ตอนที่5
1428 Words
ตอนที่ 5
หลังจากหลบกันอยู่ในห้องน้ำจนกระทั่งแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้ว ทั้งคู่เลยพากันออกมาจากห้องน้ำ
“เช็ดแรงขนาดนั้นเดี๋ยวก็เป็นแผล”
“เป็นแผลก็ดีกว่ามีรอยจูบนายติดอยู่แหละ อี๋ ขยะแขยง”
ฮันเตอร์หยุดเดิน หันกลับไปมองดุคนปากดีก่อนจะจับหน้าเธอขึ้นให้เงยมองเขา เขาบีบแก้มเธอเบา ๆ พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“อย่าปากดีให้มากนะดาร์ลิง เตือนดี ๆ”
เพียะ
ฝ่ามือเรียวฟาดลงบนหน้าฮันเตอร์เต็มแรง
“นี่สำหรับที่นายบังอาจมาจูบฉัน!”
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือเรียกให้หนุ่มสาวทั้งคู่หันไปมอง เมื่อเห็นว่าบุคคลมาใหม่เป็นใคร ฮันเตอร์ถึงกับขบกรามตัวเองแน่น
“เป็นบุญตาว่ะ ที่เห็นคนอย่างฮันเตอร์โดนผู้หญิงตบ จริงไหมวะพวกเรา
ฮ่า ๆ”
“มึงมาทำอะไรแถวนี้ไอ้วิน”
วินคู่อริอันดับต้น ๆ ของฮันเตอร์ ฮันเตอร์ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องใครก่อน
แต่เรื่องราวระหว่างวินและเขา มันเริ่มต้นจากความอิจฉาของวินเองทั้งสิ้น
มันบริหารร้านไม่ดีเอง พอเจ๊งเลยมาโทษว่าเป็นความผิดของฮันเตอร์ที่แย่งลูกค้ามันไป
“ได้ข่าวว่าวันนี้มึงมีแข่งบาส เลยมาเชียร์สักหน่อย”
“ถ้ามาแค่นี้ก็กลับไปได้แล้ว”
ฮันเตอร์ว่าพลางหันไปคว้าข้อมือดาร์ลิงให้เดินไปอีกทาง แต่กลับโดนลูกน้องของวินล้อมดักทางไว้
“มึงไม่อยากมีเรื่องกับกูหรอก”
เขาหันกลับมามองวินด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาฉายความคุกรุ่นอย่างเห็นได้ชัด
“จริง ๆ ตอนนี้กูก็ไม่อยากคุยกับมึงเท่าไหร่แล้ว คนที่กูอยากคุยคือสาวสวยคนนี้มากกว่า”
วินยื่นมือหมายจะสัมผัสใบหน้าดาร์ลิงซึ่งเธอเองก็ถอยหลังหลบเขาด้วยท่าทางรังเกียจ
“อย่าเอามือมาโดนหน้าฉัน”
“หึ เด็กมึงปากดีนี่หว่า”
วินกลับมายืนตัวตรงอีกครั้ง เขาปัดมือตัวเองเล็กน้อย พูดต่อด้วยน้ำเสียง
ยียวน
“กูจะปล่อยมึงไปก็ได้แต่ผู้หญิงต้องอยู่กับพวกกู”
“หึ”
ฮันเตอร์แสยะยิ้มมุมปากก่อนจะกระโดดถีบวินล้มลงกับพื้น
“เฮ้ย ลูกพี่”
“ซ้อมมันแล้วเอาผู้หญิงมา”
วินพยายามดันตัวเองขึ้นจากพื้น หันไปสั่งลูกน้อง
เมื่อลูกน้องได้รับคำสั่ง พวกเขาจึงรีบปรี่เข้าหาฮันเตอร์ทันที
ผลั่วะ ผลั่วะ!!
ฮันเตอร์มีสกิลในการต่อสู้ค่อนข้างสูงเพราะเขาเรียนการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ฉะนั้นพวกฝีมือระดับปลายแถวแบบนี้เลยไม่ทำให้เขาสะเทือนสักเท่าไหร่
เขาแทบไม่ได้เคลื่อนไหวร่างกายเลยด้วยซ้ำ พวกมันก็ลงไปนอนกองกันระเนระนาดแล้ว
“โธ่เว้ย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ พวกมึง ใครล้มมันได้กูให้แสนนึง”
ดูเหมือนค่าหัวของฮันเตอร์จะสร้างแรงฮึดให้ลูกน้องเขาไม่น้อยเพราะ
ทุกคนต่างกัดฟันลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
“ฮันเตอร์ระวัง!”
ดาร์ลิงตะโกนเสียงดัง รีบวิ่งเข้าไปผลักคนที่ถือมีดมาทางด้านหลังฮันเตอร์ แต่แรงผลักเธอน้อยไปสักหน่อยสำหรับผลักผู้ชายตัวใหญ่ เธอเลยโดนมันผลักกลับกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ใหญ่ด้านข้างแทน
พลั่ก!!
“โอ๊ย”
“ดาร์ลิง!”
ฮันเตอร์รีบหันมาดูร่างบาง เมื่อเห็นเธอพยายามดันตัวลุกขึ้นนั่ง เขาจึงหันกลับไปกระทืบคนที่ผลักเธอต่ออีกสองสามครั้งแล้ววิ่งเข้ามาช่วยประคองเธอขึ้น
“ค่อย ๆ ลุก เธอเจ็บหรือเปล่า”
“เจ็บสิ ไอ้บ้าที่ผลักฉันมันตายหรือยัง”
เจ้าของใบหน้าดุดันหันกลับไปมองผลงานตัวเอง มีผู้ชายสองสามคนนอนสลบอยู่ ส่วนที่เหลือพากันวิ่งหนีไปหมดแล้ว
“ห่วงตัวเองเถอะ เรื่องนั้นฉันจัดการให้แล้ว”
“นายช่วยบอกฉันหน่อยว่าเลือดฉันไม่ออก เจ็บฉิบ”
มือหนาปัดผมออกจากหน้าเธอ เผยให้เห็นแผลและเลือดตรงหน้าผากเนียนนั่น
“นิดนึงเธอไหวนะ”
“ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลม แต่ก่อนจะเป็นลมฉันขออะไรนายสักอย่างได้ไหม”
“มาขออะไรตอนนี้วะ”
“พาฉันไปโรงพยาบาล และกำชับหมอว่าห้ามให้ฉันเป็นแผลเป็น ถ้าฉันมีแผลเป็น ฉันจะฆ่านายคนแรก”
พูดจบหญิงสาวก็หมดสติไป ฮันเตอร์เรียกสติกลับมา หลังจากได้ฟังคำขอของเธอ(ช็อคกับคำขอไปแล้ว)ก่อนจะรีบอุ้มเธอไปที่รถตัวเอง
เวลาผ่านไปเกือบสี่ทุ่ม ร่างบางบนโซฟายังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น ฮันเตอร์กดเลื่อนช่องโทรทัศน์ก่อนจะโยนรีโมตทิ้งในที่สุด เปลี่ยนไปต่อสายหาเพื่อนรักแทน
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“ไอ้พร้อมไหนมึงบอกว่ายัยนี่จะฟื้นไงวะ”
“อะไรของมึงไอ้เตอร์ กูกำลังจะเข้าเวร”
“มึงกลับมาดูดาร์ลิงก่อนเลย”
“กูไม่เคยเห็นมึงเป็นห่วงใครขนาดนี้มานานแล้วนะ”
“อย่ามาพูดมาก กูแค่ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้าน”
“ฮั่นแน่ แน่เปล่า”
พร้อมได้ทีแซวเพื่อนรักใหญ่ ถึงเขาจะต้องรีบไปเข้าเวรแต่โอกาสแบบนี้หาได้ง่าย ๆ ซะที่ไหน
“เดี๋ยวได้แดกตีนกู มึงกลับมาดูเลยนะ”
“มึงใจเย็น ๆ ดาร์ลิงเขาแค่หัวแตกนิดเดียว ไม่ต้องเย็บด้วยซ้ำอีกอย่างกู
ทำแผลให้เขาเรียบร้อยแล้ว มึงก็นั่งเฝ้าตลอดไม่เห็นเหรอวะ”
ใช่แล้ว ฮันเตอร์เลือกพาดาร์ลิงกลับมาบ้านตัวเองเนื่องจากเพื่อนรักที่อยู่บ้านเดียวกับเขาเป็นนักศึกษาแพทย์ปี 4 เขาอยากให้มันทำแผลให้เธอก่อนไปโรงพยาบาลเพราะทนเห็นแผลบนหน้าผากสวย ๆ นั่นไม่ไหว แต่เพื่อนเขากลับ
ยืนกรานว่าเธอไม่เป็นอะไร แผลเล็กน้อยที่เป็นลมอาจเพราะกลัวเลือด ร่างกายอ่อนเพลียแค่นั้น
“มึงแน่ใจนะ”
“เออ น้องเขาตื่นมึงก็ให้กินข้าว กินยาที่กูจัดไว้ให้แค่นี้แหละ กูต้องเข้าเวรแล้ว”
ฮันเตอร์มองโทรศัพท์ตัวเองสลับกับร่างบางที่นอนหายใจเข้าออกสม่ำเสมออยู่บนโซฟา หรือบางทีเขาควรพาเธอไปโรงพยาบาล คิดได้อย่างนั้นเขาเลยเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
“ไอ้หมอบอกเธอจะไม่เป็นแผลเป็นนะ”
เขาเอ่ยออกมาแผ่วเบา ก้มลงเป่าเบา ๆ บนแผลของดาร์ลิง
“อือ หิวจัง”
ร่างบางบนโซฟาเริ่มขยับ นั่นทำให้ฮันเตอร์ผงะออกมาเล็กน้อยก่อนจะกลับมาตีหน้านิ่งเมื่อเธอลืมตาขึ้น
“กว่าจะฟื้น นึกว่าตายไปแล้ว”
“นั่นปากนายเหรอ”
ดาร์ลิงถลึงตาใส่เขา ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพลางมองไปรอบ ๆ บ้าน
“ที่นี่ที่ไหน”
“บ้านฉันไง ไม่มีตาเหรอ”
“ไอ้ ไอ้…”
เธออยากจะด่าเขาให้สาแก่ใจแต่คนตัวสูงกลับเดินหนีหายไป เพียงครู่เดียวเขาก็เดินกลับมาพร้อมก๋วยจั๊บสองถ้วย
“นายควรพาฉันไปโรงพยาบาลนะ ฉันไม่ไว้ใจให้นายทำแผล เป็นบาดทะยักหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“การกระแทกไม่ได้ทำให้เธอเรียบร้อยขึ้นเลยนะ”
“ขอโทษ พอดีฉันไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยแบบที่ผู้ชายชอบ”
“ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงเรียบร้อย”
“นายว่าไงนะ?”
“เปล่า กินซะ จะได้กินยา อ๋อ แล้วแผลเธอนะเพื่อนฉันที่เรียนหมอทำให้ รับรองไม่เป็นแผลเป็น”
“ขอบใจย่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นค่อยสบายใจหน่อย ดาร์ลิงสลัดคำถามและความสงสัย
ทุกอย่างออกจากหัวเพราะตอนนี้เธอหิวมา ขอเอาอะไรใส่ท้องก่อนแล้วกัน
“กินช้า ๆ ก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอ”
“ฉันหิวนี่”
ดาร์ลิงตอบพลางตักหมูกรอบเข้าปากจนเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารของเธอเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ เลยตักหมูกรอบจากจานเขาใส่จานเธอ
“นายให้ฉันเหรอ น่ารักจัง>_• ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงเรียบร้อย •
ฮันเตอร์
- Writer
