กับดักรักไฟเสน่หา

ตอนที่ 3

3

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครโทรุ” โยชิถามชายที่เป็นทั้งเพื่อนและคนสนิท เขาสอดมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ตามองโทรุนิ่งสนิท แววตาไม่บ่งบอกว่าเขาคิดอะไรอยู่ภายใน เพราะมาทันเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินออกจากห้องที่จะทำพิธีในอีกสองวันข้างหน้าพอดี ถึงจะไม่สนใจแต่เพราะไม่อยากประมาท ไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด ทุกสิ่งทุกอย่างจึงต้องตรวจสอบให้ละเอียด

“เธอบอกว่ามาหาเพื่อนครับนาย” โทรุเอามือประกบกันไว้ด้านหน้าแล้วโน้มตัวลงเล็กน้อย ศีรษะก้มต่ำขณะตอบคำถามผู้เป็นนาย

“นายให้เขาเข้ามาทำไม ไม่รู้หรือว่างานวันมะรืนทางฝ่ายบ้านเจ้าสาวเขายังตั้งแง่กับเราอยู่” จอร์จซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทอีกคนของโยชิตะคอกใส่โทรุ “แกนี่มันบ้าจริงๆ โทรุ ปล่อยให้ใครก็ไม่รู้เขามาได้ เกิดเขามาไม่ดียิงนายทิ้ง จะทำไงกัน”

“ทีแกล่ะจอร์จ ดีนักหรือไง” โทรุถามกลับบ้าง

“ไปสืบมาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร มาจากไหน มาทำอะไร มาหาเพื่อนชื่ออะไร ทำงานตำแหน่งไหน” แววตานิ่งสนิท น้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าเงียบขรึมของผู้เป็นนายทำเอาทั้งจอร์จและโทรุต่างก็กลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ

“นายจำหน้าผู้หญิงคนนั้นได้ใช่ไหมโทรุ”

“จำนะมันก็จำได้อยู่หรอกนะจอร์จ แต่ฉันมีความรู้สึกแปลกๆ ว่ะ” โทรุบอกยามนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น

“ทำไมว่ะ” จอร์จมองหน้าเพื่อนสนิท

“ไม่รู้ว่ะ บอกไม่ถูก” โทรุส่ายหน้า เขาบอกไม่ถูกว่าผู้หญิงคนนั้นมาดีหรือมาร้าย ดูแล้วหน้าตาก็ยังเหมือนเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แต่เอาเสื้อผ้าพ่อแม่มาสวมราวกับว่าต้องการปกปิดอะไรสักอย่าง

“หรือผู้หญิงคนนั้นจะเข้ามาหาข้อมูลงานหมั้นของนายไปบอกยายแพรวดี นายว่ายังไงจอร์จ คิดเหมือนฉันหรือเปล่า”

“ไม่รู้เว้ย รู้แต่ว่าเราสองคนต้องหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอก่อนวันงานของนายละกัน ฉันไม่อยากให้งานหมั้นและแต่งงานของนายกับยายแพรวดีนั่นมีปัญหาเกิดขึ้น ไม่งั้นพวกเราสองคนนั่นแหละที่จะตาย รู้ก็รู้ว่านายไม่ชอบให้ใครเขามาทำลายแผนการ” โทรุส่ายศีรษะ

“เออ..มันก็จริงของแก ฉันว่าตอนนี้เราลองไปเดินดูผู้หญิงคนนั้นให้ทั่วโรงแรมก่อนดีกว่า เผื่อยายนั่นจะนั่งคุยกับเพื่อนตามที่หล่อนบอกแกจริงๆ ”

ยี่สิบนาทีต่อมาจอร์จและโทรุก็มายืนหอบอยู่หน้าห้องจัดเลี้ยง

“เป็นไง เจอผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าโทระ”

“ไม่เจอ หาจนทั่วโรงแรมแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงา” โทรุส่ายหน้า เขาหาทั่วบริเวณโรงแรมแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววของหญิงสาวแต่อย่างใด ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าพลาดตรงไหนไปหรือเปล่า หรือประมาทเกินไป จะทำให้แผนการที่ผู้เป็นนายได้วางไว้เสียดิบดีเกิดปัญหาหรือเปล่า?

ลินินนั่งมองพี่สาวอย่างงงงัน เสียงหัวเราะดังจากปากสีชมพูระเรื่อไม่ขาดสาย แววตาเปล่งประกายสนุกสนาน

“พี่ปลากำลังดูอะไรอยู่คะ ทำไมถึงได้หัวเราะไม่ยอมหยุดแบบนี้” ลินินเหลียวมองตามสายตาพี่สาว แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติ

“หัวเราะยักษ์ตัวใหญ่ที่กำลังเที่ยวตามหาพี่อยู่นะสิ”

“เอ๋...ตามหาพี่ปลา หมายความว่าไงคะ?” สายตาและสีหน้าลินินมีเครื่องหมายคำถามแปะติดไว้อย่างชัดเจนจนปลาดาวอดหัวเราะไม่ได้

“นิลดูนั่นนะ” ลินินเหลียวมองไปตามปากพี่สาวที่บุ้ยใบ้ไปที่ชายร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่น “นายนั่นเป็นคนที่ไล่พี่ออกมาจากห้องที่พวกเขาใช้จัดงานในวันมะรืนไง”

“นิลว่าเลิกเถอะค่ะพี่ปลา ดูสิขนาดคนที่ติดตามยังน่ากลัวขนาดนี้ แล้วคนเป็นนายจะไม่น่ากลัวกว่านี้เหรอคะ”

ความหวาดกลัวพุ่งเข้าจู่โจมใจลินินอีกครั้ง เมื่อเห็นคนติดตามของโยชิ แต่ล่ะคนรูปร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่น ใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาไร้ชีวิตจิตใจเหมือนไม่ใช่คน ดวงตาดุร้ายราวกับพญาเสือโคร่ง

แค่เธอยังไม่ได้บอกว่านายโยชิตัวจริงกลัวกว่าในรูปอีก ลินินมิต้องกลับบ้านไปนอนเป็นไข้สามวันสามคืนหรือไงนี่ แต่จะว่าไปนายนั่นก็ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลยนี่น่า เพียงแค่ชอบทำหน้าเรียบแล้วก็เงียบขรึมเอง เอ๊ะ...ทำไมแค่เราสบตานายนั่น ใจมันถึงสั่นก็ไม่รู้สินะ

เฮ้อ! ช่างมันเถอะ คงไม่มีอะไรหรอกน่า ถึงจะบอกกับใจแบบนั้นแต่หัวใจปลาดาวกลับเต้นระรัวแรงและเร็วยิ่งขึ้น ร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า

“โธ่นิลจ๊ะ พี่บอกแล้วไง พวกนั้นจำพี่ไม่ได้หรอกน่า เห็นไหมพวกนั้นเดินผ่านเราไปตั้งหลายรอบแล้ว พวกยังไม่หันมองมาเลย พี่มั่นใจว่าวันทำงานจริงๆ จะต้องไม่มีใครจำพี่ได้” ปลาดาวปลอบลินินให้มั่นใจในฝีมือการทำงานและการแต่งกายของเธอ เพราะขนาดเธอมองตัวเองในกระจกก็ยังแทบจำตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แล้วนายนั่นเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนเลย จะมาจำเธอได้ไงกัน

“พี่รู้ว่าเธอเป็นห่วง แต่ไม่ต้องห่วง พี่เอาตัวรอดได้สบายมาก” ปลาดาวทำเสียงหวาน มือเรียวยกนิ้วชี้แตะกับนิ้วโป้งเป็นวงกลม “โอเค”

ลินินไม่ทันได้ตอบ เพราะเธอตกใจในสิ่งที่ได้เห็น…

ราวกับเจอภูตผีปีศาจร้ายที่คอยตามรังควานเธอไม่ห่างกาย ใบหน้าหล่อคมเข้ม ดวงตาคู่ดุสบสายตากับเธอชั่ววินาทีหนึ่ง รอยยิ้มเหยียดหยามและรัศมีแห่งความโกรธเกลียดเคียดแค้นแผ่กระจายมาล้อมรอบร่างกาย จนเธออึดอัดหายใจติดขัดและหนาวสั่นไปหมด มือไม้เย็นเฉียบราวกับกำลังอยู่ท่ามกลางธารน้ำแข็งขั้วโลก

“นิลขอไปห้องน้ำหน่อยนะคะพี่ปลา” ลินินลุกลี้ลุกลนหยิบกระเป๋าตัวสั่น

“มีอะไรหรือเปล่านิล” ปลาดาวถามเหลียวมองไปทางที่คิดว่าน้องสาวจะเห็นอะไรที่ทำให้เธอมีอาการหวาดผวาตกใจจนตัวสั่น ใบหน้าซีดเผือด แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ

“ปะเปล่าค่ะพี่ปลา นิลขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ” ลินินผวาลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำแข้งขาสั่นจนเกือบจะทรุดกองอยู่กับพื้น

ไม่! ผู้ชายคนนั้นจะพี่จักรได้ยังไง ก็พี่จักรไม่ได้อยู่เมืองไทยสักหน่อย ไม่เป็นไรน่ายายนิล อย่าคิดมากจนเห็นผู้ชายคนอื่นเป็น...จักรธรสิ!

ลินินคิดว่าการรับงานของปลาดาวทำให้ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายตัวร้ายอย่างโยชิ ไปกระตุ้นความกลัวที่ฝังรากลึกอยู่ในใจทำให้มองเห็นใครก็ไม่รู้เป็นจักรธร

หญิงสาวรีบปรับอารมณ์ตัวเองให้คงที่ เรียกความมั่นใจกลับคืนมา ลินินหยิบแป้งเด็กในกระเป๋าขึ้นมาผัดหน้าและลิปติกมันอมสีชมพูทาปากพยายามทำตัวให้ปกติมากที่สุด เพื่อจะไม่ให้พี่สาวเป็นกังวล

“สวัสดีน้องนิล ไม่เจอกันนานสบายไหม”

มะ...ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ พะ....พี่จักร!

ลินินหยุดชะงัก สาวเท้าก้าวไปด้านหลัง ดวงตาเบิกกว้าง มือจับกระเป๋าใบเล็กไว้แน่น ใจหล่นไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ส่ายหัวขณะหยิกมือตัวเองจนเจ็บ แต่ชายตรงหน้าก็ยังคงเป็น จักรธร! ที่ไม่ได้หายไปไหนเลยแล้วยังจะยืนยิ้มมองเธออย่างพออกพอใจด้วย

“สวัสดีจ้ะน้องนิล ไม่เจอกันหลายปี น้องนิลสวยขึ้นจนพี่แทบจำไม่ได้เลยนะจ๊ะ”

ชายหนุ่มเสียงกระซิบใกล้ใบหูเล็กและหายใจใส่ผิวเนื้อนวลเนียน พลางกวาดสายตาคมไปทั่วร่างบาง

ลินินสวยขึ้นจนแทบจำไม่ได้ แต่มีอย่างหนึ่งที่ทำให้จำได้ไม่เคยลืม ใบหน้าและดวงตาที่หวาดกลัวเวลาที่เขาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ

เสียงหัวเราะที่แว่วดังเข้าหู ทำให้ลินินผวาแทบจะทรุดกองกับพื้น

“อรเสร็จแล้วค่ะจักร ไปกันได้หรือยังคะที่รัก” เสียงหวานใสพร้อมสาวสวยแต่งหน้าเข้มจนมองแทบไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริง เสื้อผ้ารัดรูปอวดเน้นและโชว์สัดส่วนอวบอั๋นขาวนวลเนียนเดินเข้ามากอดแขนจักรธรแสดงความเป็นเจ้าของ

“ใครคะจักร”