สวัสดี...ความรัก!! บทที่3.
1599 Words
“ให้ใครไปด้วยไหมครับพี่เรียว...จะได้ช่วยยก...คนไม่เยอะเท่าไร ผม3 คนคงเอาอยู่” เคียวออกความเห็น เพราะคาดว่าเจ้านายหนุ่มน่าจะมีขนมติดมือมาไม่น้อย เขาจะได้ไม่ต้องเดินย้อนไปย้อนมา
“ออสตินไปกับพี่ไป...” มกราตัดสินใจ ออสตินดูจะเหมาะสุด เขาไม่หลุกหลิก และสุขุมกว่าใครเพื่อน
สองหนุ่มเดินหายไปทางหน้าร้าน โดยมีหนุ่มๆ ที่เหลือมองตามยิ้มๆ
“พี่เรียวออกโรงเอง...ติดใจขนม หรือคนทำแน่” แลมโบพึมพำ และอีกสองหนุ่มก็เห็นด้วย เคียวเองก็คิด เขาสะกิดใจตั้งแต่มกราพูด เพียงแต่ไม่ได้พูดออกมาให้ใครได้ยิน
“ทำงานๆ อย่ายุ่งเรื่องเจ้านายเยอะ เดี๋ยวเถอะจะตกงานไม่รู้ตัว”
เสียงของเคียวทำให้วงแตก แลมโบรีบเดินหนี โดยมีไทเกอร์เดินตามไปติดๆ
ร้านมัฟฟินเบเกอรรี่
“เหลืออีกไม่เยอะเท่าไรสินะนี่...ได้เกินครึ่งแล้วนี่นา” พราวฟ้ามองขนมอบที่ทยอยออกจากเตา ทั้งกลิ่นและน่าตาชวนกิน จนเธอเริ่มน้ำลายสอ “ขอฉันชิมหน่อยนะแก...น้ำลายจะไหล”
วันวาดพยักใบหน้า ขนมอบสุกใหม่ๆ กลิ่นชวนรับประทานแบบนี้มีหรือคนตะกละอย่างพราวฟ้าจะไม่อยากลอง เพื่อนของเธอเป็นสาวบ้าพลัง พราวฟ้าไม่กลัวอ้วน เธอกลัวอดมากกว่า คติหลักของหญิงสาว คือการกินให้อิ่ม ดีกว่าปล่อยให้ของเหลือ
“หู้ย!! ดีเลิศประเสริฐศรี...อร่อยเด็ดสะระตี่แบบนี้ รับรองออเดอร์เพียบ”
“สาธุ!! ขอให้จริงเถอะ ฉันจะได้เงินเยอะๆ เหนื่อยไม่ว่าขอรวยๆ”
วันวาดยิ้มแก้มปริ...เธอมองถาดขนมอบที่รอบรรจุด้วยความปลื้มปริ่ม...การทำงานหนักมันหมายถึงเงินจำนวนมากที่จะตามมา
กรุ๊งกริ๊ง...
เสียงกระพรวนดังกราวใหญ่ หญิงสาวหันไปมอง เธอส่งยิ้มอ่อนๆ ไปให้คนมาใหม่ แต่คนข้างตัวเธอนี่สิ เกือบร้องกรี๊ด...หากไม่หันมาถลึงตาให้เสียก่อน
“ต๊ายตาย...สุดหล่อของฉันมาด้วยอะแก...”
“เก็บอาการมั่งพราว เดี๋ยวเขาตกใจ...เผ่นหนีไปแกจะยืนน้ำลายยืด” อดไม่ได้ที่จะแควะ พราวฟ้านี่เหลือทน ไม่รู้เป็นอะไรสิ เห็นหนุ่มหน้าตาดีไม่ได้ ออกอาการกรีดกราดตลอด
“ก็ได้ๆ ฉันจะเป็นกุลสัตรีศรีสยามให้แกดู...แต่...หล่ออ่า...เห็นใกล้ๆ ยิ่งหล่อ”
“กลิ่นหอมมากเลยครับ ออกมากี่อย่างแล้วเอ่ย ผมทำงานเพลินไปนิด ไม่อย่างนั้นคงมาเร็วกว่านี้” มกราพูดยิ้มๆ เขาชะโงกหน้ามองถาดขนมแล้วจึงยิ้มแก้มปริ น่าตาดี ดูมีคลาส และหากวางขายในวันรุ่งขึ้น ยอดจำหน่ายคงไม่ใช่น้อย เมื่อลูกค้าที่ร้านส่วนใหญ่เป็นสาวๆ
“พี่เรียว... ทำสติ้กเกอร์ติดกล่องขนมไหมครับ? จะได้เป็นเอกลักษณ์ของร้านเรา...เพื่อนผมมีร้านสติ้กเกอร์ออกแบบให้ฟรีด้วยนะครับ” ออสตินออกความเห็น หากมีสติ้กเกอร์ทางร้านติดไว้ มันเป็นการโฆษณาอีกแบบหนึ่งหากใครเห็นเกิดติดใจ จะได้ทำให้ขายของได้เยอะขึ้น
“อืม...น่าสน ติดต่อไปได้เลยออสติน ขอดูแบบก่อนจะได้สั่งทำ...ได้เร็วๆ หรือเปล่าล่ะ”
“ทำคืนนี้ส่ง e-mail ให้พี่เรียว Aapprove ก่อนแล้วก็ลงมือผลิต เช้าผมแวะเอามาให้เอง ติดกล่องขนมก่อนขายไม่เสียเวลาเท่าไรหรอกครับ”
“ดีๆ” มกรายิ้มร่า ขนมน่าทาน คนทำน่ากิน...เอ๋ย...ไม่ใช่ๆ นี่เขาคิดอะไรกับหญิงสาวกันแน่...
“คุณเรียวต้องการทั้งหมดเลยหรือว่าทยอยเอาไปคะ...”
“เท่าที่คุณทำได้ตอนนี้ก่อนก็ได้ครับ คุณจะได้ไม่เหนื่อย ผมมาไม่ได้เร่ง...แค่อยากเห็นน่ะครับ แล้วก็ไม่เสียใจเลยที่เลือกร้านของคุณฟิน...ขนมน่าตาน่าทานมากเลย พรุ่งนี้คงขายดี”
“สมพรปากค่ะ...ขายดีแบบเทน้ำเทท่าเลยก็ดีค่ะ ฟินเต็มใจทำเพิ่มให้ ขอให้สั่งมาเถอะ มัฟฟินสู้ไม่ถอย”
ชายหนุ่มเข้ามาพร้อมกับความโชคดี เขาเหมือนแสงเทียนที่ส่องทางให้กับเธอ ในวันที่ฟ้ามืด หญิงสาวดีดลูกคิดรางแก้วในใจ หากมีออเดอร์แบบนี้เข้ามาทุกวัน หนทางใช้หนี้ให้หมดเร็วๆ คงชัดเจนขึ้นกว่าเก่า เธอภาวนา และพร่ำร้องขอสิ่งศักดิ์สิทธิ นี่เป็นครั้งแรกที่วันวาดอยากจะบนบาน หากทำให้ยอดขายของเธอเพิ่มขึ้นจำนวนมากๆ
“สาธุด้วยครับ เราจะเดินไปด้วยกัน และประสบความสำเร็จบนถนนธุรกิจด้วยกันนะครับ ผมคงต้องพึ่งพาคุณฟินอีกเยอะ ขนมอร่อยๆ แบบนี้ยังไงก็ขายได้”
“กาแฟของคุณเรียว รสไม่เลวเหมือนกันค่ะ ไม่แปลกหรอกที่ลูกค้าจะติดใจ”
“ชมกันไป ชมกันมา ตัวลอยทั้งคู่แล้วมั่งคะ” พราวฟ้าสัพยอกทั้งคู่ เธอกะพริบเปลือกตาวิบวับ หยอกเย้าวันวาด แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะไม่รู้ เมื่อวันวาดทำหน้าตาเหรอหลา
“ที่แพ็คเสร็จแล้ว มีแค่นั้นค่ะ ฟินใส่กล่องไว้ให้ คุณจะได้ไม่ลำบากเวลาขนย้าย” หญิงสาวชี้มือให้ชายหนุ่มเห็นขนมอบที่ทำเสร็จ ถูกบรรจุลงกล่องกระดาษขนาดไม่ใหญ่มากนัก เขาเลิกคิ้วขึ้น แอบย่นหน้า แล้วอย่างนี้จะหาทางอยู่ต่อยังไง เมื่อการมาครั้งนี้ก็เพื่อรับขนม
“ผมยกกลับเองครับพี่เรียว พี่เรียวอยู่ต่อ ดูขนมชิ้นอื่นก็ได้ ไม่ต้องห่วงร้านครับ ผม4 คนเอาอยู่” ดูเหมือนว่าออสตินจะเข้าใจ ชายหนุ่มพูดเหมือนมานั่งอยู่กลางใจและรู้ทัน มกราร้อนวูบ ไปทั้งหน้า แสร้งกระแอม กระไอแก้เก้อ...และพยักหน้ารับโดยดี แสร้งตีสีหน้าขรึมเฉย แต่หากสังเกตดีๆ จะรู้ว่าเขากำลังอาย เมื่อใบหูขึ้นสีแดงก่ำ
พราวฟ้าเองก็รู้ทัน หญิงสาวเดินหนีไปอีกทาง ปล่อยให้มกราและวันวาดเผชิญหน้ากันตามลำพัง และคอยตะแคงหูฟัง คอยลุ้นให้เพื่อนตัวเองรู้เสียทีว่าคู่ค้าคนใหม่ กำลังสนใจแม่ค้า หาใช่ขนมอบไม่...
คอนโดหรูกลางกรุงเทพฯ
“หะ!! พูดอีกที่สิ...หมายความว่าไง?” กันภัยร้องเสียงหลง เขามองผู้หญิงสาวสวยตรงหน้าตาขวาง
“กันแกหูตึงหรือไง? พายพูดออกจะชัด”
“ก็ที่ถามเนี๊ยะเพราะไม่อยากเชื่อไง ว่ามันเป็นคำพูดของคุณหนูพิมพ์ประพาย” ชายหนุ่มกระแทกเสียงขุ่นตอกกลับ
“อะไรล่ะ แค่ช่วยคิดวิธีจับผู้ชายแค่เนี๊ยะ แปลกตรงไหน...กันน่าจะรู้ใจผู้ชายดี กันเป็น!! นี่”
กันภัยอึ้ง!! ยัยคุณหนูแสนหยิ่งหมายถึงอะไร เป็น...เป็นอะไรหว่า...หรือว่า...
“ใครๆ ก็รู้ว่ากันแอบ... แอบชอบผู้ชาย พายเลยคิดว่ากันน่าจะรู้ใจและจับจุดอ่อนผู้ชายเก่งกว่าเลยถ่อสังขารมาปรึกษานี่ไง” หญิงสาวพูดเสียงแผ่วๆ เธอรู้ดีว่าชายหนุ่มยังไม่ยอมรับ เขาเป็นพวกแอบๆ เพราะหากเป็นผู้ชายแท้ๆ ป่านนี้น่าจะมีแฟนหรือไม่ก็คู่ควง ไม่ได้ทำตัวหล่อๆ โฉบไปโฉบมาโดยไร้คนข้างกาย
กันภัยสะดุ้งโหยง!! ว่าแล้วไหมล่ะ ยัยคุณหนูจิตตกนี่เขาใจว่าเขาเป็นเกย์ ชายหนุ่มอยากจะจับพิมพ์ประพายมาเขย่าแรงๆ ให้ความคิดงี่เง่าหลุดออกไปจากสมองกลวงๆ ของเจ้าหล่อนนัก นี่ยัยคุณหนูนี่ ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่ ถึงไม่รู้ว่าที่เขาไม่เคยมีใคร เพราะเขามีเจ้าหล่อนอยู่เต็มใจ ไม่มีผู้ชายคนไหนทนอารมณ์ของพิมพ์ประพายได้หรอก หล่อนเอาแต่ใจตัวเอง เอาตัวเองตั้งเป็นแกนโลก ทุกสิ่งรอบตัวจะต้องหมุนตามหล่อน และหากขัดใจ...หล่อนพร้อมที่จะตัดทิ้ง มีแค่เขาคนเดียวที่ยังคงอยู่ข้างกาย ไม่ได้หนีไปไหน ก็เพราะไอ้รักคำเดียวนี่ล่ะ...
“ว่าไง...จะช่วยพายไหม?”
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ เขามองใบหน้าของหญิงสาวแล้วจึงพูดเสียงขุ่น “ยังไม่เลิกวิ่งตามไอ้หมอนั่นอีกหรือ ความอดทนเป็นเลิศจริ๊ง!! ไหนบอกว่าใครไม่แคร์พาย...พายก็ไม่สนไง...ทำไมคนนี้ถึงไม่ยอมถอยเสียที”
“กันก็รู้ว่าพายปลื้มพี่เรียว”
ชายหนุ่มแอบเบ้ปาก ไอ้หน้าจืดนั่นน่าปลื้มตรงไหน แค่ขาว แค่หล่อ นอกนั่นไม่เห็นมีอะไรดี
“แล้วไง...เหตุผลแค่นี้อะนะ ถึงกับต้องวิ่งไล่ เป็นปีๆ”
“แค่นี้แหละยะ เวลาเราปลื้มใครสักคน ก็อยากครอบครองเขาน่ะสิ!! แถมคุณพ่อคุณแม่เห็นด้วย พายก็เลยต้องทุ่มสุดตัว”
“เหรอออ...”
“ตกลงจะช่วยพายไหม? ว่าไง” พิมพ์ประพายเริ่มฉุน ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนชายคนเดียวที่เธอไว้ใจที่สุด เธอก็อยากไปหาคนอื่นช่วยหรอก
“มีข้อแม้นะพาย...ถ้าให้เราช่วย...” ชายหนุ่มซ่อนร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ งานนี้คงต้องเสี่ยง เขาจะไม่อยู่เฉยๆ รอให้เธอหันกลับมามองอีกแล้ว มันเสียเวลา...สู้หาทางรวบหัวรวบหางเธอไว้ในอุ้งมือดีกว่า
- Writer
