ตอนที่ 2
879 Words
แม่แช่มคือมารดาแท้ๆ ของหล่อน และเคยเป็นคนรับใช้คนสนิทของคุณหญิงเมธาวีมาตั้งแต่รุ่นสาว ก่อนจะลาออกไปเพราะต้องกลับไปดูแลตากับยายที่ป่วยหนัก
“ทรายขอบพระคุณคุณหญิงมากนะคะที่เมตตาทราย ทรายสัญญาว่าจะดูแลคุณหญิงให้ดีที่สุดค่ะ”
คุณหญิงเมธาวียกมือขึ้นลูบศีรษะของหญิงสาววัยเพียงยี่สิบสี่ปีตรงหน้าแผ่วเบา
“ต้องดูแลตาเมธด้วย”
“เอ่อ...”
หล่อนอึกอักขึ้นมาในทันที เพราะรู้อยู่เต็มอกกว่าเมธวัฒน์ไม่ชอบขี้หน้าตัวเอง
“ตาเมธทำงานหนักทุกวัน จำเป็นต้องมีคนดูแล และก็มีแค่หนูทรายเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ฉันไว้ใจ”
“คือทราย...”
“ฉันรู้ว่าตาเมธทำไม่ดีกับหนูทรายเอาไว้มากทีเดียว แต่ฉันก็ยังอยากให้หนูทรายดูแลตาเมธเหมือนกับที่ดูแลฉัน หนูทรายพอจะทำได้ไหมล่ะ”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เมธาวีพูดแบบนี้กับหล่อน แต่นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว และแต่ละครั้งหล่อนก็ไม่อาจจะปฏิเสธอะไรออกไปได้
“ค่ะ... ทรายจะพยายาม...”
“ไม่เอา... อย่าแค่พยายามสิหนูทราย”
คุณหญิงอมยิ้มมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู
“ต้องทำให้ได้ด้วย ตาเมธน่ะก็แค่ปากร้าย เย็นชาไปอย่างนั้นแหละ แต่นอกจากนั้นตาเมธเป็นคนดีนะ รับรองว่าหนูทรายจะไม่ผิดหวังถ้าได้...”
ถึงแม้คุณหญิงเมธาวีจะหยุดคำพูดเอาไว้แค่นั้น แต่ทรายทองก็พอจะเข้าใจในคำที่ขาดหายไป
“ทราย...”
“ฉันอยากได้หนูทรายมาเป็นลูกสะใภ้”
พวงแก้มนวลร้อนจัด และแดงก่ำ
ทรายทองฝืนยิ้ม ทั้งๆ ที่แสนจะวิตกกังวล
“แต่คุณเมธ...”
“น้ำตกลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน แล้วจะไปเอาอะไรกับหัวใจของตาเมธล่ะ ไม่นานก็ต้องใจอ่อนเชื่อฉันสิ”
แล้วเมื่อไหร่ล่ะ เมื่อไหร่ เมธวัฒน์ถึงจะใจอ่อนมองหล่อนในแง่ดี หล่อนยังมองไม่เห็นเลย
“ค่ะ คุณหญิง...”
คุณหญิงเมธาวีอมยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะหันไปหาแม่บ้านที่นั่งรอรับใช้อยู่ที่พื้น
“แม่นิด เดี๋ยววันนี้เข้าครัวเร็วหน่อยนะ ฉันจะให้หนูทรายเอาข้าวไปส่งให้กับตาเมธที่โรงพยาบาล”
“ค่ะคุณหญิง”
ป้านิดรีบรับคำอย่างกระตือรือร้น ตรงกันข้ามกับหล่อนที่เบิกตากว้างตกใจ
นี่หล่อนต้องไปเผชิญหน้ากับเมธวัฒน์ที่โรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ หลังจากที่สี่ห้าครั้งก่อนหน้า ถูกเขาไล่ตะเพิดกลับมาอย่างใจดำ
หล่อนน้ำตารื้น แต่ก็ไม่อาจจะขัดใจผู้เป็นนายจ้างได้ จำต้องก้มหน้ารับคำสั่ง
“หนูทรายสะดวกไหมจ้ะ”
“เอ่อ... สะดวกค่ะ ทราย... ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ”
รอยยิ้มกว้างของคุณหญิงเมธาวีทำให้ทรายทองรู้สึกลำบากใจนัก
คุณหญิงอยากให้หล่อนแต่งงานกับเมธวัฒน์ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ต้องการถึงขั้นชิงชังหล่อนมากมายเลยทีเดียว หล่อนจึงไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ขอบใจจ้ะ งั้นฉันฝากด้วยนะหนูทราย”
“ค่ะ คุณหญิง”
คุณหญิงเมธาวียิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะขยับลุกขึ้นยืน ทรายทองรีบเข้าไปประคอง
“ฉันยังเดินเหินได้อยู่น่ะ ไม่ต้องมาประคองหรอก”
“ให้ทรายประคองเถอะนะคะ ทรายเป็นห่วงคุณหญิงค่ะ”
คุณหญิงเมธาวีมองหญิงสาวที่ประคองหล่อนด้วยความเป็นห่วง อย่างพึงพอใจ เพราะอย่างนี้ไง หล่อนถึงต้องการทรายทองมาเป็นลูกสะใภ้
อ่อนหวาน อ่อนโยน แถมกิริยามารยาทก็ยังงดงามไม่มีที่ติ ลูกชายของหล่อนตาต่ำที่ไม่ยอมมองทรายทอง แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะหล่อนจะยัดเยียดทรายทองให้กับเมธวัฒน์ให้ได้
ทรายทองก้าวลงจากรถของลุงสมปองที่คุณหญิงเมธาวีให้มาส่งหล่อนที่โรงพยาบาล
“ขอบคุณมากค่ะคุณลุง”
หญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม จนลุงสมปองแทบยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน
“คุณทรายไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
ทรายทองระบายยิ้ม ก่อนจะก้าวลงจากรถไป พร้อมกับกล่องข้าวสีสวยในมือ
หล่อนมาที่นี่ตั้งหลายครั้งแล้ว และแต่ละครั้งก็ได้รับคำเหน็บแหนมไร้หัวใจของเมธวัฒน์กลับไปด้วยตลอด จนหล่อนหวาดกลัวเหลือเกิน
“คุณทรายมาหาคุณหมอเมธเหรอคะ”
นางพยาบาลที่หล่อนรู้จักเอ่ยทักทาย หญิงสาวจำต้องพยักหน้ารับน้อยๆ
“ใช่จ้ะ พอดีทรายเอาข้าวกล่องมาให้คุณเมธน่ะ”
“งั้นเชิญเลยค่ะ คุณหมอเมธอยู่ในห้องตรวจที่ 9 ค่ะ”
นางพยาบาลยังคงยิ้มกว้างเป็นมิตร พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
“นี่ก็เลยเที่ยงมาสิบนาทีกว่าแล้ว คุณหมอเมธน่าจะกำลังหิวพอดี”
“เอ่อ... ทรายฝาก...”
หล่อนกำลังจะฝากข้าวกล่องไปให้เขา แต่นางพยาบาลเอ่ยขอโทษเสียก่อน
“พี่ต้องขอโทษคุณทรายจริงๆ นะคะ พอดีมีเคสที่ต้องรีบไปดูน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ทรายทองยืนมองตามร่างของนางพยาบาลที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไปจนลับตา ก่อนจะหันมาก้มลงมองกล่องข้าวในมือของตัวเอง
- Writer
