ภรรยาข้าคือสาวใช้

ตอนที่ 4

ในที่สุดจูผิงก็ตัดสินใจเลี้ยงเจ้าแมวดำ นางตั้งชื่อให้มันว่า ‘ไป่ไป๋’

แน่นอนว่าจูผิงไม่อาจเลี้ยงเจ้าแมวดำไว้ที่เรือนคนใช้ได้ ที่นั่นค่อนข้างคับแคบและแออัด นางกลัวว่าไป่ไป๋จะเดินเพ่นพ่านรบกวนคนอื่นเข้า ถ้าจะให้นางเลี้ยงไว้แต่ในกรง ไป่ไป๋คงอึดอัดแย่

นางจึงตัดสินใจเลี้ยงไป่ไป๋ไว้ที่เรือนอักษรของคุณชายรอง ซึ่งมีพื้นที่บริเวณกว้างขวางพอให้ไป่ไป๋ได้วิ่งเล่น และเขาก็อนุญาตแต่โดยดี แต่นางไม่ได้ย้ายมาที่เรือนอักษรของเขาหรอกนะ แค่ทุกวันนี้นางก็รับมือเขายากอยู่แล้ว

หญิงสาวเดินถือถ้วยข้าวไปมา พลางเคาะเรียกหาเจ้าก้อนดำ “ไป่ไป๋”

นางตั้งใจจะมาให้ข้าวเย็นมัน ซึ่งปกติไป่ไป๋จะรู้เวลาและคอยนางอยู่ที่สวนหลังเรือน

“ไป่ไป๋ ข้าวเย็นมาแล้ว เหมียวๆ”

จูผิงตะโกนเรียกชื่อมัน นางเดินหาโดยรอบบริเวณแล้วก็ไม่พบ หรือมันจะไปเที่ยวซนที่ไหน

หญิงสาวเดินมาเรื่อยจนถึงหน้าเรือนของคุณชายใหญ่ สายตาก็สอดส่องหาเจ้าก้อนดำไปเรื่อย จนในที่สุดก็พบมันนอนหงายท้อง มีมือใหญ่ของใครบางคนกำลังลูบพุงพลุ้ยของมันไปมา

“ไป่ไป๋” หญิงสาวเรียกชื่อมัน

เจ้าแมวดำได้ยินเสียงเรียกของเจ้านายสาวมันก็รีบพลิกตัวกลับแล้วเดินนวยนาดเข้ามาหา

จูผิงอุ้มมันขึ้นมากอด

“นั่นแมวเจ้าหรือ”

บุคคลแปลกหน้าทักขึ้นมา ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง เขาคือเจ้าของมือใหญ่ที่กำลังลูบพุงพลุ้ยของมัน

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปสบตาแวบหนึ่งแล้วรีบหลุบตาลง นางไม่คุ้นหน้าผู้ชายคนนี้เลย เหตุใดเขาถึงอยู่ที่เรือนของคุณชายใหญ่ ที่เรือนนี้มีเพียงภรรยาเอกกับลูกสองคนเท่านั้นที่อาศัยอยู่ไม่ใช่หรือ

แต่กระนั้นเขาก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าไหมราคาแพง ไหนจะดิ้นทองลายปักประณีตนั่นอีก

หญิงสาวยอบกายลง แล้วตอบคำถามเขาอย่างนอบน้อม “ใช่แล้วเจ้าค่ะ”

หยางนี่อวิ๋นเหลือบมองแมวดำในอ้อมกอดหญิงสาว มันคลอเคลียเอาหน้าถูไถแขนนางไปมา

หญิงสาวในชุดผ้าหยาบดั่งสาวใช้ในจวนเฉิน แต่ลักษณะนางไม่เหมือนสาวใช้สักนิด รูปร่างเพรียวบาง ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ใบหน้านวลขึ้นเลือดฝาดสีระเรื่อ เดาว่าคงเพราะเหนื่อยวิ่งวุ่นกับการตามหาแมวดำของนาง

“สงสัยมันคงหลงทางมา ข้าเจอมันเข้าเลยแวะเล่นกับมันสักหน่อย แต่ดูเหมือนมันไม่กลัวคนแปลกหน้าเลย” ชายหนุ่มคุยยาวพลางพินิจหน้านวลไปด้วย

“อ๋อ เจ้าค่ะ” นางตอบกลับสั้นๆ

“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” หญิงสาวยอบกายลงอีกครั้ง นางกำลังจะหมุนตัวกลับ แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับรั้งนางไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อน แล้วแมวเจ้าชื่ออะไร”

จูผิงหันกลับมา นางก้มหน้าแล้วตอบคำถามเขาอย่างนอบน้อม “ชื่อไป่ไป๋เจ้าค่ะ”

หยางนี่อวิ๋นเดินเข้ามาใกล้ แล้วถือวิสาสะดึงตัวเจ้าแมวดำจากอ้อมแขนนาง

จูผิงเงยหน้ามองเขา ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น

“ข้าขอเล่นกับมันอีกสักครู่ได้หรือไม่” เขาอุ้มกอดเจ้าแมวดำ มือใหญ่ลูบหัวมันไปมา

“แต่ว่าข้ามีงานต้องทำอีกมากนะเจ้าคะ”

“เจ้าเป็นสาวใช้…” ชายหนุ่มเว้นช่วง ทำทีเป็นหยั่งเชิงถาม เขาอยากแน่ใจว่านางเป็นสาวใช้จริงๆ หรือเปล่า

“ข้าเป็นสาวใช้ที่เรือนคุณชายรองเจ้าค่ะ”

“อ๋อ ถ้าข้าเล่นกับมันเสร็จแล้วจะนำไปคืนเจ้าที่เรือนคุณชายรองก็แล้วกัน”

หยางนี่อวิ๋นมองดูหญิงสาว นางทำท่ายึกยักแต่สุดท้ายก็ยอมตกลง ไม่วายยังหวนกลับมามองเจ้าแมวดำเป็นระยะ จนชายหนุ่มอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้

จูผิงกำลังรดน้ำดอกไม้อยู่ที่หน้าเรือนอักษร ดอกไม้พวกนี้นางลงมือปลูกเองกับมือ และแน่นอนนางขออนุญาตเจ้าของเรือนแล้ว นางกลัวว่าเขาจะไม่ชอบพวกมันแล้วสั่งรื้อ

จูผิงกำลังรดน้ำอยู่เพลินๆ

ทันใดนั้นเองชายหนุ่มแปลกหน้าก็เดินเข้ามาพร้อมกับแมวดำในอ้อมแขน หยางนี่อวิ๋นปล่อยไป่ไป๋ลง มันก็เดินนวยนาดมาหาหญิงสาวอย่างรู้งาน

“ข้าเอาไป่ไป๋มาคืน อ๋อ เมื่อครู่ข้าให้ข้าวมันไปแล้วด้วย”

“ขอบคุณคุณชายที่อุตส่าห์ให้ข้าวไป่ไป๋เจ้าค่ะ” จูผิงเอ่ยขอบคุณพลางก้มศีรษะลง

ไป่ไป๋เดินเข้าไปคลอเคลียเจ้านายสาว มันนอนหงายท้องอีกแล้ว จูผิงมองดูพุงป่องของมันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเอ็นดูออกมา นางนั่งลงก่อนจะขยี้พุงเล่น ไป่ไป๋ส่งเสียง “ม๊าว” อย่างพอใจ

หยางนี่อวิ๋นก็นั่งลงด้วยความหลงลืมตัว มองดูหญิงสาวเล่นกับแมวอย่างเพลินตา อยู่ๆ เขาก็สะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสได้ถึงของเหลวเย็นๆ ราดรดอยู่ที่หลัง

“โอ้ ขอโทษคุณชายหยางด้วย มือไม้ข้าอ่อนไปหน่อย”

เฉินซือหยางถือฝักบัวรดน้ำอยู่ด้านหลังชายหนุ่ม เขามองเลยมาที่หญิงสาวราวคาดโทษ

หยางนี่อวิ๋นลุกขึ้น “ไม่เป็นไร” เขาเอี้ยวตัวมองดูแผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ สีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าใด

“ถ้ามาเยี่ยมพี่สะใภ้ ข้าว่าเจ้ามาผิดเรือนแล้วกระมัง” เฉินซือหยางหรี่ตามอง

“ข้าเยี่ยมพี่สาวเสร็จแล้ว ได้ข่าวว่าท่านแม่ทัพภาคพึ่งเดินทางมาถึง เลยแวะมาเยี่ยมถามไถ่ข่าวคราวเสียหน่อย” หยางนี่อวิ๋นปด ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นเขาก็ไม่อยากเสวนากับคนหน้าตายนี่หรอก

“เช่นนั้นเชิญด้านในดีกว่า” เฉินซือหยางพยักพเยิดหน้าไปที่เรือน

“เชิญขอรับ คุณชายหยาง” หลี่อี้ผายมือเชื้อเชิญ

หยางนี่อวิ๋นจำใจต้องไหลไปตามน้ำ เขาเหลือบมองจูผิงแวบหนึ่งราวกับเสียดาย แล้วเดินสะบัดชายแขนเสื้อเข้าไปในเรือน

“จูผิง ข้าซื้อหนังสือมาใหม่ หากเย็นนี้เจ้าจัดเข้าชั้นไม่เสร็จก็ห้ามกลับ!”

เฉินซือหยางหันไปสั่งหญิงสาวด้วยเสียงสะบัด ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปด้านใน