ตำแหน่งลูกสะใภ้ที่ไม่มีใครต้องการ
1225 Words
ตอนที่ 5
“แกจะตัดสินใจทำไมนานนัก ตัดสินใจไปเลยสิลูก แกก็อยากแก้แค้นนังมารร้ายนั่นเหมือนกันไม่ใช่หรือ ที่มีส่วนทำให้น้องของแกตาย พ่อของมันด้วย” เขานิ่งอึ้งอีกครั้ง ยังไม่กล้าตกปากรับคำของมารดา
“ผมขอกลับไปคิดดูก่อน”
“อย่าคิดนานนักล่ะ แม่จะได้มีเวลาเยาะเย้ยมันได้สะใจ ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ทางนี้แม่เตรียมพร้อมแล้ว ขอรอเวลาแต่ว่าลูกพร้อมเมื่อไหร่”
“ครับ” เขาพยักหน้าไปพลางๆ เท่านั้น ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ ตอนนี้ลูกคิดจะจัดการยังไง”
“เธอขอผมทำงานครับ”
“ดี ดีมากๆ นี่ล่ะ ไม่ต้องเปลืองข้าวเปลืองของ หัดให้มันออกมาดูชาวบ้านชาวช่องเขาเสียมั่ง ไม่ใช่อวดตัวเป็นคุณนายว่ามีผัวรวย นั่นแหละดี ใช้งานมันให้หนักๆ ไปเลย แม่จะคอยเล่นงานมันอีกคน นังลูกสาวศัตรู”
คุณพิณอำพันเอ่ยเยาะเย้ยไยไพถากถางได้เจ็บแสบ จนผู้เป็นบุตรชายนิ่งอึ้งตะลึง ท่านคงเกลียดเลื่อมลนินอย่างมากทีเดียว เขาไม่เคยรับรู้เลย ทำไม ทำไมหนอ เรื่องมันรุนแรงไปถึงขนาดนี้เชียว เพราะความเกลียด ความเจ้าทิฐิของมนุษย์อย่างเดียว ที่ยึดมั่นถือมั่น ซึ่งเขาไม่รู้ที่จะทำอย่างไรเลย
แน่นอนเสมอ เลื่อมลนินตกเป็นเหยื่อที่พร้อมจะแก้แค้นสำหรับเขาได้ทุกขณะ ทุกเวลา ทุกสถานการณ์ แต่เขารู้ว่าหญิงสาวคนนี้แข็งแกร่งแข็งกร้าว และอดทน แต่ไม่รู้ว่าหล่อนจะอ่อนลงเมื่อไหร่ ทานทนได้แค่ไหนนั้น ยังไม่รู้เลยว่าหัวใจของเลื่อมลนินจะแตกระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงเมื่อใด เลื่อมลนินต้องพบกับศึกหนักอย่างไม่เคยรู้ตัวมาก่อนอย่างแน่นอน
คุณพิณอำพันยังรั้งตัวอยู่ที่นั่นพูดกับบุตรชายไปเรื่อยๆ แม้จะรู้แล้วว่าเมื่อบุตรชายมาเยี่ยมนางถึงที่นี่ จะต้องกลับไปบ้านของตนเองเหมือนกัน ซึ่งที่นั่นจะพบกับผู้หญิงเงินซื้อของเขา ที่นางเองก็เรียกว่านางบำเรอของลูกชาย
“ถ้าผู้หญิงคนนั้นอยากทำงาน แม่จะให้มันทำจะใช้งานให้หนักๆ เลย”
เขาครุ่นคิดในใจ เอาอีกแล้วมารดาของเขาสักขณะจิตไม่คิดที่จะหยุดราวีเลื่อมลนินเลย เขารู้ว่าหล่อนเป็นลูกศัตรู แล้วหล่อนจะหนีไปไหนพ้นเขาล่ะ เป็นนางบำเรอ เมียเก็บหรือว่าโสเภณี มันต้องทำหน้าที่ให้ครบอย่าได้ขาด
ช่วงนี้เขาไม่อยากจะแตะต้องหล่อนหรอก ไม่อยากจะระรานด้วย แต่คุกคามไม่แน่หรอกนะ ยิ่งเป็นคุกคามทางเพศด้วย ไม่รู้มันจะเกิดขึ้นวันไหน ถ้าเลื่อมลนินคิดยั่วให้เขาหัวปั่นจนสิ้นหมดสุดความอดทน
ท่าทางหล่อนร้ายกาจเจ้าเล่ห์ด้วยมีหรือจะตามไม่ทัน คนอย่างกบิณฑ์ซะอย่าง ไม่โง่พอที่จะอ่านไม่ออกหรอก
“ว่าไงครับ เชลยสาวของผม วันทั้งวันทำอะไรบ้างตอนที่ผมไม่อยู่”
เมื่อเขากลับจากไปเยี่ยมมารดากลับถึงคอนโดรังรักอีกครั้งก็หาเรื่องใส่หล่อนทันที เอ่ยเปรยๆ ยิ้มๆ เลื่อมลนินตวัดตามองยิ้มยั่ว นึกเคือง หล่อนกำลังหยิบหนังสือแม็กกาซีนในมืออ่านแท้ๆ เขายังตามรบกวนอีก
“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันก็กินๆ นอนๆ นั่งๆ ทั้งวันนี่แหละ สบายนี่คะ สบายมากจนชักอยากจะทำงานเสียแล้ว”
“คุณได้ทำงานแน่ ผมหาให้คุณแล้ว” หญิงสาวดีใจอย่างมาก ดวงตาหล่อนยิ้ม
“จริงหรือคะ คุณกบิณฑ์”
“จริงสิครับ แล้วคุณจะให้รางวัลอะไรผมบ้างล่ะ ตอบแทนเรื่องนี้ที่ผมสนองความต้องการของคุณเลยนะ”
“อ๋อ ค่ะ สนองความต้องการ แล้วคุณต้องการอะไรคะ”
“จูบผมหน่อยสิที่รัก นี่เอียงแก้มมาให้แล้วนะ” กบิณฑ์หยอดเสียงหวานอ้อน เอียงแก้มมาใกล้หล่อนแต่เลื่อมลนินชะงัก หล่อนพูดไปว่า
“แหม รอยจูบจากเนื้อตัวของคนไร้ค่าไร้ราคาอย่างฉัน คุณไม่กลัวมันเหม็นหึ่งฉาวโฉ่หรือคะ คุณกบิณฑ์ ถ้าเกิดต้องมาแตะต้อง อาจจะต้องเที่ยวรดราดน้ำมนต์เจ็ดวัดเจ็ดวาเชียวนะคะ เพราะเนื้อตัวของฉันมีแต่ความเหม็น เป็นบ่อเกิดความสกปรก ถ้าคุณคิดจะไม่รังเกียจละก็ ก็เชิญ” เลื่อมลนินท้าทายวาจาได้แสบสันนัก หล่อนเม้มเรียวปากจ้องเขานิ่ง เห็นดวงตาคู่คมดำดุสีนิลของกบิณฑ์วาววับระยับขึ้นมาทันทีอย่างเอาเรื่องและเขาสะอึกเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มยวนประชดประชันต่อ
“ไอ้เหม็น แหม ไม่กลัวเหม็นหรอก...กลัวว่ามันจะคาวมาก่อนหน้านี้น่ะสิ”
เขาเงยใบหน้าจ้องตาหล่อน เลื่อมลนินเบือนไปทางด้านอื่น
“แต่ตกลง ก็อยากนะ อยากลองดู ว่าไอ้ที่คาวๆ ของคุณนี่ มันคาวจัดหรือว่าแรงแค่ไหนทูนหัว”
หล่อนตวัดสายตาบึ้งตึงมองเขา เบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง เขาเพิ่งสังเกตว่าหล่อนแต่งตัวสวย แต่ก็จัดจ้านเกินควรล่ะ หรือว่าหล่อนตั้งใจจะไปข้างนอก หรือว่าตั้งใจจะอวดใคร
“บ้า” เลื่อมลนินค่อนด่าใส่เขา
“ยั่วกันแค่หอมปากหอมคอก็พอแล้วทูนหัว ผมมีเรื่องจะบอก”
“ว่ามาสิ” เลื่อมลนินบอก กบิณฑ์พยายามเดินก้าวมาใกล้ชิดหล่อนจนหล่อนต้องเบี่ยงตัว
“รังเกียจผมมากขนาดนี้เลยหรือถึงกับขนาดเดินหนี”
“คุณสิคะต้องรังเกียจฉัน ฉันไม่มีสิทธิ์รังเกียจคุณหรอก”
“ตอบได้ดีมาก ถ้างั้นผมเข้าใกล้คุณได้สิ”
“ถ้าไม่กลัวไฟช็อตก็เข้ามาสิคะ” เลื่อมลนินว่า แล้วปรายตามองเขาหยามเยาะ เลื่อมลนินเบี่ยงตัวเมื่อเขาทำท่าคว้าหล่อน
“อย่าเลยค่ะ ยังไม่ถึงเวลา”
“จะหย่าได้ยังไงล่ะ เพิ่งรับเอามาเป็นเมีย ยังไม่ได้ทำอะไรสักนิดสักหน่อยเลย มันจะคุ้มค่ากับเงินที่ผมเสียไปหรือเปล่า” เขาเอ่ย เข้าใจกับหล่อนคนละประเด็น เลื่อมลนินหน้าบึ้งตึง ที่แท้เขาคิดเรื่องต้องการเอาคืน ฮึ
“คุณควรจะอาบน้ำพักผ่อนมากกว่าค่ะกลับมาเหนื่อยๆ”
“งั้นก็ดีถอดผ้าถอดผ่อนออกให้ผมสิ ผมจะได้อาบน้ำ”
“เอ๊ะ”
หล่อนขึ้นเสียง
“จะมากไปแล้วนะคุณกบิณฑ์ตัวของคุณเองนะนั่น”
“อ้าวก็ผมมีเมียแล้ว หน้าที่ของเมียคืออะไร” เลื่อมลนินสั่นหน้า
“ฉันไม่ใช่เมียค่ะ
ฉันเป็นนางบำเรอ เพราะฉะนั้นหน้าที่มันต่างส่วนกัน”
“นางบำเรอหรืองั้นนางบำเรอมีสิทธิ์เสนอแค่เรื่องบนเตียง”
“มันจะมากไปแล้วนะคุณกบิณฑ์!”
น้ำเสียงของหล่อนตวาดเข้มใส่เขา
“ทำไมหรือว่าผมพูดผิด นี่บอกหน่อยซิว่าผมพูดผิดตรงไหน”
“คุณพูดถูกแน่ถูกหมดทุกอย่างที่เป็นของคุณ” หล่อนบอก
“แล้วหน้าที่แบบไหนที่นางบำเรอหรือเมียเก็บอย่างคุณ
ทำไม่เป็น ช่วยลองยกตัวอย่างหน่อยสิครับ”
“ทำกับข้าวไงซักเสื้อผ้าฉันไม่เคยทำ ที่บ้านมีแต่คนใช้” เลื่อมลนินบอก
- Writer
