ตอนที่6
1621 Words
ตอนที่ 6
(ดาร์ลิง)
“ขอบคุณนะที่ช่วย”
ฉันชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่ฮันเตอร์พูด คนอย่างเขาพูดขอบคุณคนอื่นเป็นด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ
“ไม่เป็นไร ฉันเป็นคนสวยและจิตใจดี”
“เฮอะ ไม่ค่อยพรีเซนต์ตัวเองเลยนะ”
“คนอย่างดาร์ลิงไม่ต้องพรีเซนต์ตัวเองก็มีผู้ชายเข้ามาไม่ขาดย่ะ”
หมับ หมูกรอบแสนอร่อยของฉันโดนขโมยเข้าปากฮันเตอร์ต่อหน้าต่อตา
“เฮ้ นายมาขโมยหมูกรอบฉันได้ไง”
“ของฉันต่างหาก” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย
“แต่นายให้ฉันแล้วนะ”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไปขอจากผู้ชายในสต็อกเธอสิ”
พูดจบเขาก็เดินถือถ้วยตัวเองออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด ฉันเลยได้แต่มองตามเขาไปแบบงง ๆ
เป็นอะไรของเขาวะ -_-*
“นี่นายไปส่งฉันหน่อยสิ”
ฉันแบกหน้าตัวเองเดินเข้ามาขอร้องฮันเตอร์ซึ่งกำลังยืนล้างจานอยู่ในครัว
“ดึกแล้ว ฉันง่วง”
“ได้ไง แล้วฉันจะนอนที่ไหน”
เขาเดินมายืนตรงหน้าฉัน จับไหล่ฉันแล้วหมุนตัวฉันกลับไปทางห้องนั่งเล่น นั่นหมายความว่าเขาจะให้ฉันนอนโซฟาที่นี่อย่างนั้นเหรอ 0_0
“นายต้องไปส่งฉัน นายไม่มีสำนึกบ้างเหรอที่ฉันต้องเป็นแบบนี้ อยู่ที่นี่ตอนนี้ก็เพราะนาย”
“ของแบบนั้น ฉันไม่มีอยู่แล้ว”
เขาว่าพลางยักไหล่ ใบหน้าไร้สำนึกใด ๆ ทั้งสิ้น ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟา ยืดขายาวเหยียดพาดโต๊ะด้านหน้า กดรีโมตเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ด้วยท่าทางสบาย ๆ
“ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับเอง”
“ตามสบาย”
ฮึ่ยยยย >0• เอาจริง ๆ นายก็น่ารักเหมือนกันนะ •
ดาร์ลิง
- Writer
