดแล้วเดินเข้ามาให้พ้นสายตาของเฮียบาเอล ปกติจะเป็นแม่ที่มาส่งฉันแต่หลังจากที่แม่กับป๊าๆยุ่งเรื่องงานพวกเฮียเขาก็มารับมาส่งแทน
ติ๊ด!
เสียงข้อความที่ดังเตือนออกมาทำให้ฉันต้องหยิบมือถือขึ้นมาดู
[มันเป็นใคร]
ข้อความสั้นๆที่ถูกพิมพ์มาอ่านแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาต้องไม่พอใจอีกแน่
'เพื่อนของเฌอค่ะ'
ฉันตอบกลับข้อความของเฮียบาเอลไปแล้วไม่นานเขาก็ตอบกลับมา
[แม่ส่งให้ไปเรียน ไม่ได้ส่งไปหาผู้ชาย]
'ไม่ใช่แบบที่เฮียคิดนะคะ'
[อยู่ห่างๆมันเอาไว้ ก่อนที่เฮียจะหมดความอดทน]
- Writer
