กับดักรักไฟเสน่หา

ตอนที่ 1

1

ปลาดาวเดินพาร่างกายอันอ่อนระโหยโรยแรงเข้าพักห้อง เธอนั่งลงบนโซฟาตัวเก่าที่บางส่วนชำรุดไปตามกาลเวลา วันนี้ไปเดินสมัครงานเกือบสิบบริษัท เดินจนขาลากรองเท้าสึก แต่พอเข้าไปสมัคร ทุกบริษัทกลับบอกเหมือนกันหมด

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้ทางเรายังไม่มีนโยบายรับสมัครพนักงานใหม่เลยค่ะ”

ไม่มีนโยบายรับสมัครพนักงานใหม่ แล้วเสือกลงประกาศในหนังสือพิมพ์ไปทำไมกันวะ

ปลาดาวยื่นมือเรียวไปรับน้ำเย็นๆ จากมือลินินที่ส่งให้พร้อมรอยยิ้มและคำถามนุ่มๆ ที่มันเสียดแทงใจเธอเป็นที่สุด

“เป็นไงบ้างจ๊ะพี่ปลา ได้งานหรือเปล่า”

ปลาดาวตีหน้ายักษ์ใส่น้องสาวที่เธอเรียกชื่อเล่นว่า ‘นิล’ ที่เป็นอักษร ล สะกด เพราะเธอต้องการให้ลินินเข้มแข็งอย่าง ‘พลอยสีดำ’ ไม่อยากให้อ่อนไหวง่ายเหมือนผ้าลินินตามความหมายของชื่อจริง และหากลินินเข้มแข็ง ก็จะได้ต่อกรกับไอ้ตัวร้ายจักรธรที่คอยแต่จะหาเรื่องรังแกทุกครั้งที่เจอหน้ากัน หวังว่าจะมีสักวันที่น้องสาวเอาชนะไอ้ตัวร้ายให้หน้าหงาย...สักครั้ง

‘ยายนิลตาบอดหรือไงกัน เห็นสภาพพี่เป็นแบบนี้แล้วดูไม่ออกหรือไง ว่าไม่ได้งานนะ ถ้าได้ พี่จะมานั่งหมดเรียวหมดแรง ทำท่าซักกะตายแบบนี้หรือไงกัน’

“ดูสภาพพี่แย่ขนาดนี้ นิลยังดูไม่ออกอีกหรือไง ยังจะมาถามอีกให้พี่ช้ำใจอีก”

ลินินหัวเราะคิก “เอาน่าพี่ปลา วันนี้ไม่ได้พรุ่งนี้ก็ต้องได้ พี่ปลาของนิลเก่งจะตาย” ลินินปลอบพี่สาวบีบมือบีบขาเป็นการหยอกล้อ

“จ้าเก่ง เก่งจนต้องตกงานและก็วิ่งหางานจนขาลาก หัวยุ่งเป็นยุงตีกันอยู่แบบนี้ไง” ปลาดาวแยกเขี้ยวใส่ลินิน “งานที่พี่ให้เธอทำไปถึงไหนแล้ว”

ปลาดาวถามถึงเว็บไซด์ที่เธอให้น้องสาวเป็นคนจัดทำขึ้น เพราะเธอได้แรงจูงใจจากการแก้แค้นสาริกา อดีตเพื่อนร่วมงานที่ทำเธอเจ็บแสบ ทำให้ถูกไล่ออกจากงานยังไม่พอ ยังประจานกันต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน และยังบังอาจแย่งแฟนไปอีกด้วย ไอ้แย่งแฟนไปนะเธอไม่วอรี่หรอกนะ แค่ผู้ชายคนเดียว หาเอาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ดันต้องมาตกงานในสภาพเศรษฐกิจแบบนี้นะสิ ใครจะไปทนได้

ความอดทนคนเราก็มีขีดจำกัด เรื่องอะไรจะยอมให้ยายผู้หญิงใจร้ายแบบนั้นลอยนวลมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของเธอกันล่ะ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ใครทำอะไรไว้ ควรจะได้รับผลเช่นกัน คนอย่างปลาดาว สงครามพินิจน์ ถือคติ มีแค้นมันต้องชำระ!

ปลาดาวยิ้มตาวาว นอกจากจะได้เอาคืนจากคนที่ทำร้ายแล้ว เธอยังสนุกกับการที่ได้เห็นผู้หญิงหรือผู้ชายที่ทำร้ายคนอื่นต้องได้รับผลกรรมที่ก่อขึ้น ทำให้เธอริเริ่มจัดทำเวบไซด์เพื่อช่วยเหลือคนที่ได้รับความเดือดร้อน ที่สำคัญงานนี้นะจ๊ะทำรายได้ให้เธอกับน้องสาวได้เป็นกอบเป็นกำอยู่

ปลาดาวคิดถึงใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของสาริกาตอนที่ถูกเอาคืนแล้วยังสะใจไม่หาย ป่านนี้ยายนั่นคงจะตระเวนหางานเหมือนดังที่เธอกำลังเป็นอยู่นี่แหละ หากคุณสมบัติที่มีแต่ความสวยแต่โง่ คงจะทำให้ยายตัวร้ายนั่นหางานได้ยากกว่าเธอนับสิบเท่าล่ะ

‘หึหึ สมน้ำหน้า เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับปลาดาว ขอให้สนุกกับการหางานใหม่เถอะนะริกา’

“นิลทำเสร็จตั้งแต่ตอนสายแล้วค่ะพี่ปลา กำลังรอให้พี่ปลามาดูผลงานอยู่” ลินินบอกพี่สาว ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสสดชื่นเดินไปกดเปิดคอมพิวเตอร์ตัวเก่าที่ใช้งานเกือบ 3 ปีแล้วแต่ระบบการทำงานยังดีอยู่ เสียงทำงานของเครื่องดังขึ้น ลินินถือโอกาสเช็คข้อความว่าก่อน แล้วดวงตากลมโตเบิกกว้างรีบเรียกพี่สาวเสียงสั่น

“พี่ปลาเร็วๆ ค่ะ มาดูนี่มีคนเข้ามาแล้วค่ะ”

ปลาดาวรีบรุดเข้าไปดูหน้าจอมีคนเข้ามาฝากข้อความไว้จริงๆ ด้วย เธอรีบตวัดสายตาอ่านข้อความทันที

‘สวัสดีค่ะแองเจิ้ล น้องขอแนะนำตัวก่อนนะ น้องชื่อแพรวดี กอบโสรัตน์ค่ะ อายุ 20 ปี น้องเห็นเว็ปของพี่บอกว่าถ้าอยากเอาชนะหรือแก้แค้นใครให้แวะมาทิ้งข้อความไว้ เรื่องก็มีอยู่ว่า น้องถูกบังคับให้แต่งงานกับนายโยชิค่ะ แองเจิ้ลคงจะพอรู้จักนายโยชิ แสงสาธรบ้างแล้วนะคะ น้องถูกคุณพ่อกับคุณแม่ขอร้องให้แต่งงานกับนายโยชิ ถ้าไม่ยอมแต่งด้วย เขาจะทำร้ายคุณพ่อคุณแม่ของน้องและจะยึดบ้านที่เราอยู่ค่ะ

ความจริงน้องมีแฟนอยู่แล้วค่ะ คุณพ่อคุณแม่เองก็เห็นชอบด้วย แต่เพราะนายโยชิใช้อำนาจบังคับข่มขู่ ตอนนี้เราทั้งครอบครัวรวมถึงพี่นพ แฟนน้องเองค่ะ ต่างกลัวจนไม่กล้าแม้จะออกไปไหนแล้วค่ะ เขากลัวว่าน้องจะหนีการแต่งงาน ถึงกับให้คนมาเฝ้าอยู่ที่หน้าบ้าน คุณพ่อคุณแม่เสนอให้น้องกับพี่นพหนีไปอยู่ต่างจังหวัดกันก่อน แต่น้องกลัวค่ะ กลัวว่าถึงหนีไปได้ แต่เขาก็ต้องตามหาตัวจนเจอ อีก 3 วันน้องต้องแต่งงานกับเขาแล้วค่ะ

ถ้าแองเจิ้ลรับงานนี้รบกวนช่วยโทรมาหาน้องที่เบอร์นี้นะคะ 080-052xxxx ค่ะ น้องหวังว่าแองเจิ้ลเป็นความหวังสุดท้ายที่จะช่วยพวกเราแล้วค่ะ หากไม่เป็นเช่นนั้นอีกสามวันแองเจิ้ลอาจได้อ่านข่าวการตายหมู่ของครอบครัวน้อง’

ปลาดาวอ่านจบ ดวงตาคู่สวยแดงก่ำน้ำตาคลอเบ้า ทำไมเธอจะไม่รู้ซึ้งถึงการถูกบังคับเล่า ยิ่งถูกบังคับให้แต่งงานด้วยแล้ว ใครล่ะจะมีความสุขอยู่ได้ ตัวอย่างก็มีให้เห็นๆ อยู่ ก็พ่อของเธอนี่แหละ ถูกย่าบังคับให้แต่งงานกับยายปากปลาร้า ทำให้แม่ตรอมใจและทำงานหนักจนตาย ไอ้ผู้ชายคนนี้ก็สมควรโดน เธอจะต้องทำให้รู้ซึ้งว่าการบังคับผู้หญิงให้แต่งงานด้วย ผลมันจะเป็นยังไง!

“พี่ปลา พี่จะรับทำงานนี้เหรอคะ นิลว่ามันน่ากลัวนะ แล้วนายคนนี้” นิ้วเรียวชี้ไปยังภาพของโยชิ แสงสาธร ทั้งสมองและหัวใจบอกว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัว แต่เธอก็อธิบายไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร รู้แต่ว่าโยชิเป็นผู้ชายที่น่ากลัว มีเหตุบางอย่างที่ทำให้เธอคิดว่าเขาเหมือนกับจักรธรที่ซ่อนความร้ายกาจไว้ภายในใบหน้าเรียบเฉย จะแตกต่างกันตรงที่สำหรับเธอแล้ว จักรธรน่ากลัวไปหมด ทั้งกิริยาท่าทางการแสดงออก นิสัยใจคอ แววตาที่มองเธออย่างเกรี้ยวกราดโกรธแค้นเสมอ

ลินินปกปิดสายตาหวาดกลัวไว้ไม่มิด จากที่เคยได้ยินมาก็คือชื่อเสียงของโยชิโด่งดังมาก แต่เป็นดังในทางไม่ดี เป็นเจ้าของบริษัทผลิตและจำหน่ายคอมพิวเตอร์และซอฟต์แวร์รายใหญ่ของประเทศ เป็นคนมีอิทธิพล ทำงานผิดกฎหมายหลายอย่าง เป็นคนที่ทางการต้องการตัวแต่ยังไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะถึงจะสงสัยแต่ทางตำรวจก็ยังไม่มีหลักฐานการกระทำความผิดของโยชิ

“พี่จะทำ พี่จะไม่ยอมให้ไอ้บ้านี่ได้ทำตามใจมันเด็ดขาด นิลหาข้อมูลเกี่ยวกับนายคนนี้ให้พี่ด้วยละกัน” ปลาดาวสั่งน้องสาวก่อนจะเดินเข้าห้องพักส่วนตัว

“เดี๋ยวพี่ปลา”

ปลาดาวชะงักเพราะเสียงเรียกสั่นๆ ที่ดังมา เธอรู้ว่าน้องสาวหวาดกลัว เป็นความฝังใจที่มาจากผู้ชายคนนั้น นายจักรธร วรเกียรติกุล ไอ้ผู้ชายที่ชอบกลั่นแกล้งจนลินินหวาดผวา ไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ชายนานเป็นปี มามีอาการดีขึ้นเมื่อย้ายออกจากบ้านหลังนั้น และดีขึ้นมาตลอด สามารถพูดคุยและทำงานร่วมกับผู้ชายได้ แต่ก็ยังมีอาการหวาดกลัวหวาดผวาให้เห็นเป็นครั้งคราว จนถึงตอนนี้แม้จะหายเป็นปกติแล้วก็จริง แต่หากว่าต้องเจอกับจักรธรอีก ปลาดาวก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าน้องสาวจะกลับมามีอาการอย่างเดิมอีกหรือเปล่า

“พี่ไม่เป็นไรหรอกน่านิล ผู้ชายไม่ได้เหมือนกันทุกคนหรอกนะ” ปลาดาวเดินกลับมาจับมือลินินพาไปนั่งบนโซฟา ลูบมือนุ่มและบีบเบาๆ อย่างปลอบประโลม

“อีกอย่างพี่คิดว่าไอ้บ้านั่นต้องจำหรือหาตัวพี่ไม่เจอหรอก นิลก็เห็นใช่ไหมว่าพี่มีผมสีดำและหยิกเป็นลอน ถ้าเปลี่ยนสีผมเป็นสีน้ำตาลทองแล้วก็หนีบให้มันตรง ตาสีดำๆ นี่พี่ก็จะหาคอนแทกเลนส์สีน้ำตาลมาใส่ ตกแต่งเล็บมือเล็บเท้า แต่งตัวให้เปรี้ยวๆ สักหน่อย เช่นใส่ชุดสีแดงเพลิง ที่สำคัญอีกอย่างที่จะได้ผลดีก็คือ ทำตัวให้พุงยื่นน้อยๆ แบบคนกำลังท้องสักสี่ห้าเดือน...แค่นี้ก็ไม่มีใครจำพี่ได้แล้ว”

ปลาดาวลุกขึ้นยืนหมุนตัวเป็นวงกลมมือหยิบหมอนอิงใบเล็กที่วางอยู่มาสอดใต้เสื้อทำให้ดูเหมือนคนกำลังท้อง 6-7 เดือน

“นิลลองคิดตามดูสิ เปลี่ยนลุคใหม่แล้วจะยังจำพี่สาวคนนี้ได้หรือเปล่า”