กับดักรักไฟเสน่หา

ตอนที่ 2

2

ลินินหัวเราะ ปลาดาวช่างคิดอะไรได้โลดโผนจนเธอตามไม่ค่อยทันสักที แต่ถ้าพี่สาวแต่งตัวแบบนั้น คิดว่าคงจะไม่มีใครจำได้ ถ้าเปลี่ยนจากสาวห้าวๆ คล้ายทอมบอยนิดๆ เปลี่ยนมาเป็นหญิงสาวแสนสวยและเซ็กซี่

“ใช่ไหม แค่คิดตามเธอก็หัวเราะแล้ว น่าพี่ไม่เป็นอะไรหรอก” ปลาดาวพูดให้น้องสาวคลายความกังวลใจ พลางดึงตัวลินินเข้ามากอดสองสาวซบหน้าแนบลำคอของแต่ละฝ่าย

“ที่สำคัญนะ ที่พี่คิดว่าไอ้บ้านั่นจะจำหรือจับตัวพี่ไม่ได้ก็คือ...” ปลาดาวดันตัวลินินออกห่างจ้องเข้าไปในดวงตาผู้เป็นน้อง

“หลังจากที่เข้าไปโวยวายปั่นหัวไอ้บ้านั่นเสร็จ พี่ก็จะรีบออกจากที่นั่น เข้าห้องน้ำแล้วก็เปลี่ยนทุกอย่างให้กลับมาเป็นนางสาวปลาดาว สงครามพินิจน์ สาวห้าวคนเดิมและไม่รู้จักนางฟ้าผู้แสนดีที่คอยช่วยเหลือน้องแพรวดีให้พ้นจากขุมนรก พี่ขอให้นิลมั่นใจในตัวพี่นะจ๊ะ” ปลาดาวโอบกอดร่างบอบบาง พลางลูบแผ่นหลังและบอกให้ลินินมั่นใจในตัวเธอเหมือนดังเช่นที่เธอมั่นใจในตัวลินินที่ซ่อนความเก่งไว้ภายในคนนี้

ลินินยกมือจับใบหน้าปลาดาว “ถ้าพี่ปลามั่นใจ นิลก็มั่นใจค่ะ พี่สาวของนิลเป็นคนเก่ง สามารถเอาตัวรอดได้จากทุกสถานการณ์” ลินินยิ้มหวานดวงตาเป็นประกายให้พี่สาว

“แต่ตอนนี้น้องสาวคนเก่งของพี่ ต้องหาข้อมูลของไอ้บ้านั่นให้ก่อนนะส่วนพี่จะไปโทรหาแพรวดีเพื่อสอบถามรายละเอียดต่างๆ ในงานพิธีและหาแผนสำรองและหนีทีไล่ให้เรียบร้อยก่อนจะเริ่มงานจริงด้วย ทุกอย่างจะได้ไม่มีปัญหา มั่นใจในตัวพี่นะนิล” ปลาดาวย้ำกับลินินอีกรอบ

“ค่ะ” ลินินพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบจัดการหาข้อมูลของโยชิ แสงสาธรให้ผู้เป็นพี่สาว

แค่ได้เห็นรายละเอียดเพิ่มเติมของผู้ชายคนนี้เธอก็กลัวจนตัวสั่น แต่ก็ต้องทำใจกล้าหาญหาข้อมูลของโยชิให้ได้มากที่สุด เพื่อที่เธอและปลาดาวจะได้ทำงานแรกให้ดีที่สุด จะต้องไม่พังไม่เป็นท่าจนเป็นอันตรายแก่ตัวเองและผู้เป็นพี่สาวด้วย

ในที่สุดลินินก็หาข้อมูลเสร็จ เธอนำเอกสารไปยื่นให้ผู้เป็นพี่สาวด้วยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาหวาดกลัว มือสั่นเทา

ปลาดาวรับเอกสารและดึงตัวลินินเข้ามากอด รับรู้ถึงร่างกายที่เย็นจัดและสั่นอย่างรุนแรง เธอลูบแผ่นหลังน้องสาวอย่างปลอบประโลม กดศีรษะลินินแนบลำคอเนียน โยกตัวไปมาช้าๆ

“ไม่เป็นไรนะจ๊ะน้องนิลคนเก่ง พี่ปลาดาวอยู่ตรงนี้กับน้องสาวคนเก่งแล้ว ไม่มีใครทำอะไรน้องสาวพี่ได้” ปลาดาวโอบกอดและเอนตัวไปมาเรื่อยๆ จนลินินค่อยผ่อนคลายและหายสั่น

ปลาดาวเริ่มอ่านประวัติและดูรูปโยชิ แสงสาธร อายุ 30 ปี ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าคมเข้มสงบนิ่งและเงียบขรึม มีดวงตาเป็นอาวุธ ดวงตาที่คมดุราวกับมีดโกน จมูกโด่ง ริมฝีปากหนา ผิวคล้ำ รูปร่างสูงใหญ่ อีกอย่างหนึ่งที่ปลาดาวสังเกตเห็นคือ เขามีผมดำ ตาดำ ขนาดแค่รูปเธอยังมองเห็นความน่ากลัว ความโหดเหี้ยมในสีหน้าและดวงตาคู่นั้น อาชีพนักธุรกิจเจ้าของบริษัทผลิตและจำหน่ายคอมพิวเตอร์และซอฟต์แวร์รายใหญ่ของประเทศมันจะต้องมีลักษณะแบบนี้ด้วยเหรอ...คิ้วปลาดาวขมวดมุ่นเข้าหัน ขณะพลิกกระดาษกลับไปกลับมา

“มีแค่นี้หรือนิล” มันน้อยมากเลยสำหรับประวัติของผู้ชายคนนี้ ทั้งที่เขาเองก็เป็นนักธุรกิจแถวหน้าคนหนึ่งของประเทศคนหนึ่ง

“ความจริงมันมีอีกนิดหนึ่งค่ะพี่ปลา” ลินินยื่นกระดาษอีกแผ่นให้พี่สาว “นิลหาได้แค่นี้จริงๆ นะพี่ปลา ประวัตินายคนนี้ลึกลับมากเลย “

ปลาดาวรับกระดาษอีกแผ่นจากลินิน ในกระดาษเขียนไว้เพียงแค่สองบรรทัดว่า นายโยชิ แสงสาธรมีส่วนเกี่ยวข้องในธุรกิจผิดกฎหมายและค้ายาเสพติดข้ามชาติ

“เราไม่รับงานนี้ไม่ได้เหรอคะพี่ปลา มันเสี่ยงและน่ากลัวมากเกินไปที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายแบบนี้นะคะ ถือว่านิลขอร้องก็ได้ค่ะ” ลินินขอร้องปลาดาวน้ำเสียงสั่นพล่า ใบหน้าซีดเซียว

“ก็งั้นๆ แหละนิล พี่ว่าไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลย เพียงแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่มีเงินมีอำนาจ แต่นำไปใช้ในทางที่ผิด ทำความเดือดร้อนให้คนอื่น คนอย่างนี้มันต้องโดนเอาคืนให้เจ็บแสบและอับอายซะบ้าง จะได้รู้สึก” แทนที่ปลาดาวจะเชื่อในสิ่งที่น้องสาวขอ เธอกลับยืนยันความตั้งใจเดิม

“พี่ปลา”

“เอาน่านิล ไม่ต้องห่วง พี่เอาตัวรอดได้” ปลาดาวดึงตัวลินินเข้ามานั่งใกล้ๆ “พรุ่งนี้เราไปหาซื้อของใช้ที่จำเป็นกันดีกว่า พี่จะได้ไปดูสถานที่จริงด้วย จะได้หาดูทางหนีทีไล่ด้วย นิลจะได้เห็นไงจ๊ะ พี่ทำงานรอบคอบแค่ไหน ดีไหมเอ่ย” ปลาดาวโอบกอดรอบคอลินิน พูดจาปลอบประโลมให้คลายกังวลใจ

“พี่รู้ว่านิลคิดอะไร ผู้ชายไม่ได้เหมือนนายจักรหมดทุกคนนะ”

ลินินมองหน้าปลาดาว “นิลไม่ได้กลัวแบบนั้น แค่กลัวว่าพี่ปลาจะเสียทีผู้ชายคนนั้นค่ะ เขาดูเป็นคนสงบนิ่งเงียบขรึม แต่ท่าทางจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรที่มายุ่งวุ่นวายกับเขาลอยนวลไปได้”

“โธ่เอ๊ย ยายนิล” ปลาดาวยกมือขยี้ศีรษะลินิน “นี่เราคิดมากจนเพี้ยนไปเลยหรือไงจ๊ะคนเก่งของพี่”

“พี่ปลานะ นิลพูดเพราะเค้าเป็นห่วง แต่พี่ปลากลับมาแกล้งน้องแทน ดูสิผมสวยๆ ยุ่งหมดเลย นี่แน่ะ นี่แน่ะแกล้งกันดีนัก” ลินินทำกลับบ้าง เสียงหัวเราะของสองพี่น้องดังลั่นห้อง

หญิงสาวร่างโปร่งบางเดินสอดส่ายสายตามองไปทั่วห้องจัดงาน ป้ายขนาดใหญ่ตั้งเด่นเป็นตระง่านบอกให้รู้ว่าเธอมาถูกห้องแล้ว ห้องนี้จะมีพิธีหมั้นและแต่งงานระหว่างนายโยชิ แสงสาธรและนางสาวแพรวดี กอบโสรัตน์ ในอีกสองวันข้างหน้าแน่นอน พนักงานโรงแรมทำงานตามคำสั่งผู้ของชายรูปร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่น น้ำเสียงดุดันแข็งกร้าว ใบหน้าค่อนข้างไปทางโหดเหี้ยมที่ยืนสั่งการอยู่ไม่ไกลเสียให้วุ่นเลย

“ขอโทษนะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง”

นายยักษ์คนนั้นเข้ามาถามปลาดาว เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอไม่ใช่พนักงานในโรงแรมและยังมีพฤติกรรมแปลกๆ ชวนให้น่าสงสัย เพราะเที่ยวเดินดูโน่นดูนี่ไม่หยุด

“ขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันมาหาเพื่อนนะคะเธอบอกว่าให้มารอที่ห้องนี้” ปลาดาวกัดเขี้ยวบอกด้วยความตกใจที่โดนทักโดยไม่ทันจะได้ตั้งตัว

‘ตกใจอะไรยายปลาดาว แต่งตัวแบบนี้แล้วคิดหรือว่าคนอื่นจะจำได้ แม้แต่ยายนิลเห็นเมื่อตอนเช้า ยังตะลึงเลยไม่ใช่หรือไง’

ก็เธอลงทุนแต่งตัวแบบคนทำงานเสื้อเชิ้ตสีขาว คลุมด้วยสูทสีดำ ผมที่เคยยาวหยิกเป็นลอนเปลี่ยนเป็นหนีบจนตรงและม้วนไว้ที่ท้ายทอยหนีบด้วยกิ๊บดำอีกครั้ง ส่วนใบหน้าก็ใช้เครื่องสำอางแต่งแต้มให้ดูว่ามีกระขึ้นเต็มใบหน้า ปกปิดดวงตาด้วยแว่นตาอันใหญ่ ทาลิปสติกสีน้ำตาลทำให้ดูคล้ายๆ คนปากดำคล้ำอีกเล็กน้อย

“ที่นี่ไม่มีเพื่อนของคุณ กรุณาออกไปจากห้องนี้ซะ”

“เอ่อ...แต่ว่า...เพื่อนของดิฉันเขานัดให้มาเจอที่ห้องนี้จริงๆ นะคะ ดิฉันขออยู่รอเพื่อนสักครู่ได้ไหมคะ” ปลาดาวทำหน้าใสซื่อน้ำเสียงออดอ้อน สายตายังคงสอดส่ายหาทางหนีทีไล่เพื่องานแรกที่รับทำจะได้ไม่มีการผิดพลาดเกิดขึ้น

“ไม่ได้ จะออกไปดีๆ หรือจะให้ฉันจับเธอโยนออกไป”

นายยักษ์ขู่ตะคอกจนปลาดาวสะดุ้ง “ค่ะ ค่ะ ไปแล้วค่ะ”

หญิงสาวรีบเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปในทันที ด้วยความรีบร้อนลนลาน

‘โหยไอ้ยักษ์บ้า ตาดุยังกับมีดโกน แล้วยังทำท่าราวกับจะเอามีดมาแล่เนื้อฉันออกมาเป็นชิ้นๆ เอาเกลือมาทาอีก โหยคิดแล้วก็น่ากลัวเหมือนกับที่ยายนิลว่ามาจริงๆ นั่นแหละ ไม่น่ารับงานนี้เลยเรา’

ปลาดาวคิดอย่างวุ่นวายใจ แต่ก็มีอีกเสียงหนึ่งดังค้านขึ้นมาในใจทันควัน

‘เธอต้องทำนะปลาดาว ถ้าไม่ทำ ไอ้พวกหนักโลกหนักแผ่นดินพวกนี้ก็จะไม่สำนึก ยังทำร้ายคนอ่อนแอไร้ทางสู้อยู่นั่นแหละ ที่เธอทำมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกับความร้ายกาจของไอ้เลวพวกนี้นะ’

“อุ้ย! ขอโทษค่ะ” ปลาดาวมัวแต่ครุ่นคิดจนเผลอเดินไม่ระวังชนกับร่างสูงใหญ่และหนาจนตัวเธอเองแทบจะหงายหลัง ดีว่าได้มือแข็งแรงช่วยจับไว้

หญิงสาวมองตามมือขึ้นไปที่ใบหน้าแข็งกระด้าง ดวงตาคมดุที่มองมายังเธอ มือที่จับร่างโปร่งบางให้พ้นทางเดิน ก่อนจะสาวเท้าเดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจสิ่งใด ทำให้ปลาดาวรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

“คนอะไรวะ คนบอกขอโทษแล้วยังทำหน้าตายแถมเดินหนีอีก แต่จะว่าไปนายคนนั้นหน้าตาคุ้นๆ อยู่เหมือนกันนะ เราเคยเห็นหน้าตาแบบนี้ที่ไหนหว่า? อ๊ะ....ใช่แล้ว!!” ปลาดาวตาโตยืนมองร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง

‘นั่นมัน...นั่นมันนายโยชิ แสงสาธรนี่น่า แล้วนายนั่นมาทำอะไรที่นี่กันล่ะ’