ตอนที่1ภาระชิ้นสวย
1322 Words
ผัวเถื่อน 1
‘ทำไมเต้ทำกับเราแบบนี้’
ฉันยืนมองผู้ชายที่ได้ชื่อว่าแฟนผู้แสนดีมาตลอดสองปีด้วยความผิดหวัง
‘เราทิ้งน้องเขาไม่ได้จริง ๆ’
‘แล้วเธอทิ้งเราได้อย่างนั้นเหรอ’
เขาจับไหล่ฉันไว้ด้วยสัมผัสอ่อนโยนดั่งเช่นทุกครั้ง
‘เต้รู้ว่าดาร์ลิงเข้มแข็ง ดาร์ลิงอยู่ได้แน่แต่น้องเขาเปราะบาง เต้ต้องดูแลน้องเขา’
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับฉันก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับชะนีน้อยคนนั้น
“เฮงซวย!!”
แก้วในมือฉันถูกเขวี้ยงออกไปสุดแรง ผู้คนในร้านพากันแตกตื่นแต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ฉันอยากดื่ม ดื่มให้ลืมผู้ชายเฮงซวย
“พี่เอาเหล้ามาอีก”
“เอ่อ ผมว่า”
“เอามา!!”
“ครับ ๆ ได้ครับ”
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าดื่มไปกี่แก้ว แต่ที่รู้ ๆ คือตอนนี้ฉันยังไม่ลืมผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเลย
“ฮือ ฮือ”
“เฮ้ ยัยหน้าสวยมาแหกปากอะไรแถวนี้”
น้ำเสียงแข็งกระด้างฟังดูไม่ลื่นหูส่งผลให้ฉันต้องตวัดสายตามองเขาด้วยความหงุดหงิด
“แล้วนายยุ่งอะไรด้วย”
“ถ้าลูกค้าไม่ร้องเรียน ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับขี้เมาแบบเธอหรอก”
ปากคอเราะร้ายเป็นที่สุด! ฉันพยายามถ่างตาเพื่อจะดูหน้าเขาชัด ๆ และสิ่งที่เห็นไม่มีอะไรเลยนอกจากความหล่อ
“ทำไม นายเป็นเจ้าของร้านหรือไง”
“เออ แล้วถ้าอีกสิบนาทีเธอไม่ย้ายก้นเด้ง ๆ ของเธอออกไปจากร้านฉัน ฉันจะให้ลูกน้องจับเธอโยนออกไป”
“ไอ้ ไอ้มังคุด ไอ้เงาะ ไอ้ทุเรียน”
“ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอ ออกไปได้แล้ว”
พูดเพียงเท่านั้น เขาก็เดินออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด
(ฮันเตอร์)
วันนี้เป็นวันอัปมงคลอะไรของผมกันวะ แทนที่จะได้นั่งดูบอลสบาย ๆ กลับต้องลงไปจัดการขี้เมาที่ลูกน้องผมไม่กล้าจัดการ
ทุกคนให้เหตุผลเดียวกันว่า เธอสวยเกินไป พวกมันเลยไม่กล้าเข้าไปจัดการ ให้ตายเถอะ ผมจ้างพวกมันมาทำแมวอะไรวะ
“คนไหน”
“อยู่หน้าบาร์ครับเฮีย”
ทันทีที่ผมเดินมาถึงหน้าบาร์และเจอกับผู้หญิงในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำ ต้องยอมรับว่าทรวดทรงองเอวเธอดูน่าหลงใหลจริง ๆ
“เธอสวยมากใช่ไหมครับเฮีย”
“งั้น ๆ”
ก็ไม่ได้สวยอะไรมาก แค่ผิวขาวเนียนละเอียด คิ้วสวยได้รูป ดวงตากลมโต จมูกโด่งมน ริมฝีปากเป็นกระจับ คางเรียวสวย แค่นี้เองไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นสักหน่อย
“เฮ้ ยัยหน้าสวยมาแหกปากอะไรแถวนี้”
ผมเข้าไปสะกิดไหล่เธอ จังหวะที่เธอหันมาต้องยอมรับว่าแอบตะลึงนิด ๆ
“แล้วนายยุ่งอะไรด้วย”
แต่ปากแบบนี้น่าจับกัดให้แตก
“ถ้าลูกค้าไม่ร้องเรียน ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับขี้เมาแบบเธอหรอก”
ท่าพยายามถ่างตาตัวเองของเธอทำให้ผมแอบขำออกมาก่อนจะกลับมาตีหน้านิ่ง
“ทำไม นายเป็นเจ้าของร้านหรือไง”
“เออ แล้วถ้าอีกสิบนาทีเธอไม่ย้ายก้นเด้ง ๆ ของเธอออกไปจากร้านฉัน ฉันจะให้ลูกน้องจับเธอโยนออกไป”
“ไอ้ ไอ้มังคุด ไอ้เงาะ ไอ้ทุเรียน”
“ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอ ออกไปได้แล้ว”
ให้ตายเถอะ ผู้หญิงอะไรเพี้ยนชะมัด เมื่อจัดการเสร็จจึงรีบเดินออกมาไม่อยากเสวนากับเธอมากนัก
ตึก ตึก ตึก
ขณะผมกำลังเดินกลับไปห้องทำงาน ผมรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเดินตามมา พอผมหยุด มันก็หยุดด้วย
“มึงเป็นใคร”
ผมหันหลังกลับไปถามเสียงเข้มแต่สิ่งที่เห็นทำเอาผมแทบเอาหัวเขกขอบโต๊ะ
“เธอมาทำบ้าอะไรตรงนี้”
ยัยคนสวยนั่นแหละครับ ตอนนี้คุณเธอกำลังคลานเข้ามาหาผมเหมือนผีจูออนในหนังญี่ปุ่น
“ห้องน้ำ ห้องน้ำ”
บอกตามตรงว่าสภาพเธอตอนนี้อนาถสุด ๆ ครั้นจะทิ้งไว้แบนนี้ก็ดูจะใจดำเกินไป ดังนั้นผู้ชายดี ๆ อย่างผมจึงอนุเคราะห์เธอโดยการลากเธอเข้ามาในห้องทำงาน
“เธอนี่มันภาระจริง ๆ”
เมื่อลากเธอมาถึงห้องน้ำในห้องทำงานเรียบร้อยเลยอนุเคราะห์ด้วยการอุ้มเธอนั่งบนชักโครกอีกนิด เดี๋ยวฉี่เลอะเทอะ ลำบากผมอีก
“อื้อ สุดหล่อถอดกกน.ให้เค้าหน่อย”
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พยายามไม่หันมองร่างและสีหน้าแสนยั่วยวนของอีกคน
“ทำเองละกัน”
หมับ
นั่นปะไร แม้ผมจะพยายามเลี่ยงแต่คุณเธอยังดึงมือผมไปสัมผัสเรียวขาเนียนละมุนนั่นจนได้
“นะ นะ ช่วยดาร์ลิงหน่อย”
มือนุ่มค่อย ๆ ลูบไล้ตามสันกรามอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะดึงหน้าผมเข้าไปประกบจูบโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
รสเชอร์รี่แสนหวานจากปากอวบอิ่มทำให้สติผมขาดลงในที่สุด จูบที่เริ่มจากเธอตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยความร้อนแรงจากผม
“อื้อ ช่วย ช่วยให้ดาร์ลิงลืมหน่อย”
ผมจูบซับน้ำตาเธอด้วยความเอ็นดู จากตอนแรกที่จะหยุดเพียงเท่านี้กลับหยุดไม่ได้เมื่อขาเรียวเกี่ยวเข้ากับเอวผม
“นี่เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไร”
ดวงตาคู่สวยสบกับตาผมครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะคลี่ยิ้มออกมา
“ปล้ำสุดหล่อไงคะ”
ให้ตายเถอะ มีผู้หญิงที่ไหน เมาแล้วรั่วขนาดนี้วะเนี่ย ผมพยายามแงะขาเธอออกอีกครั้งแต่ดูเหมือนมันยากกว่าที่คิด ที่สำคัญคุณเธอยังเบียดตัวเข้ามาอีก
“อื้ม ฉันจะอดทนไม่ไหวแล้วนะ”
“ดาร์ลิงก็ไม่ไหวเหมือนกัน”
ไม่พูดเปล่า มือเล็กยังเลื่อนมาปลดเข็มขัดผมออก ผมแทบดึงมือเธอออกไม่ทัน
“อะไรอ่า หวงเหรอ”
“โอ๊ย วันอะไรของกูวะเนี่ย”
ผมพยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ ประคองเธอออกจากห้องน้ำโดยระวังไม่ให้เธอประทุษร้ายผมได้อีก
“อื้อ มาปล้ำ ปล้ำนะ”
มือเล็กยังคงสะเปะสะปะไปมา และด้วยความที่เธอดิ้นไปมาทำให้ผมเสียหลักล้มลงบนโซฟาโดยมีร่างอีกคนติดมาด้วย
“หึหึ เสร็จดาร์ลิงแน่สุดหล่อ”
รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยนั่นก่อนที่เธอจะคว้าหมับเข้าที่ลูกชายผม
“อ๊า ทำอะไรของเธอ อื้ม”
จับไม่พอเธอยังลูบไล้มันไปมาอีก ส่วนผมน่ะเหรอ อยากจะผลักออกแทบตายแต่ร่างกายแม่งไม่ขยับแถมยังเอื้อมมือไปถอดชุดเธอออกอีก
“อ่า กินละน้า”
สาบานเลยว่าถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคิดจะปล้ำผมแบบนี้ ผมถีบกระเด็นไปแล้วแต่สำหรับคนนี้ ทำไม...ช่างเถอะ เอาเป็นว่าผมกำลังหลงอะไรบ้างอย่างจากตัวเธอละกัน
“ซี๊ด อื้ม กินให้หมดสิ”
มือผมเผลอกดลงบนเส้นผมนุ่มสลวยนั่น หลงเพลิดเพลินไปกับสิ่งที่เธอปรนนิบัติให้
“ทามาย มานหยาย หย่าย”
เต้างามตรงหน้าช่างล่อตาล่อใจผมยิ่งนักให้ผมยื่นมือไปสัมผัสและไวดั่งใจคิด ตอนนี้มือผมกำลังโอบอุ้มความนุ่มนิ่มอยู่เต็มไม้เต็มมือ
“อื้อ อย่าบีบแรง อ๊า”
ใบหน้าเชิดขึ้น ดวงตาปรือยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมให้กระแทกส่วนล่างเข้าปากเธอแรงกว่าเดิม
“อ๊ะ ไม่กินล้าว หย๊าย ดุด้วย”
พูดจบเจ้าของเรือนร่างอรชรก็ลากสังขารตัวเองไปทิ้งลงบนโซฟาอีกตัว ส่วนผมน่ะเหรอ ทำได้เพียงมองตามเธอตาค้าง ผู้หญิงบ้าอะไรวะเนี่ย แล้วใครจะรับผิดชอบตรงนี้ -_-
“ยัยบ้าเอ๊ย”
—————
- Writer
