คุณแรงมาฉันก็แรงไป
1225 Words
ตอนที่ 6
“อ๋องั้นถนัดเรื่องเดียว ถนัดเรื่องบนเตียง”
“บ้า ลามก”
เลื่อมลนินตวาดค่อนเสียงเข้มใส่เขา หน้าแดงซ่านปกปิด
“พอแล้วล่ะ ขี้เกียจเถียงกับคุณมาก ไม่จบสิ้น”
“ดีค่ะ ไปอาบน้ำแล้วรีบนอนที่โซฟาตัวเดิมของคุณเถอะ”
“ฮึ่ม” เขาคำราม
“วันนี้ถ้าผมเกิดเปลี่ยนใจนอนเตียงเดียวกับคุณล่ะ”
“ฉันว่าคุณไม่กล้าทำหรอกค่ะ เพราะฉันมันคาวจัด สกปรกแล้วก็เหม็น”
“ถ้าเหม็นผมก็ชอบนะ อยากลองมันคงแปลกพิลึก”
“นี่คุณกบิณฑ์ ไหนคุณว่าจะไม่เถียงฉันอีก ไปที่ของคุณได้แล้ว” เขาเพิ่งรู้ตัวเพราะเผลอไปสนุกปาก
“ครับ แต่ถอดกางเกง ถอดเสื้อให้หน่อย ไม่งั้นไม่ไป” เขามีเสียงอีก
“เอ๊ะ” หล่อนว่าอีกครั้ง คราวนี้ก็ยอมถอด เมื่อกบิณฑ์พาตัวเองมานั่งใกล้เคียงกับหล่อนบนเตียงนุ่ม หันหลังให้หล่อน เลื่อมลนินรู้สึกกระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก ตั้งแต่เกิดมาหล่อนเคยถอดเสื้อให้ผู้ชายคนไหนบ้าง ไม่มีเลย เขาเป็นคนแรก คนบ้า ผีทะเล
เลื่อมลนินยินยอมถอดเสื้อให้เขา รองเท้า ถุงเท้า และกางเกง จนร่างนั้นเปลือยเปล่าอัดแน่นด้วยความสมบูรณ์ของชาย วงแขนที่กำยำกล้ามเป็นมัด ดวงหน้าที่หล่อเหลาจัด จ้องหล่อนด้วยประกายมีเสน่ห์ เลื่อมลนินยิ่งรู้สึกแปลกกับการมองของเขาในลักษณะแบบนี้ เขาเหลือเพียงแค่กางเกงบอกเซอร์สีเข้มตัวเดียว
เลื่อมลนินเบือนหน้าไปทางอื่น เขาย้อนมองมา มือขาวแข็งแรงยกเชยคางหล่อนขึ้นอย่างแผ่วเบา จ้องมองอย่างด่ำดื่มจนเลื่อมลนินเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ยากที่หล่อนจะต่อต้าน หล่อนรู้สึกสั่นกับเจ้าของดวงตาคมคู่นั้นที่ส่ายสอด แล้วจากนั้นเองเขาก็ยังจ้องลึกไปในดวงตาของหล่อน จับกุมมือของหล่อนเอาไว้
เคลื่อนริมฝีปากและปลายจมูกทาบทับที่ริมฝีปากอิ่มบางของหล่อนทันทีอย่างรวดเร็วอ่อนโยน จนหล่อนตั้งตัวไม่ติด เขาจูบบดขยี้อย่างอ่อนหวานนุ่มนวลแก่หล่อนนิ่งนานมาก จนเลื่อมลนินตกใจ หล่อนทำอะไรไม่ถูก ครั้นพอเขาคลายถอนริมฝีปากออกมาแล้ว ขณะกำลังจะขยับดันร่างของหล่อนให้ทาบลงนอนกับที่นอนนุ่ม เลื่อมลนินเอ่ยอุทาน
“อย่าค่ะ อย่าค่ะ กบิณฑ์”
“ผมอดใจไม่ไหวแล้วนะเลื่อมลนิน ผมไม่ปล่อยคุณแน่ เป็นไงเป็นกันคืนนี้ จะไม่ยอมนอนที่โซฟาตัวเดิมนั่น นะจ๊ะ ขอร้อง” เขาบอกกระซิบกระซาบเป็นน้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วปานลมหายใจขาดห้วง เมื่อจมูกซุกซนของเขาเลื่อนไหลไปตามผิวแก้ม ดวงหน้า และซอกซอนผ่านกลีบริมฝีปาก ใต้ซอกคอที่ขาวเนียนผ่อง ก่อนที่เขาจะรุกรานลงเบื้องล่าง เลื่อมลนินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวไร้สิ่งต่อต้านพร้อมด้วยเรี่ยวแรง
ปล่อยให้มันเกิดขึ้นจนเลยตามเลย ด้วยสัมผัสเร่าร้อนถวิลหาไปตามแรงใคร่และจังหวะกามของมนุษย์ น่าแปลกที่หล่อนไม่คิดผลักไสเขาเลย ทำไมเป็นอย่างนี้เลื่อมลนิน ทำไมหัวใจของหล่อนเป็นขี้ผึ้งที่ถูกไฟลนอย่างนี้บ้าจริง ลูกผู้หญิงอับอายแค่ไหน ใจง่ายกับคนที่เขาประณามหล่อนไม่แตกต่างไปจากโสเภณี หล่อนจำคำนั้นไว้ แล้ววันนี้หล่อนก็ไม่แตกต่างไปจากโสเภณีบนเตียงนอนของเขาเท่าใดนัก
เป็นตัวหล่อนเองที่ไม่รู้จักเจ็บจักแค้น ใจง่าย ผู้ชายที่มองเห็นหล่อนเป็นสิ่งบำเรอชั่วคราว แต่ในที่สุดมันก็ผ่านไปแล้ว ผ่านไปด้วยแรกรักวัยสาวของหล่อนที่ถูกคุกคามย่ำยีปรารถนาจากเขาคนแรก
ถึงแม้จะเป็นผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีก็ตาม แต่เมียอย่างหล่อนเขาไม่ยอมรับอย่างแน่นอน วงศ์วานเขาด้วย เมียขยะ เมียเหยื่อการแก้แค้น เมียเก็บ เมียบำเรอใคร่ ในเมื่อมันเกิดแล้วมันก็ผ่านไปแล้ว หล่อนไม่สามารถทวนกลับมาได้
เช้าวันแรกของการทำงาน
หล่อนแต่งกายเข้มจัดนักด้วยชุดกระโปรงสีฉูดฉาดท้าทายสายตาของผู้คน
รวมทั้งสายตาคุณพิณอำพันด้วย ที่กำลังเดินตรงมา เลื่อมลนินเดินเข้าไปใกล้ยกมือไหว้ทักทายอย่างสวยงามที่สุด
ก่อนจะเอ่ยด้วยคำว่า
“สวัสดีค่ะคุณนาย
อุ๊ย คุณแม่ผัว” จริตจะก้านของหล่อนทำให้คุณพิณอำพันถลึงตาดุใส่ แล้วถอยก้าวหลังมา
กวาดตามองดูหญิงสาวเบื้องหน้า นัยน์ตาสาวใหญ่อย่างนางยิ้มเยาะ
“ต๊าย บังอาจ
ใครเป็นแม่ผัวของหล่อนกันยะ อุ๊ย หน้าด้าน
ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าด้านมาตู่ทักเท่าหล่อนเลยย่ะ แม่เลื่อมลนิน”
“ค่า
ดิฉันเลื่อมลนิน ก็ไม่เป็นไรนี่คะคุณนาย”
หล่อนไหวไหล่ทำท่าไม่ยี่หระและไว้ท่าทีของตนเอง
“เพราะไอ้การที่จัดว่าดิฉันมีผัว
เอ๊ย...สามีเป็นลูกคุณนาย ดิฉันย่อมเป็นภรรยา แม้ว่าจะข้างถนนหรือข้างขยะก็ตาม
มันก็หมายสิทธิ์ว่าดิฉันกลายเป็นเมียของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว ทั้งพฤตินัยและนิตินัย”
“ต๊าย
หล่อนกล้าว่าถึงขนาดนี้รึ คงอยากจะได้ลูกชายของฉันตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าล่ะ
ไม่นึกว่าผู้หญิงแบบนี้จะมีในโลก”
“มีแน่ค่ะ”
หญิงสาวยิ้มเชือดเฉือน
“คุณนายคอยดูก็แล้วกัน”
หล่อนว่าอย่างไม่กลัวเจ็บ
“ฉันชื่อพิณอำพัน
ไม่ได้เป็นแม่หล่อนย่ะ”
“อุ๊ย
ไม่ได้นับอยู่แล้วค่ะ ไม่ได้อยู่ในหัวสมองแม้เพียงนิดเลยค่ะ คุณนายพิณอำพัน”
“ดีที่หล่อนรู้จักชื่อฉัน”
“สำหรับฉันแล้ว
ฮึ หล่อน เป็นได้แค่นางบำเรอของลูกชายฉันเท่านั้นแหละ”
“อุ๊ย
มันก็เป็นเมีย ครือเดียวกันไม่ใช่หรือคะคุณนาย”
“ต๊าย
หล่อนยังตู่ไม่เลิกอีกนะ แหม ฐานะอย่างหล่อนแค่นางบำเรอก็ปรานีเต็มทน
โปรดเข้าใจไว้ด้วย”
หญิงสาวกัดฟันจนเจ็บ
ขบริมฝีปากของตนเอง วินาทีนี้หล่อนกำลังรบราฟาดฟันด้วยสงครามอารมณ์แกมประสาทกับคุณพิณอำพัน
ผู้เป็นแม่ของผัวรักผัวชิงชัง
“ค่า
แล้วไอ้ที่ผู้หญิงผู้ชายนอนบนเตียงเดียวกัน เขาเรียกว่าอะไรคะคุณนาย”
“อุ๊ย
หล่อนชักจะหลงตัวเองมาก ลูกชายของฉันไม่พิศวาสหล่อนหรอกย่ะ กบิณฑ์สะอาด”
“ค่า
ขอให้มันเป็นจริงอย่างนั้นเถอะ แล้วอย่าให้ลูกชายคุณนายคิดมาสำส่อนกับนางบำเรออย่างดิฉันนะคะ
แหม มันยิ่งกว่าเสียเกียรติไปแล้ว ที่มาคลุกคลีกับสิ่งสกปรกอย่างดิฉัน”
คุณพิณอำพันทำท่าลมหายใจจะติดขัดแทบจะเป็นลม
ที่ปากคอของเลื่อมลนินเราะร้ายกว่าที่คิดเสียอีก
“นังถวิล รีบจูงมือพาฉันเดินไปที ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เสนียดจัญไร” คุณพิณอำพันทำท่าหลบหลีกหลังจากที่เรียกคนรับใช้ที่ตามมาด้วย สาวใช้รีบทำตามทันที คุณพิณอำพันได้แต่ปรายตามองแล้วเบือนไปทางด้านอื่น พบว่านัยน์ตาของเลื่อมลนินวิบวับวาวแสงเหมือนจะขย้ำหล่อนเหมือนกัน
‘ต๊ายตายมันปากคอเราะรายนัก หล่อนเห็นจะต้องถูกสั่งสอนหนักกว่านี้’
- Writer
