The Wife Misery

Chapter 06

Chapter 06

Zoe POV

MABILIS kong pinatakbo si Luna, takbong walang direksiyon. Ang gusto ko lang makalayo at makahinga ng maluwag.

Sa labas ng hacienda ay may krus na daan. Ang pakanan ay patungo sa kubo at ang pakaliwa ay patungo sa lugar kung saan ako nakatira noon at ang isa'y patungo sa bayan, ipinihit ko patungo sa bayan ang renda ng kabayo subalit tumaas ang dalawang unahang paa ni Luna kasabay ng paghalinghing nang malakas.

Kumapit akong mabuti sa renda para hindi ako mahulog. Tinapik–tapik ng paa ko ang tagiliran nito at muling hinila ang renda subalit matigas ang ulo ni Luna ibinalik ang ulo pakaliwa.

"Luna!" Hiyaw ko nang muling tumaas ang dalawang paa niya at muling humalinghing nang malakas.

Dahil nahirapan akong kontrolin si Luna hinayaan ko siyang dalhin ako kung saan. Ang daan na tinahak niya ay papunta sa kubo, sa kubong lagi naming sinisilungan noon ni Daniel pero ang kubong ito ngayon ay napakaluma na. Madalang narin akong nagpupunta rito simula noong umalis siya patungong Amerika.

Hinila ko ang renda ni Luna upang pahintuin ito sa pagtakbo. Malakas ang ragasa ng tubig sa ilog, hindi kami pwedeng tumawid.

"Luna, No!" Sigaw ko sa kabayo at pilit hilain siya pabalik. Ramdam ko ang kaba sa dibdib habang bumabalik si Luna sa pag–angat, ang kaniyang mga paa'y parang sumasayaw sa hangin nang walang hinto. "What's wrong with you, Luna?" Sigaw ko sa kabayo.

Mahigpit kong hinawakan ang tali, ang kamay ko'y nanginginig sa takot habang sinusubukan kong hindi mahulog. Sa tuwing naririnig ko ang agos ng tubig, lalong lumalakas ang takot ko.

Tuluyan akong nawalan ng balanse sa kalikutan ni Luna, nahulog ako sa malalim na bahagi ng ilog kasabay sa rumaragasang tubig baha mula sa taas.

Nahiwalay ako kay Luna. Pumailalim ako at nakalunok ng maraming tubig. Pinilit kong umangat at ikampay ang mga kamay. Sa bawat paglangoy ko, parang wala rin, kasi mabilis at malakas ang agos ng tubig. Habang pinagmamasdan ko si Luna na nakabalik na sa pampang, ramdam ko ang takot. Iniisip ko kung paano ko malampasan ang sitwasyong ito mag–isa.

Pero alam ko kailangan kong maging matapang para sa sarili ko. Sa gitna ng malakas na agos, pinilit kong lumangoy patungo sa pampang. Halong takot at determinasyon ang pumupuno sa akin habang lumalayo ako sa lugar na kinasasadlakan ko.

Hanggang sa wakas, nakahanap ako ng patlang sa pampang na maaring maging lugar ng kaligtasan. Huminga ako ng malalim, umaasa na may magandang mangyari ay makaligtas ako sa panganib na aking pinagdadaanan.

Nang makarating ako sa pampang, marahang umahon ako mula sa tubig, hingal at basang–basa buhay at ligtas. Nanlalambot ang mga tuhod kung napaupo sa batuhan, habang habol ang aking hininga. Tumingin ako sa paligid, umaasa na makita ko ang kubo. Subalit, parang napalayo ako.

Tumingala ako sa medyo madilim na kalangitan. Kailangan kong makarating sa kubo bago tuluyang sakupin ng dilim ang langit.

Nanginginig ang mga tuhod ko at pilit na tumayo. Dala ng determinasyon, naglakad ako patungo sa direksyon ng mga puno.

Sa gitna ng paglalakad, biglang may narinig akong tumatawag sa pangalan ko. Parang kasabay ito ng hangin, nakakapangilabot at nakadagdag ng takot sa akin.

"Zoe..." ang tinig ay parang umiikot sa paligid, nakakapagtaka at nakakatakot.

Tinigil ko ang paglalakad, nakatitig sa paligid na para bang nag–aantay ng susunod na mangyayari. Ang aking dibdib ay bumilis ang t***k, puno ng kaba at pag–aalala. Sinubukan kong tukuyin kung saan nanggagaling ang boses, ngunit tila ba ito'y humahalo sa himig ng hangin.

"Zoe, where are you?" Sigaw nitong muli.

Napuno nang galak ang puso ko ng mapagtanto, kung kanino ang tinig na naririnig ko.

"Daniel..." ang aking tinig ay halos pabulong, puno ng pasasalamat at kasiyahan na siya'y nandiyan. "Daniel..." malakas na sigaw ko.

Agad kong tinungo ang direksiyon ng tinig, ang bawat hakbang ko ay puno ng pag–asa. Habang lumalakad ako, ang tinig ni Daniel ay tila lumalapit sa akin, mas lalo akong nabuhayan ng loob.

Nang makarating ako sa lugar na inaakala kong pinagmulan ng tinig, hindi ko siya agad nakita. Ang paligid ay nagdulot ng pangamba sa aking puso, ngunit bigla na lamang, lumitaw si Daniel mula sa likuran ng mga puno.

Palihim akong napangiti ng makita ang kanyang mukha, wala akong makitang expression dahil madilim na. Ang tanging nagbibigay liwanag lang sa paligid namin ay ang dala niyang flashlight.

"Zoe, I'm here," aniya.

Sa pagkakita ko sa kanya, parang nawala ang lahat ng takot at pag–aalala. Lumapit ako at niyakap siya ng mahigpit, puno ng pasasalamat sa kanyang pag–aalala.

"Daniel, salamat," sabi ko, ang bawat salita ay puno ng pasasalamat at pagmamahal ko sa kanya. "Salamat at nandito ka para sa akin."

He chuckled. "Ano ang nangyari sayo? At nagpapaimportante ka? Hindi ako nagpunta rito for your self pity, Zoe. Napilitan akong sundan ka rito dahil inutos sa akin ni Attorney," galit niyang sabi at marahas na inalis ang braso kong nakayakap sa kanya.

Bahagya akong napa–atras ako at napayuko sa hiya.

"I'm sorry!" Mahinang sabi ko.

Daniel sighed irritably. "Let's go back home," tumingala siya sa madilim na kalangitan. "Damn, Rain!" Usal niya ng muling bumuhos ang malakas na ulan.

Nauna siyang naglakad at sumunod ako sa kanya. "Hindi ko sinasadyang maging abala," sabi ko habang patuloy sa pagsunod sa kanya.

Tahimik si Daniel hindi siya sumasagot. "Hindi na tayo makakauwi, sobrang lakas nang ulan sa kubo na tayo magpalipas ng gabi." Aniya, makalipas ang ilang segundo.

Walang kibong nagpatiuna siyang lumakad sa makitid na daan patungo sa kubo. Until now, kabisado parin niya ang pasikot–sikot rito.

Makalipas ang ilang minuto narating namin ang kubo, agad niya itong binuksan at nauna siyang pumasok sa loob.

Mabigat ang mga paa kung humakbang papasok sa loob ng kubo. Ang daming alaala ang kubong ito sa amin.

Nilapag ni Daniel ang flashlight sa sirang mesa para magbigay liwanag sa aming paligid at hinubad ang raincoat na suot at sinabit sa dingding.

Samantalang ako mas piniling maupo sa gilid at kontentong yakap–yakap ang sarili. Hindi ko pwedeng hubarin ang suot kung damit. Di baleng matuyo ito sa katawan ko at handa akong magtiis sa lamig.

Kahit sabihin pang ilang beses na niya akong nakitang nakahubad noon. Yes, binigay ko kay Daniel ang katawan ko noon.

Sixteen ako noon at twenty si Daniel, nang binigay ko sa kanya ang aking p********e. Kahit wala kaming relasyon na dalawa. Mahal ko siya kaya noong nakiusap siyang pwede kaming magsex hindi ako nagdalawang isip. Bumikaka ako, mali pero iyon ang alam kung tama. Gusto ko siyang pasayahin. Mula noon lagi ng may nangyayari sa amin at dito kami lagi sa kubo at pinapaubaya ko sa kanya ang katawan ko.

So far, wala akong regret sa nangyari sa aming dalawa dahil kagustuhan ko. Walang sino man ang nakaka–alam sa kung anong namamagitan sa amin. Ang alam sa hacienda namamasyal lang kami at nagpapakain ng mga kabayo at baka.

Ang hindi nila alam may milagro kaming ginagawa na dalawa. Gusto kong ipagtapat kay Lola at Lolo noon pero dahil sa mahigpit na bilin ni Daniel na walang makaka–alam sa kung ano man ang nangyayari sa aming dalawa ay nanatiling selyado ang aking bibig. Naalala ko noon, tinatanong ako ni Lola Cecelia.

"Tatanungin kita, Zoe , sino ang gusto mong mapangasawa?" Masuyong ngumiti si Lola Cecelia at hinaplos ang buhok ko. Pasimple akong ngumiti.

"Orion..." halos pabulong kong sagot. Malakas na tumawa ang Lola sa sinabi ko.

Kaya ganoon na lamang akong nasaktan. Noong umalis siya at ang nangyari sa amin ay parang balewala lang sa kanya.

I took a deep breath.

"Let's satisfy both our curiosity, Zoe, okay?"

Iyon ang laging naririnig ko sa kanya sa tuwing aangkinin niya ako. Isinandal ko ang aking katawan sa dingding, itinaas ko ang mga paa ko. Mahigpit na niyakap ang mga tuhod at isinubsob ang aking mukha.

Subalit ngayon ay hindi ko alam kung ano ang nangyayari. Bakit sobrang cold niya? Gusto ko sana maibalik ang dati sa lahat pero ang mas masakit na katotohanan may fiancée na siya and the worst part, Mahal niya ito.

"I will always love you, Orion. Always..." I said in a sob silently.

Isang buntong–hininga ang narinig ko sa aking harapan, pag–angat ko ng aking mukha. Nasa mismong tapat ko ang lalaki. Pinagmasdan ko ang matipuno at makisig na anyo nito.

"Wear this, baka magkasakit kapa," sabay hubad sa sweatshirt na suot niya at inabot sa akin. Hinagod niya ako ng tingin. Huminto ang mga mata nito sa dibdib ko at may malisyang nagtagal doon.

Niyuko ko ang aking sarili. "B–bakit may problema ba?" Mui akong tumingala sa nagtatanong na mga mata.

"You're twenty–six, not sixteen anymore and almost breasted! Mas malaki na ang dibdib mo ngayon kaysa noon." Walang pakundangan wika nito. "Look at yourself. Bakas sa basang T–shirt ang buong dibdib mo!"

Muling niyuko ang aking sarili at totoo ang sinasabi ni Daniel. Halos hubad na ako sa basang T–shirt. Bumakat doon ang hugis ng katawan ko lalo na ang dalawang bilugang dibdib ko. Pinamulahan ako ng mukha, lalo pa't nakitaan ng malisya ang mukha niya.

Napalunok ako. "Maaari bang tumalikod ka at magpapalit ako."

"Ano ang kaibahan kung narito ako? Maaari ka namang magpalit. Ilang beses ko ng nakita 'yan noon, Zoe."

Sandaling natahimik ako. Hindi ko gustong palawakin pa ang sinabi nito. Tumayo ako sa kinauupuan at naghubad sa harapan niya. Wala akong tinira kahit bra at panty, kahit ang mga iyon ay basang–basa.

Napansin ko ang sunod–sunod na paglunok niya at ang pagnanasang nabuhay sa mga mata niya.

Bahagyang ipinilig ni Daniel ang ulo at matiim na tinitigan ako. Pagkatapos, nagkibit ng mga balikat at tinalikuran ako. Naupo siya sa papag at nahiga. "You can sleep by my side if you want."

"No, thank you! Sanay akong matulog sa upuan." Tanggi ko at muling bumalik sa pwesto ko kanina.

Yakap–yakap ang sarili ko hindi ko mapigilan ang pangingilkig sa sobrang lamig. Sinulyapan ko ang binatang nakahiga sa papag. Mukhang mahimbing na nakatulog.

Hindi ko alam kung saan galing ang comforter na nakatalukbong sa kanya, kanina ay parang wala akong napansin. Pabaling–baling ako sa upuan, hindi malaman kung saan ako dapat pumusisyon para lang hindi ko maramdaman ang lamig.

Nanginginig ang buong katawan ko sa lamig. Tumayo ako sa upuan, hindi ko na rin kaya. Alanganin man ako pero wala akong choice kundi ang tumabi sa kanya.

Dahan–dahan akong nahiga sa tabi niya patalikod. Napasinghap ako nang biglang may pumalupot na braso sa bewang ko.

"Hindi mo rin natiis," he whispered. Then he cupped my one perfect breast at naramdaman ko ang mainit niyang hininga sa batok ko.

He pulled me closer, sweeping me into a powerful embrace. My body against his body was pure magic. At ang mga sumusunod na pangyayari ay hindi ko na kontrolado.