อย่ามาอ่อยกับแบบนี้
1310 Words
ตอนที่ 13
ชญานนท์เหยียบคันเร่งแทบมิดพารถมุ่งหน้ากลับบ้านทันที ใบหน้างามเริ่มร้อนผ่าว พวงแก้มเริ่มแดงซ่านมากขึ้นจากการสูบฉีดของโลหิตลามไปทั่วแลเห็นได้ชัดตรงบริเวณช่วงคอขาวระหงนั้น ลมหายใจเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“คุณพิมพ์! คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชญานนท์ที่เห็นอาการไม่ปรกติของพิมพ์ชนกจึงรีบถามขึ้น
“เปล่า” ในความคิดของหญิงสาวที่กำลังตกอยู่ภายใต้การครอบงำของยาสวาททีละน้อย เธอจึงเริ่มหันมามองใบหน้าอันหล่อเหลาของชญานนท์อย่างเสน่หา และรอยยิ้มที่ปากงามอิ่มเอิบนั้นก็หวานหยาดเยิ้มขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน ดวงตาพร่างพราวเป็นด้วยความรู้สึกที่สะท้อนออกมา ซึ่งอาการที่เกิดขึ้นนั้นตกอยู่ภายใต้การสังเกตของมาเฟียหนุ่มมาโดยตลอด
“ไปกินอะไรมาคุณพิมพ์ ผมว่าคุณไม่ปกติแล้ว”
“เบสจ๋า ช่วยพาพิมพ์ไปต่อที่ห้องหน่อยสิ พิมพ์ยังไม่อยากกลับ” เหยื่อสาวผู้เคราะห์ร้ายเริ่มมีอารมณ์ไปกับยาจนอยากจะกลืนกินมาเฟียหนุ่มไปทั้งตัว อาการที่เคลิบเคลิ้มนั้น ทำให้หญิงสาวไม่ได้รับรู้ด้วยซ้ำว่าพูดอะไรออกมา เพียงแค่เธอแสดงความยั่วเย้าโปรยเสน่ห์ที่มีให้ชายหนุ่มตรงหน้า จนกระทั่งเมื่อเขารถจอดสนิท
“คุณพิมพ์ คุณเป็นอะไรมากมั้ย” มาเฟียหนุ่มจอดรถถามอาการของเธอด้วยความเป็นห่วงมือหนาเอื้อมไปเตะที่แขนของหญิงสาวเบา ๆ จนเธอเริ่มได้สติ และพบว่าเขาจอดรถอยู่ริมถนน ความเสียวซ่านรัญจวนที่พุ่งขึ้นมาจากท้องน้อย ถูกปลุกขึ้นเพียงแค่มือหนาของชายหนุ่มที่เอื้อมไปแตะเบา ๆ ขนทั่วกายของพิมพ์ชนกลุกชันอย่างสุดสยิว
“จนในที่สุดเธอมือเรียวบางของหล่อนก็โอบรอบลำคอแกร่งแล้วโน้มตัวเขาขึ้นไปสัมผัสริมฝีปากหนาอันชำนาญในการกล่อมอารมณ์
“อื้มมม อะ อึ้มมม..คุณพิมพ์เดี๋ยวก่อน คุณเป็นอะไร
ริมฝีปากงานไม่ตอบและเริ่มประกบไต่ไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหล่าทันที ปากงามที่เคลือบด้วยสีชมพูสดเป็นมันวาวลากไปมาบนใบหน้าของชญานนท์จนทั่ว
“หยุดก่อนครับ...คุณพิมพ์”
“อย่าครับ คุณพิมพ์ ถ้าน้าฝ้ายรู้ว่าคุณทำแบบนี้จะเสียใจเอานะครับ”
“คุณพิมพ์!!!!”
“เบส....นายได้โปรดช่วยฉัน”
“คุณไปโดนอะไรมา..คุณพิมพ์”
“อื้อ อ๊ะ ฉันไม่ไหวแล้วเบส”
“ใจเย็น ๆ ก่อนครับคุณพิมพ์ คุณลองดื่มน้ำก่อน ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ให้ผมพากลับบ้านดีกว่า” พูดจบชญานนท์ก็พาพิมพ์ชนกไปที่บ้านของตัวเอง เพราะเกรงว่าถ้าพาพิมพ์ชนกกลับบ้านของเธอในสภาพนี้มีหวังน้องสาวต้องเธอได้สงสัยเอาแน่ ๆ
“พิมพ์...คุณทำบ้าอะไร ออกไปให้ห่าง ๆ ผมขับรถอยู่ไม่เห็นรึไง” พิมพ์ชนกไม่ตอบ ไม่ว่าเขาจะพยายามผลักเธอออกเท่าไหร่ เธอก็ยังลุกขึ้นคืบคลานเข้ามาหา จนชญานนท์เริ่มสงสัยว่าต้องมีคนวางยาเธอ และคงไม่ใช่ยานอนหลับแน่นอน
ชญานนท์รีบอุ้มพิมพ์ชนกลงจากรถแล้วตรงเข้าไปที่ห้องนอน โดยไม่ผ่านสายตาของลูกน้องแม้แต่คนเดียว ซึ่งความสามารถพิเศษนี้ เป็นความสามารถเฉพาะตัวของเขาที่ได้ฝึกฝนมาโดยตลอด เขารีบวางเธอเบา ๆ ลงบนเตียง
“จูบฉันหน่อยสิเบส” เสียงของเธอเริ่มติดขัด และชญานนท์แน่ใจว่าเธอต้องโดนยาและมันก็กำลังออกฤทธิ์ ไม่ว่ายานั่นจะเป็นยาอะไรก็ตาม เขาจะต้องหาทางช่วยเธอ
“คุณเมามากแล้ว คุณพักก่อนนะ แล้วก็ดื่มน้ำเยอะ ๆ”
ชญานนท์เริ่มได้กลิ่นของค็อกเทลบนเรียวปากสวยของเธอที่กำลังใช้แขนทั้งสองข้างโน้มคอของเขาเข้าไปจูบ ผสมกับความคิดที่เริ่มลอยไป ชญานนท์รีบสลัดความคิดแล้วก็ปฏิเสธหญิงสาวทันที
“อย่าพิมพ์”
“เปิดแอร์แรง ๆ สิ...ฉันร้อน” เธอบอกแล้วเอื้อมมาหยิบรีโมตเพื่อจะปรับแอร์
“นี่คุณเมาหรือคุณโดนวางยากันแน่” ชายหนุ่มตวาดแล้วดึงรีโมตจากมือเรียวบางมาเปิดแอร์ให้เธอ
“ฉันไม่รู้..เบส รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว” ชญานนท์ส่ายหัวแล้วรีบปรับแอร์ให้เย็นที่สุดจนเขาหนาว แต่คนตรงหน้ากับไม่รู้สึกหนาวอะไรเลย ชญานนท์มองเหงื่อเม็ดโตบนลำคอขาว ๆ ท่าทางเธอจะร้อนจริง ๆ และไม่ได้แกล้ง
‘โตขนาดนี้แล้ว ยังโดนผู้ชายหลอกวางยาอีก แล้วเธอไปโดนยาอะไรกันแน่ ถ้าเป็นยานอนหลับก็น่าจะหลับแล้วสิ’ ชญานนท์รีบเอามือเรียวบางที่กำลังจะตะเกียกตะกายเข้ามาหาออกไปก่อนที่ตัวเขาเองจะห้ามใจไม่อยู่
“เบส...ฉันร้อน” มาเฟียหนุ่มหันไปมองหญิงสาวที่ตอนนี้เธอกำลังอ่อยเขาอย่างหนัก และเดาว่าเธอคงไม่สติ จึงตั้งกล้องถ่ายเอาไว้เผื่อว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเขาจะได้ไม่โดนเธอต่อว่าทีหลัง
“เบส ฉันร้อน เบสขา พิมพ์ร้อน” ไม่ใช่ร่างกายเธอเท่านั้นที่อ่อยเขา แต่เสียงของเธอก็อ่อยเขาเหมือนกัน ชายหนุ่มไม่เชื่อตัวเอง ไม่เชื่อสิ่งที่ตาเห็น ว่าคนตรงหน้าจะเป็นได้ถึงขนาดนี้
“เบสขา..คุณช่วยพิมพ์ด้วย ทำไมพิมพ์ร้อนขนาดนี้” อาการของพิมพ์ชนก ทำให้มาเฟียหนุ่มต้องใช้ความอดทนสูง เพราะตอนนี้หล่อนก็กำลังลวนลามเขาอย่างหนัก แอร์สาวลุกขึ้นเอาเรือนร่างอันเย้ายวนเต่งตึงและหอมกรุ่นไปทุกสัดส่วนมานั่งเขาบนตักเขาอย่างเสน่หา
“คุณพิมพ์!!!”
“เบสขา ถอดชุดของพิมพ์ออกสิคะ ถอดเถอะนะ นะ นะ” ชญานนท์กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคออย่างยากลำบาก มาเฟียหนุ่มกำลังร้อนรุ่มไม่ต่างจากเธอทั้งที่แอร์เปิดจนเย็นยะเยือก ร่างนุ่มที่เบียดกระแซะเข้ามาอยู่บนหน้าขาทำให้เขาตื่นเต้นจนระงับใจกายไว้ไม่อยู่ เพราะผู้หญิงที่อยู่บนตักคือสาวสวยดีกรีระดับแอร์โฮสเตส
“คุณพิมพ์!!..ยะ อย่า ครับ” มือเรียวเริ่มไต่ไปทั่วร่างของเขาอย่างสำรวจ ชญานนท์พยายามสกัดกั้นความรู้สึกนี้ เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าเธอน่าหลงใหลแค่ไหน ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเธอจะดูถูกเหยียดหยามเขาอย่างไรก็ตามแต่เขาก็เกลียดเธอไม่ลง และไม่คิดว่าเวลานี้เธอกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว แถมหน้าอกและสัดส่วนของเธอยังอวบใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้มาก เมื่อได้เห็นมันใกล้ ๆ อย่างนี้
“เบสขา..เป็นของพิมพ์ได้มั้ย” พิมพ์ชนกที่ไร้สติจะต้านทานความปรารถนา เธอรู้แต่ว่าต้องการแนบชิด ไอร้อนจากร่างของชายหนุ่ม และเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเธอให้หายจากความทรมานนี้ได้ มือบางเกี่ยวลำคอแกร่งแล้วตวัดขาคร่อมหน้าตักของเขาเอาไว้ อะไรบางอย่างที่อยู่ใต้ร่างและกำลังเปลี่ยนแปลงขยายใหญ่อยู่ใต้กางเกงซาเล็คสีดำ มันทำให้ต้นขาอวบนวลนุ่มระคาย เธอจึงลดมือลงแล้วรูดซิปแข็งๆ ให้ผ้าหยาบกระด้างแยกออกจากกัน
“พิมพ์!...ผม...อืมห์”
พิมพ์ชนกเบียดคลึงทรวงอวบอัดเข้ากับอกล่ำๆ ที่แข็งไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างทรมาน ก่อนจะชูแขนทั้งสองขึ้นให้ชายหนุ่มดึงชุดเดรทสีแดงเพลิงออกจากเรือนร่าง
- Writer
