ตอนที่ 5
1529 Words
รีเบคก้าผับ
เกวลินเดินทางมาทำงานที่รีเบคก้าผับในเวลาเกือบสองทุ่ม วันนี้ลูกค้ามาใช้บริการผับหรูหนาตามากกว่าทุกวัน หญิงสาวเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องทำงานและลงมือตรวจเคลียร์บัญชีของร้านแทบจะทันที
“พี่จัสมินทำไงดีล่ะ ตรงโซนห้องวีไอพี ขาดหนึ่งคนนะพี่ เจ้าเมย์มันดันอาหารเป็นพิษนั่งอาเจียนหน้าซีดหน้าเซียวอยู่หน้าห้องน้ำอยู่เลย คงจะทำงานไม่ไหวแน่ๆ วันนี้แขกเยอะซะด้วยสิ แถมห้องวีไอพีก็ถูกจองเอาไว้หมดแล้วซะด้วย จะทำยังไงดีละพี่” อรอุมาผู้ช่วยของจัสมินพูดบอกออกมาด้วยความกังวล
“ขาดตรงไหนไม่ขาด ดันมาขาดตรงที่ห้องวีไอพีซะด้วยสิ”
จัสมินกล่าวอย่างหนักใจ ด้วยเพราะห้องวีไอพีจะเป็นห้องของลูกค้าชาวต่างชาติแทบจะทั้งสิ้น สาวๆ ที่จะมาให้บริการนั้นจะต้องใช้ภาษาอังกฤษได้เป็นอย่างดี ไม่เว้นแม้กระทั้งเด็กเสิร์ฟ ก่อนจะเดินกลับไปกลับมาอย่างใช้ความคิด พลันสายตาก็เหลือบไปมองเห็นเกวลินที่นั่งทำบัญชีอยู่ภายในห้อง ก่อนจะยิ้มให้กับตนเองว่าเธอลืมหญิงสาวคนนี้ไปได้ยังไง
“อรไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก พี่หาคนมาแทนเจ้าเมย์ได้แล้ว” จัสมินบอกกลับไปเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“จริงเหรอพี่ แล้วพี่จะให้ใครมาแทนเจ้าเมย์ล่ะ”
อรอุมาถามออกกลับไปด้วยความอยากรู้ ก่อนที่จัสมินจะพยักเพยิดหน้าไปที่ห้องกระจกที่เกวลินนั่งทำงานอยู่
“แหม...อรลืมยัยเกวไปได้ยังไงเนี้ย...โอย...มีคนสวยแถมเก่งอยู่ใกล้ตัวอย่างนี้ยังนึกไม่ออกอีก...พี่จัสมินรีบเข้าไปคุยกับน้องเกวเลยนะคะ เดี๋ยวอรจะรีบไปเตรียมชุดให้กับน้องเกวก่อนค่ะ”
พูดจบหญิงสาวก็รีบเดินเลี่ยงไปที่ห้องแต่งตัวโดยทันที ปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นธุระของผู้จัดการร้านไปโดยปริยาย จัสมินมองตามหลังลูกน้องสาวที่ขอตัวไปทำงานต่อ ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องที่เกวลินนั่งทำงานอยู่แล้วเปิดเข้าไปหาเพื่อที่จะคุยธุระของตน
“อ้าว...นึกว่าใครพี่จัสมินนี่เอง” เกวลินพูดทักทายรุ่นพี่ออกไป
“เกว...พี่ขอความช่วยเหลือหน่อยสิ”
จัสมินเปิดประเด็นทันที หญิงสาวจึงเงยหน้าจากสมุดบัญชีที่ทำอยู่เพื่อฟังสิ่งที่รุ่นพี่จะขอให้เธอช่วย
“จะให้เกวช่วยเหลืออะไรก็บอกมาได้เลยพี่ เกวยินดีเสมอค่ะ”
“พอดีเจ้าเมย์อาหารเป็นพิษ วันนี้คงทำงานไม่ได้ เกวช่วยไปทำหน้าที่แทนเมย์หน่อยนะ ห้องที่เมย์รับผิดชอบเป็นโซนห้องวีไอพี เกวก็รู้ดีว่าห้องพวกนี้พี่จะคัดเฉพาะคนที่ใช้ภาษาโต้ตอบกับแขกได้อย่างคล่องแคล่วและดีเยี่ยมแทบจะทั้งนั้นเลยน่ะ”
“อ้อ...เรื่องแค่นี้เอง ได้สิคะเกวยินดีช่วยพี่จัสมินอยู่แล้วค่ะ เอ่อ...แล้วพี่จัสมินสกีนลูกค้าห้องที่เกวจะไปแทนพี่เมย์เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ” หญิงสาวอดที่จะถามถึงเรื่องความปลอดภัยของตัวเองไม่ได้
“เรียบร้อยจ้ะ ปลอดภัยไว้ใจได้...พี่รู้ว่าถ้าต้องให้เกวช่วยลูกค้าจะต้องปลอดภัยสำหรับเกวด้วย”
“ขอบคุณนะคะพี่จัสมิน ถ้าอย่างนั้นก็โอเคค่ะเดี๋ยวเกวจะไปแทนพี่เมย์ให้...”
หญิงสาวตกปากรับคำรุ่นพี่ออกไปเมื่อทราบว่ามีการสกีนความปลอดภัยให้กับหญิงสาวแล้ว
“ขอบใจมากนะเกว ถ้าอย่างนั้นก็ไปเปลี่ยนชุดได้เลยนะ พี่อรเค้าคงรออยู่ที่ห้องแต่งตัวแล้วล่ะ”
“ค่ะพี่...”
เกวลินลุกออกจากห้องทำงานเพื่อเดินไปที่ห้องแต่งตัวของผับ หญิงสาวต้องเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อต้อนรับแขกห้องวีไอพี โดยมีพราวตาผู้ช่วยผู้จัดการผับเป็นคนคอยดูแลและแปลงโฉมให้กับหญิงสาวด้วยตัวเอง
ระหว่างที่เกวลินเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดที่พราวตายื่นส่งให้นั้นหญิงสาวก็เจอเข้ากับโรสรินที่กำลังนั่งบรรจงแต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางจากแบรนด์ดังด้วยความพิถีพิถัน ราวกับว่าหญิงสาวจะต้องเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในค่ำคืนนี้
“นี่น้องโรสยังแต่งหน้าไม่เสร็จอีกเหรอคะ พี่เห็นแต่งหน้าอยู่ตั้งนานแล้วนะคะเนี่ย สวยแล้วล่ะค่ะ...”
พราวตาบอกกับหญิงสาวที่เพิ่งทำเงินให้กับรีเบคก้าผับได้อย่างมากมายเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา
“ฉันจะแต่งหน้านานหรือไม่นานมันก็เรื่องของฉัน แล้วนี่พี่พราวพายัยเกวเข้ามาในห้องแต่งตัวทำไมกัน? อย่าบอกนะว่าโซนห้องวีไอพีคนขาดอีกน่ะ”
โรสลินไม่ค่อยชอบหน้าเกวลินสักเท่าไหร่นัก และที่ไม่ชอบก็เพราะความสวยที่เกินหน้าเกินตาของหญิงสาวนั่นเอง
“พี่จัสมินขอให้น้องเกวมาแทนน้องเมย์น่ะจ้ะ พอดีน้องเมย์อาหารเป็นพิษทำงานไม่ไหว”
พราวตาตอบกลับไปขณะตระเตรียมเครื่องประดับและเครื่องสำอางที่จะใช้แต่งหน้าให้กับหญิงสาวอย่างอารมณ์ดี
“หน้าตาบ้านๆ แบบนั้นพี่จัสมินไปเลือกเอามาต้อนรับแขกวีไอพีได้ยังไงกัน ไม่กลัวอับอายขายหน้าเค้าบ้างหรือไงนะ”
โรสรินพูดพร้อมกับเบ้ปากให้อีกฝ่ายอย่างดูถูก พราวตาถึงกับชะงักมือที่กำลังเตรียมของไปชั่วขณะ นึกเคืองในคำพูดและกิริยาท่าทางของหญิงสาวที่แสดงออกมากับเพื่อนร่วมงาน
“โอ๊ย!!น ้องโรสไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ น้องเกวเค้าเก่งภาษาจะตายไป และพูดคุยกับลูกค้าชาวต่างชาติได้อย่างกับเจ้าของภาษามาเองเชียวล่ะค่ะ ยังไงก็ผ่านฉลุยอยู่แล้วละจ๊ะ ไม่เหมือนกับบางคนนะคะที่พูดผิดพูดถูกแต่ก็ยังคิดว่าตัวเองน่ะพูดภาษาอังกฤษเก่งซะเต็มประดาอยู่ตลอดเวลา...จริงมั้ยคะน้องโรสขา...”
พราวตาตอกกลับโรสรินจนอีกฝ่ายหันกลับมามองตาเขียวปั้ด ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินกระแทกเท้าออกจากห้องแต่งตัวไปด้วยความโกรธ
“พี่พราวพูดแรงไปหรือเปล่า ดูสิ...พี่โรสรินโมโหใหญ่แล้ว” หญิงสาวพูดขึ้นหลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้วแล้วก้าวเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด
“ไม่ต้องไปสนใจหรอกน้องเกว คนอะไรชอบดูถูกเพื่อนร่วมงานด้วยกันเอง เจอแบบนี้แหละสมควรแล้ว”
พราวตาไม่ค่อยจะชอบให้ใครมาพูดจาทับถมกับเพื่อนร่วมงานสักเท่าไหร่นัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองกระจกบานใหญ่ที่ติดกับผนังห้อง
“โอ้โหน้องเกว! สวย...สวยมากๆ เลย” พราวตาพูดพร้อมกับรีบหันกลับมามองหญิงสาวแล้วเดินเข้าไปหาทันที
“มาเลยๆ นั่งลงตรงนี้ เดี๋ยวพี่จะแปลงโฉมให้น้องเกวสวยที่สุดในค่ำคืนนี้เลยทีเดียว”
พราวตาเดินจูงมือเกวลินให้มานั่งลงที่เก้าอี้ ก่อนจะลงมือแต่งหน้าทำผมเพื่อแปลงโฉมให้กับหญิงสาวด้วยความประณีต
“เสร็จแล้วจ้ะ น้องเกวดูสิจ๊ะว่าสวยถูกใจรึเปล่า”
เกวลินแทบไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ในกระจกนั้นคือตัวเธอเอง ฝีมือการแต่งหน้าของพราวตานี่มันระดับขั้นเทพเลยจริงๆ
“โห!!!...พี่พราว...พี่นี่เก่งจริงๆ เลย แต่งหน้าตาบ้านๆ ของเกวซะสวยจนเกวจำหน้าตัวเองไม่ได้เลยพี่”
“ใครว่าน้องเกวหน้าตาบ้านๆ กันคะ ขนาดน้องเกวไม่แต่งหน้ายังสวยกว่าน้องโรสตั้งหลายร้อยเท่า แล้วที่น้องโรสเค้าชอบพูดแขวะน้องเกวบ่อยๆ ก็เพราะว่าอิจฉาใบหน้าที่สวยกว่านะสิรู้รึเปล่าล่ะ คอยดูนะ ถ้าเกวเดินออกไปข้างนอกเมื่อไหร่ละก็พี่รับรองว่าลูกค้าทั้งหนุ่มและไม่หนุ่มจะต้องหันมองมาที่น้องเกวตาไม่กะพริบเลยเชียวแหละ”
“แหม...พี่พราวก็พูดเกินไป เกวไม่ได้สวยเวอร์วังอะไรขนาดนั้นสักหน่อย...”
เกวลินใบหน้าแดงระเรื่อกับคำชมของพราวตา เพราะเธอเองก็เพิ่งจะมั่นใจกับคำว่าสวยมากก็คืนนี้แหละ
“น้องเกวไม่เชื่อพี่ก็คอยดูไปก็แล้วกัน...ไปเราออกไปกันเถอะ...”
พราวตาจูงมือเกวลินเดินนำหน้าออกไปจากห้องแต่งตัวแทบจะทันที เธออยากจะรู้ว่าโรสรินจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเห็นหญิงสาวที่ตัวเองบอกว่าหน้าตาบ้านๆ เมื่อถูกแปลงโฉมแล้วจะกลับกลายมาเป็นนางฟ้าแสนสวยคนนี้ขึ้นมาแทนที่
- Writer
