ระวังจะโดนอุ้ม
452 Words
ตอนที่ 8
หญิงสาวค่อย ๆ เดินช้าๆ ฝ่าความมืดสลัวของการปรับแต่งแสงไฟจากหน้าห้องน้ำมาเรื่อย ๆ โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างที่เดินผ่านไปผ่านมา ขณะเดินก้มหน้างุด ๆ หญิงสาวเบี่ยงตัวน้อย ๆ เมื่อพบว่ามีร่างสูงของใครบางคนยืนขวางอยู่ และเมื่อเธอขยับตัวออก เธอกลับพบว่าใครคนนั้นขยับตัวตามและเข้ามาขวางเธอเอาไว้
“จะรีบเดินเข้าไปให้มันทำร้ายอยู่อีกหรือไง กลับได้แล้ว” ชญานนท์รีบพูดขึ้น
“เอ๊ะ!” พิมพ์ชนกอุทานขึ้นมาอย่างขัดใจ และเมื่อเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ทำเอาหญิงสาวชะงักไปทันที ร่างสูงใหญ่ที่เธอเพิ่งจะเดินหนีอยู่เมื่อครู่มองมาที่เธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เบส” ราชาวดีอุทานออกมาเบา ๆ อย่างลืมตัว
“กลับเถอะคุณพิมพ์ ผมว่าคุณอาการไม่ปกติ” ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มคว้าข้อมือของพิมพ์ชนกพร้อมกับทำท่าจะจูงให้เดินออกไปด้วยกัน
“ปล่อย! ปล่อยนะ” หญิงสาวร้องประท้วง และออกแรงขัดขืน ทำให้เขาหันหน้ากลับมามอง
“คุณจะไปกับผมดี ๆ หรือจะให้ผมอุ้มออกไป”
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น” หญิงสาวพูดพลางพยายามกระชากมือตัวเองออกจากการเกาะกุม และทันใดนั้นร่างสูงก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับทำท่าจะอุ้มเธอออกไปจริง ๆ ทำให้หญิงสาวต้องรีบถอยหนี
“คุณพิมพ์!!! ผมจะถามคุณอีกครั้งว่าจะไปกับผมดี ๆ หรือจะให้ผมอุ้มคุณออกไป” ดวงตาของผู้พูดแน่วแน่ ไม่สนใจคนรอบข้างที่มองมาที่คนทั้งคู่ด้วยความสนใจ และเมื่อพิมพ์ชนกเลิกขัดขืน ร่างสูงก็ค่อย ๆ เดินจูงมือเธอพาออกมาจากสถานที่แห่งนั้น
“นายนี่สงสัยจะชอบความรุนแรง” พิมพ์ชนกต่อว่าเมื่อถูกจูงมือออกมาข้างนอก
“ก็ไม่เสมอไปหรอกครับ ถ้าคุณไม่ดื้อกับผม”
“แล้วเมื่อสักครู่ทำไมต้องถึงขั้นมีเรื่อง”
“คุณก็เห็นอยู่ ว่าไอ้หมอนั่นมันยอมจบซะทีไหน”
“แต่สุดท้ายนายก็เลือกวิธีป่าเถื่อนสินะ”
“ผมไม่ได้ป่าเถื่อน ผมทำเพราะเขารังแกคุณ” ชญานนท์หันหน้ามาจ้องเธอ จนพิมพ์ชนกรู้สึกเกรงต่อสายตาคมคู่นั้น
“ขอบใจนะที่ช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ แต่วันหลังคุณอย่าเดินหนีผมแบบนี้อีก” ชญานนท์ออกปากขู่ พอคนพูดหันหลังกลับพิมพ์ชนกก็เบ้ปากทันที
- Writer
