เพื่อนเก่า
1032 Words
ตอนที่ 7
“เจน ผู้ชายคนเมื่อกี้ใคร” พิมพ์ชนกเอ่ยถามเจนจิรา
“อ๋อ น่าจะเป็นกลุ่มที่มากับคุณพงศ์แหละทำไมเหรอ”
“แล้วทำไมคุณพงศ์เอาเพื่อนมายุ่งในงานของเราด้วย แบบนี้ฉันไม่โอเคนะ”
“เอาน่าพิมพ์ ถือว่าพวกเราได้ส่วนลดจากงานนี้”
“เดี๋ยวอีกสักพัก ฉันขอกลับก่อนก่อนนะ..นี่ก็ดึกมากแล้ว” พิมพ์ชนกรีบบอกกับเพื่อน
“ไม่เอาน่าพิมพ์ เรามาสนุกกันนะจ๊ะคืนนี้ ทำไมต้องทำหัวเสียแบบนี้ด้วย ไหวมั้ยพิมพ์”
“ไหวอยู่ ๆ งั้นฉันไปห้องน้ำอีกแป๊บ..เดี๋ยวมา”
“เอ่อ ๆ รีบไปรีบมานะ” เจนจิราเพื่อนสนิทของเธอรีบบอก
ชญานนท์ที่นั่งรออยู่นานแล้ว จึงเดินไปดูพิมพ์ชนกบริเวณหน้างาน เมื่อเห็นว่ายังไม่มีใครออกมาเขาจึงไปหาห้องน้ำบริเวณนั้นเพื่อปลดทุกข์
ระหว่างเดียวกันนั้นพิมพ์ชนกที่ไม่อยากเข้าห้องน้ำด้านในห้องจัดเลี้ยงเพราะต้องเดินผ่านกลุ่มโต๊ะของชายคนเมื่อสักครู่ เธอจึงเดินมาสูดอากาศข้างนอก และจะได้โทรบอกกับน้อง ๆ ว่าอีกสักพักเธอจะกลับบ้าน แต่ว่าชายคนดังกล่าวก็ยังไม่เลิกรา เมื่อเขาเห็นพิมพ์ชนกเดินออกไปคนเดียว เขาจึงรีบเดินตามออกมา
หลังจากที่พิมพ์ชนกเดินออกจากห้องน้ำ ชายคนดังกล่าวเข้ามาลวนลามเธอทันที เพราะเห็นว่าทางสะดวกและไม่มีใครอยู่บริเวณนี้ เข้ารีบเข้าไปทักทาย พิมพ์ชนกจึงรีบเดินหนี ชายคนนั้นถือวิสาสะตรงเข้ามาโอบเอวของหล่อนเอาไว้ไม่ให้เดินหนี
"เดี๋ยวก่อนสิ..คุณพิมพ์จะรีบไหนกันเล่า"
"ปล่อย" พิมพ์ชนกรีบแกะมือปลาหมึกที่มาเกาะกุมออกทันที แม้สมองจะออกคำสั่งกับร่างกายไม่ได้ดีเท่าที่ควร แต่เธอเบี่ยงตัวออกอีกครั้ง พร้อมกับใช้สองแขนผลักไปที่อกชายตรงหน้าอย่างหาเรื่อง
“ใจเย็นสิครับ..ไม่เห็นต้องใช้ความรุนแรงกันนี่น่า” พูดจบชายคนดังกล่าวก็คว้าข้อมือของพิมพ์ชนกแล้วกระชากเธอเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว และทันใดนั้นฝ่ามือบางก็ฟาดเข้ามาเต็มแรงที่ใบหน้าของเขา ชายคนนั้นไม่สะทกสะท้านหลังจากที่โดนตบ เขาหันมายิ้มอย่างชอบใจ
“หยุดมาลุ่มล่ามกับฉันได้ล่ะ จะไปไหนก็ไป” เธอพูดใส่หน้าชายคนอย่างแล้วหันหลังเดินไป
“คิดว่าตบผมแล้วจะหนีไปง่าย ๆ งั้นเหรอ” ชายหนุ่มคนดังกล่าวรีบกระชากแขนเธอแล้วเหวี่ยงไปจนติดผนังทางเดิน จากนั้นเข้าประชิดตัวแล้วล็อกให้เธออยู่ในวงแขน ชายคนนั้นเริ่มซุกไซ้มายังซอกคอของเธอ แต่จู่ ๆ ก็มีชายอีกคนกระชากตัวชายคนดังกล่าวออกมาจนกระเด็น ในดวงตาคมสีดำสนิทคู่นั้นฉายแววดุดันน่ากลัว และแผ่รังสีอำมหิตออกมาจนรู้สึกได้
“ถ้าแกแตะต้องเธอรับรองว่าศพไม่สวยแน่” ชญานนท์รีบเตือนคนตรงหน้าที่กำลังจะลวนลามพิมพ์ชนกทันที
“แกเป็นใคร เข้ามายุ่งอะไร”
ชายคนดังกล่าวออกปากขู่เพื่อไม่ให้ชญานนท์พาหญิงสาวออกไป ชญานนท์โมโหก็เลยเหวี่ยงหมัดลุ่น ๆ ไม่มีรูกระแทกหน้าชายคนนั้นจนหงายหลัง
ผัวะ!!!!
“คุณพิมพ์ ผมว่าเรากลับกันเถอะ” ชญานนท์ไม่อยากวาดลวดรายนัก เดี๋ยวพิมพ์ชนกจะสงสัยตัวตนที่แท้จริงของเขาเสียก่อนจึงจะรีบพาเธอออกไปจากตรงนั้น
“เฮ่ย!..ไอ้ลูกหมา” คนถูกชกหน้าหงายถูกลุกขึ้นมาแล้วรีบกระชากคอเสื้อของชญานนท์ให้หันมาหาทันที แล้วทั้งคู่ก็เห็นหน้ากันอย่างชัดเจน
“อ่อ...นึกว่าใคร มึงนั่นเอง”
“หึ!..มางานเลี้ยงหรู ๆ กับเขาเป็นด้วยเหรอมึง..ไอ้คนใช้” ไอ้อั้มอดีตคู่อริตอนมัธยมปลาย มันยังจำคำที่พชรมนเคยเรียกชญานนท์ได้เป็นอย่างดี
“กูมารับคุณพิมพ์..มึงมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น”
“งั้นวันนี้กูขอชำระแค้นกับมึง” ไอ้อั้มรีบบอกทันที เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเลี่ยงได้ชญานนท์จึงยอมปะทะ
“ได้สิ...เพื่อน” สามปีที่ผ่านมาเรื่องหมัดมวยชญานนท์ถูกฝึกมาอย่างช่ำชอง ฉะนั้นเรื่องการกำราบให้จดจำแบบลูกผู้ชายจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา
“โอ๊ย!!! ไอ้คนรับใช้...มึง!!” หมัดตรง ๆ หนัก ๆ กระแทกหน้าเพื่อนเก่าจนหงายหลังไปอีกหลายครา ระหว่างที่ทั้งคู่ดวลหมัดกัน ชญานนท์ไม่กล้าออกสเต๊ปเยอะ กลัวพิมพ์ชนกจะสงสัยเอาได้
“กูยังไม่อยากให้มึงให้ตายตอนนี้ เพราะฉะนั้นกูจะไว้ชีวิตระยำของมึงไปก่อน แต่มึงอย่ามายุ่งกับคุณพิมพ์อีก” ชญานนท์ชญานนท์กระทืบหน้าจนไอ้อั้มตาเหลือก เมื่อเห็นว่าพิมพ์ชนกเดินออกไปแล้ว
“คนรับใช้อย่างมึง เสือกอะไรกับเรื่องของเจ้านายวะ” ไอ้อั้มยังกร่างไม่เลิกทั้งที่กลัวจนเสียงสั่นไปหมด ตอนนี้เริ่มมีคนสังเกตเห็นบ้างแล้ว ชญานนท์เลยยกเท้าออกจากใบหน้าของมัน
“ถ้ามึงไปยุ่งกับคนอื่น กูสาบานว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของมึงเลย แต่กับคุณพิมพ์กูยอมไม่ได้ ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน” ชญานนท์ขู่มันไปอีก
“จำไว้ไอ้อั้ม ไม่ว่ามึงจะเป็นใคร เป็นลูกเต้าเหล่าใครกูก็ไม่สน ถ้ามึงยังมายุ่งกับคุณพิมพ์อีก มึงกับกูได้เห็นดีกันแน่!!!”
“โธ่เว้ย!!! ไอ้เบส ไอ้เบส!!! ไอ้ศัตรูหัวใจ!!!...” ไอ้อั้มลุกขึ้นมาก็โอดครวญแล้วยกมือกุมขมับเมื่อพิมพ์ชนกหลุดลอยไปจากมือทั้งที่เกือบจะได้แล้วแท้ๆ
“นี่มันคราวซวยของกูหรือไงวะ หน๋อย...ไอ้เบส มึงกับกูจะต้องได้เห็นดีกันแน่!”
เมื่อชญานนท์สั่งสอนเพื่อนเก่าเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินออกตามหาพิมพ์ชนกทันที
- Writer
