ตอนที่ 6
1613 Words
เช้าวันต่อมาหลินตื่นมาในอ้อมกอดแสนอุ่นเหมือนที่ผ่านมา เธอนอนซบอกเสี่ยว่านอดจะหมั่นไส้ไอ้รอยจูบสีแดงช้ำที่ไม่รู้ว่าไปนอนกับผู้หญิงคนไหนมาอีกเพราะเมื่อวานเราก็อยู่ด้วยกันถ้าจะว่างก็มีแค่ช่วงที่เธอไปเรียนแต่เขาก็อยู่กับเพื่อนไม่ใช่เหรอหรือว่าเพื่อนพาไปเสียตัวห่ะ
ไม่ชอบเลยที่มีคนอื่นมาแตะต้องเขา
ไม่ชอบเลยที่เขาเหมือนจะหายไปตลอด
ไม่ชอบเลยที่ต้องมาเดาใจกันแบบนี้
แค่เขาพูดว่ารักก็พร้อมยอมเป็นของเขาแล้ว
...พูดมาสิว่ารักเธอ!!
"อื้ม...เช้าแล้วเหรอหลิน?" น้ำเสียงเอือยถามออกไปทั้งที่ยังไม่ลืมตามองด้วยซ้ำแล้วอ้อมกอดกระชับแน่นมากขึ้น
"หลินหนาวอะเสี่ย" อุ่นมากต่างหากเธอแค่อยากให้เขากอดแน่นขึ้นก็เท่านั้นเอง
"อุ่นขึ้นยัง...หื้ม?" เขาถามเบาๆเผลอจูบกระหม่อมบางอย่างลืมตัวแต่เธอก็ไม่ขัดขืนอะไรนอกจากขยับเข้ามาเบียดเสียดจนอากาศก็ไม่สามารถจะเล็ดลอดผ่านเข้ามาได้
"วันนี้เสี่ยว่านว่างไหม?"
"เสี่ยทำงานทั้งวันมีอะไรรึเปล่า?"
"แล้วคืนนี้ละว่างไหม?"
"จะไปเที่ยวไหนอีกจะได้ไปรับถูก"
"เราไปด้วยกันไม่ได้เหรอ ไปกันแค่สองคน"
"ได้สิ คืนนี้ถ้าเมาก็มาค้างที่นี่นะหอพักหลินมันเสียงดังเสี่ยไม่ชอบ"
"โอเค งั้นหลินไปอาบน้ำก่อนนะ"
"ให้เร็วเลยแล้วทำอะไรกินด้วยขี้เกียจเข้าร้านรอนานเดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน"
เธอพยักหน้าตอบแทนคำตอบแล้วค่อยๆขยับตัวออกจากอ้อมกอดแสนอุ่นลุกจากเตียงนุ่มแล้วเดินออกไปแต่ก่อนจะเข้าห้องน้ำก็อดจะหันมองแผ่นหลังใหญ่ไม่ได้จริงๆ เขาน่าจะหลับต่อรอเธอมาปลุกเหมือนทุกครั้งส่วนเช้านี้คงจะทำเมนูง่ายๆให้กินตาวุตถุดิบที่มีก่อนจะไปมหาลัยด้วยกัน
เฮ้อ...อีกนิดจะเป็นเมียได้แล้วนะ!
ของใช้บางอย่างก็ยังอยู่ที่นี่แม้แต่ชุดก็ยังมีเลยถึงบางครั้งเราจะห่างกันแต่เสี่ยว่านก็ไม่เคยเอาอะไรทิ้งไปเลยนะ เธอรีบอาบน้ำไม่นานก็เสร็จแล้วใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาเพราะลืมหยิบชุดเข้าไปเปลี่ยน
"เสี่ยว่านตื่นเร็วไปอาบน้ำได้แล้ว" เธอจับแขนเขาเขย่าเบาๆคนหน้าหล่อก็ลืมตามองแล้วถอนหายใจก่อนจะดึงตัวเธอเข้าไปกอดแทนคลายว่ากำลังอ้อน
"ตัวหอมจัง" กลิ่นสบู่อ่อนๆจากตัวเธอทำให้รู้สึกว่าเช้านี้สดชื่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
"โอ๊ย...กอดแน่นเกินไปแล้วนี่น้องนะไม่ใช่เมีย!!"
"ถ้าเป็นเมียคงไม่ใช่แค่กอดหรอกหลิน"
"ลืมตาให้ขึ้นก่อนจะพูดเถอะ!"
"อย่างอื่นขึ้นก็พอแล้ว"
"...!" นัยน์ตากลมโตมองส่วนที่ตั้งชันดันผ้าห่มขึ้นแล้วหน้าร้อนผาวไปหมด นี่เป็นธรรมชาติของผู้ชายก็เข้าใจแต่ตอนนี้เขากอดเธออยู่แล้วพูดแบบนี้มันให้รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมา
"มองของเสี่ยทำไม?" อีกไม่นานหรอกปากที่เผยออยู่ตอนนี้จะอมมันจะดูดมันเข้าไปจนลืมไปเลยว่าเราเป็นอะไรกัน
เขาจะใช้ทุกโอกาสอ่อยเธอแล้วยั่วให้อยากแน่นอน
"บ้า!!"
"แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าห่ะ?"
"ก็...ลืมเอาชุดเข้าไปเฉยๆ"
"อ่อ...แต่นุ่มดีนะเสี่ยเชื่อแล้วว่าโตจริงๆ"
"ทะลึ้ง!!"
"แต่เมื่อคืนหลินเริ่มก่อนนะ เสี่ยอุตส่าห์ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษที่แสนดีไม่เอาเปรียบคนเมา"
"ก็เมื่อคืนหลินเมาเสี่ยก็ลืมๆมันไปเถอะ!"
"แต่หลินจับของเสี่ยเต็มมือเลยนะ หลินน่ะ..."
"หุบปากไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!!" ยิ่งพูดยิ่งอายแล้วดูเขาทำหน้าล้อเลียนเหมือนว่าโดนเธอข่มขืนดิมันน่าตบสักทีหนึ่งจริงๆ
เสี่ยว่านกวนตีนแค่เช้าเลย!!
ว่านหัวเราะเบาๆแล้วจูบแก้มนุ่มก่อนจะวางเธอลงบนเตียงส่วนตัวเขาลุกไปอาบน้ำก่อนจะดีกว่า หลินอายจนหน้าแดงก็ไม่แปลกแล้วเมื่อคืนเธอก็ไม่ได้จับอะไรมากกว่าขอบกางเกงหรอก เขาแค่อยากจะแกล้งเล่นเฉยๆเห็นเธอเขินแล้วน่ารักดี
...แต่เมื่อกี้นุ่มจริงๆนะ!
"ใจเย็นลูกพ่อ" แก่นกายตื่นตัวในตอนเช้าเป็นเรื่องปรกติแต่เมื่อกี้ที่เรากอดกันอารมณ์ก็ดันมีขึ้นมาจนต้องข่มใจให้เย็นเข้าไว้ก่อนจะเปลี่ยนเช้าที่สดใสเป็นเร้าร้อนแทน
เดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะเอาน้องสาวมาเป็นเมียให้ดู!
เหอะ…คิดเรื่องชั่วแต่เช้าเลย!
ว่านอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเดินออกมานั่งกินอาหารเช้าง่ายๆพร้อมกาแฟร้อนอีกแก้ว เขาจะไปส่งเธอแล้วเย็นนี้ไปรับจากนั้นคงต้องแวะไปหอพักของหลินเพื่อให้เธอได้แต่งตัวไปเที่ยวกันในคืนนี้ตามแผนที่วางไว้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอชวนเพราะกลัวเขาหายเหมือนอย่างที่เคยพูดหรือว่าเพื่อนไม่ว่างไปกันแน่
หลินติดเที่ยวจะตายไป...เขารู้ดี!
"ตั้งใจทำงานนะเสี่ยว่านแล้วเย็นนี้เจอกัน"
"หลิน"
"ว่าไงคะ?"
"คุยกับใครอยู่บอกเลิกพวกมันให้หมดภายในวันนี้นะ"
"แล้วเสี่ยว่านละเลิกกับคนอื่นยัง?"
"เสี่ยไม่มีใครหลินก็เห็น ห้องเสี่ยก็มีแค่ของใช้หลินไม่ได้มีของใครคนอื่น"
"แต่รอยดูดนี่ละ?"
"เสี่ยก็เป็นผู้ชายทั่วไปนะหลิน"
"งั้นหลินก็เป็นผู้หญิงทั่วไปหมดกัน!"
"นั่นสินะ! หลินจะคุยกับใครเสี่ยก็ไม่สิทธิ์อยู่แล้วนี่เนอะ เสี่ยขอโทษแล้วกันที่ล้ำเส้นเกินไป"
"พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ เสี่ยคิดจะทิ้งหลินเหรอ?"
ภายในรถตกอยู่ในความเงียบที่โคตรจะอึดอัดอีกครั้ง เขาไม่ได้คิดจะทิ้งหลินเลยสักนิดแต่การอยู่เป็นของเล่นเด็กแบบนี้มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรเป็น บางคำที่พูดออกมามันก็ออกมาจากใจทั้งนั้นแหละถึงจะแย่บ้างหวงบ้างแต่นั่นก็เพราะว่ารักเธอคนเดียว
ถ้าตอแหลเก่งแบบเพื่อนคงไม่มาอยู่แบบนี้!
แม่ง! อึดอัดฉิบหาย
"หลินไปเรียนก่อนนะ"
"อื้ม ตั้งใจเรียนละ"
เธอลงจากรถด้วยความรู้สึกแปลกนิดหน่อยแต่มันก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เสี่ยว่านไปทำงานตอนเย็นก็ได้เจอกันแล้วส่วนเธอเดินตรงไปยังห้องเรียนแล้วพึ่งจะสำนึกว่าโทรศัพท์หายไป
โทรศัพท์หายไปไหนนนน….
"เป็นไรห่ะมึงหน้าบูดแต่เช้าเลย"
"มึงโทรหากูหน่อยดิ กูหาโทรศัพท์ไม่เจอวะ"
"เอ้าเหรอ? แป๊ปนะมึง" ว่าแล้วก็กดเบอร์โทรของเพื่อนไปเลยรอไม่นานก็มีคนรับแต่ว่าเสียงที่ตอบกลับมาเป็นผู้ชายซะงั้น
"มึงผู้ชายรับ!" บอกเพื่อนก่อนเผื่อเป็นกิ๊กสักคนได้สับรางถูก
"กูคุยเอง" ต้องเป็นเสียงของเสี่ยว่านแน่เพราะเธออยู่กับเขาตลอดจนนาทีสุดท้ายก่อนมาเรียน
[อยู่ตรงไหนเดี๋ยวเอาไปให้]
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวหลินเดินไปเอาเอง"
[อยู่ไหน?]
"ก็ได้ รีบมานะใกล้ถึงเวลาอาจารย์มาสอนเดี๋ยวรอหน้าห้อง" เธอวางสายแล้วส่งให้เพื่อนก่อนจะเดินออกไปรอที่หน้าห้องแต่ก็ไม่รู้ว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัดรึเปล่าเพื่อนของเพื่อนที่คุยกับเธอหนึ่งเดือนถึงได้เดินมาหาด้วยสีหน้าจริงจังมาก
นี่มันวันนรกแตกรึไงห่ะเนี่ย!!
"ทำไมไม่ตอบไลน์วะหลิน มีอะไรรึเปล่า?"
"คือว่าเรา…"
"มีแฟนแล้ว?"
"อื้ม เรามีแฟนแล้ว"
"ไอ้คนที่มาส่งบ่อยๆน่ะเหรอแล้วไหนบอกเราว่าไม่ได้คบกับใครไง!?"
"ก็พึ่งคบกันไง เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่าเนอะ" เธอตอบกลับยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อตัวก็ถูกดึงเข้าไปซบอกของเสี่ยว่านที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหนแล้วดูท่าทางตอนนี้เหมือนว่าโกรธมากอยู่ด้วย
"เพื่อนเหรอหลิน?" เขารู้ว่ามันกำลังจีบหลินอยู่แต่เมื่อกี้ได้ยินเธอพูดแล้วก็เบาใจขึ้นหน่อยแต่ก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี
"ใช่ค่ะเสี่ยว่าน นี่โก้เพื่อนหลินเอง" โก้มองหน้าเธอในขณะเดียวกันเสี่ยว่านก็โอบไหล่แน่นแล้วจ้องหน้าเธอด้วยแววตาที่น่ากลัวมากอีกแล้ว
"ก็ดีที่เป็นแค่เพื่อนอันนี้โทรศัพท์ที่ลืมไว้ในรถเสี่ยแล้วตั้งใจเรียนอย่าออกนอกลู่นอนทางละ เสี่ยใจดีไม่เก่ง!" เรียกว่าโคตรไม่เก่งเลยแหละนี่ถ้าไม่ใช่เขตสถานศึกษานะไอ้หน้าวอกนี่ได้กินส้นตีนแทนมื้อเช้าแล้ว
"เสี่ยว่านก็ตั้งใจทำงานนะเย็นนี้เจอกัน หลินจะรอห้ามสาย"
"เสี่ยเคยปล่อยให้รอด้วยเหรอ?"
"งั้นหลินไปเรียนแล้วนะ" เธอยิ้มหวานให้เขารีบหมุนตัวเดินหนีออกจากตรงนี้ไปเข้าห้องเรียนเพราะอาจารย์มาแล้วส่วนเพื่อนรักก็แอบมองอยู่เที่ยงนี้คงได้ถูกชักถามแน่
- Writer
