สถานะหลงเด็ก

ตอนที่ 4

ความจริงเขาอยากจะช่วยเพื่อนมากเลยนะแต่ลำพังเรื่องของตัวเองก็เอาไม่รอดเหมือนกันจะเอาปัญญาที่ไหนไปช่วย

เรื่องของเพื่อนนั้นมันเป็นความสัมพันธ์แบบลูกหมาน้อยที่เจ้าของไม่ค่อยสนใจเท่าที่ควร พอหายไปก็ไม่เคยตามหาพอกลับมาก็เฉยๆไม่มีอะไรเปลี่ยน

"แดกเหล้าเหอะมึง พูดเรื่องนี้แล้วเครียดวะแต่เย็นนี้กูไม่ว่างนะจะไปรับหลิน"

"แม่งควายจริงๆ"

"เออ! กูมันโง่เหมือนควายทุกวันนี้แดกหญ้าแทนข้าวพอใจพวกมึงยังวะ!?"

"เชื่อกูไอ้ว่าน เอากันซะอย่างน้อยก็พอมีสถานะมากกว่านี้"

"แต่เขาไม่รักกู!!"

"แล้วมึงตัดใจไหวปะละไอ้เหี้ย!?"

"กู…"

"มึงไปคิดเอาเองเลยนะเว้ยว่าจะเอาไงต่อแล้วอย่ามาย้อนเรื่องกูเพราะมันไม่เหมือนกัน!!" น่านพูดจริงจังแล้วเทเหล้าส่งให้เพื่อนที่หลงเด็กมากแต่ไม่มีปัญญาชัดเจนสักทีทั้งที่มีโอกาสนับครั้งไม่ถ้วน

"แด่ความรักโง่ๆของกู!" ว่านชูแก้วชนกับเพื่อนแล้วดื่มอย่างเซ็งๆเพราะสิ่งที่เพื่อนพูดออกมาเถียงไม่ได้เลยสักคำแล้วหมาในปากก็ไม่กล้าซ่าด้วยเพราะถ้าโดนพวกมันด่าย้อนเข้าเรื่องตัวเองเนี่ยแม่งเจ็บฉิบหายเลยนะ

เขาโง่จริงเหรอหรือแค่รักมากไป?

เป็นความสัมพันแบบไหนไม่รู้นะแต่เจ็บฉิบหาย

เพื่อนแต่ละคนก็มีความรักที่ต่างกันไปยกเว้นไอ้ฟีฟ่านะที่ยังไม่เจอคนถูกใจสักทีส่วนไอ้น่านก็แอบรักเลขามาสองปีแล้วเฝ้าทะนุถนอมแถมหวงโคตรๆใครแตะต้องเป็นเจ็บตัวหมดส่วนไอ้ชานก็เป็นความรักที่เหมือนจะฆ่ากันตายมากกว่าเพราะต่างคนต่างแรงใส่กันไม่หยุดแต่กับเขานี่สิเป็นอะไรที่บรรยายได้ยากมาก

บางครั้งก็โคตรมีความสุขแต่บางครั้งก็เจ็บฉิบหายแบบนี้ไง

...กูควรจะเอายังไงดีวะ!?

หลินนั่งกับพี่เนมรุ่นพี่คณะรัฐศาสตร์ที่คุยกันมาเกือบสองเดือนแต่ในวันนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าควรจะจบได้แล้วสักทีเพราะคำพูดของเพื่อนเมื่อเช้านี้ทำให้คิดได้เรื่องเสี่ยว่านแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องของเรายังไงดี

"นัดพี่มามีอะไรรึเปล่าครับ?"

"คือว่า...หลิน…"

"น้องหลินมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับระบายกับพี่ได้นะ" เนมจับมือเล็กของเธอแล้วยิ้มกว้างอยากทำให้เธอสบายใจมากพอจะเล่าเรื่องทุกข์ใจให้ฟังจะได้รู้สึกดีขึ้น

เขาชอบหลินมากคนอะไรไม่รู้สิสดใสได้ตลอดเวลาแล้วยังปากหวานเอาใจเก่งอีกด้วยถึงเพื่อนจะเตือนว่าเธอมีแฟนอยู่แล้วก็ตามแต่ก็ไม่เห็นมีใครจริงๆเลยสักคน

คนในคณะเธอรู้ดีว่ารถเฟอร์รารี่สีแดงสดที่มักมาจอดรอนั้นเป็นใครแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เคยมีใครได้เห็นหน้าด้วยซ้ำ หลินชอบบอกว่าเป็นพี่ชายแต่ว่ามารับมาส่งแทบทุกวันขนาดนี้คงไม่ใช่แค่พี่ชายธรรมดาแล้วมั้งแต่ตราบใดที่เธอยังไม่พูดออกมาว่ามีใครแล้วเขามีสิทธิ์

หลินบอกว่าไม่มีแฟนเสมอเลย!

"เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมเถอะพี่เนม คือว่าหลิน…"

"เพราะไอ้รถเฟอร์รารี่นั่นเหรอ?"

"พี่เนมก็รู้เรื่องนี้เหรอ?"

"คนเขารู้กันทั้งมหาลัยแหละหลิน! คบกับมันแล้วแอบคุยกับพี่เหรอ?"

"หลินยังไม่ได้คบค่ะ!"

"แต่จะเลิกคุยกับพี่เพราะมัน นี่เห็นพี่เป็นคนแก้เหงาเวลามันไม่ว่างเหรอ?" ในช่วงที่เขาเริ่มเข้ามาจีบเธอมันเป็นช่วงที่ไอ้เฟอร์รารี่หายไปสักพักจนเพื่อนแอบกระซิบว่าน่าจะเลิกกันแต่สุดท้ายมันก็กลับมาอีกครั้งในวันที่เริ่มมีความหวังว่าจะได้คบกันแต่สุดท้ายเขาก็ได้แค่นับถอยหลังรอวันโดนบอกเลิกแทน

"พอตัวจริงมาพี่ก็ต้องไปสินะพี่เข้าใจหลินทุกอย่างไม่ต้องเสียเวลาอธิบายอะไรหรอก" แต่ขอบตามันร้อนผาวไปหมดความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นใครจะรับผิดชอบวะ เขาไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้าเธอแต่น้ำตาก็เอ่อคลอเบ้าแล้วถึงตอนนี้จะเย็นมากแต่ก็ใช่ว่าเธอจะมองไม่เห็นซะหน่อย

"...หลินขอโทษแต่หลินเสียเขาไปไม่ได้จริงๆ" เธอไม่ได้อยากจะทำร้ายใครนะแต่เธอก็กลัวว่าจะเสียเสี่ยว่านไปถึงต้องทำแบบนี้ เธอแค่กลัวว่าเขาจะหายไปอีกครั้งแล้วจะไม่กลับมาหาอีกเลยเพราะครั้งนี้เธอทนไม่ไหวแน่

"พี่เข้าใจความรักมันบังคับกันไม่ได้"

"หลินขอโทษพี่เนมจริงๆนะ"

"อีกไม่นานเดี๋ยวพี่ก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแต่ช่วงนี้พี่ขออะไรหลินสักอย่างได้ไหม?"

"อะไรคะ?"

"เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ ขอเวลาพี่ลืมทุกอย่างก่อน" เขาจำเป็นต้องปล่อยมือเธอแล้วลุกจะเดินหนีแต่หลินกลับจับมือรั้งเอาไว้ เขาไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรอีกในเมื่อเลือกแล้วก็ไปกับคนที่ต้องการสิส่วนคนแพ้จะเป็นยังไงไม่จำเป็นต้องมาสนใจ

รักเองเจ็บเองก็ต้องดูแลตัวเอง!

เชิญเธอไปกับคนที่รักเลย!!

"อย่าโกรธหลินเลยนะพี่เนม" ไม่ใช่แค่เขาที่เสียใจเพราะเธอเองก็เสียใจเหมือนกัน พี่เนมหันมายิ้มน้ำตาก็ไหลแล้วแกะมือเธอออกเดินหนีไปโดยไม่หันกลับมามองกันเลย เธอก็รีบเช็ดน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าออกด้วยความเสียใจจริงๆที่ทำลายความสัมพันธ์ดีๆลงไปแบบนี้เพราะความเห็นแก่ตัว

รถปอร์เช่สีดำสนิทจอดหน้าตึกคณะที่เดิมอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเห็นทุกอย่างตั้งแต่นั่งด้วยกัน ว่านนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าแม้จะไม่ได้ยินว่าคุยเรื่องอะไรแต่การที่เธอจับมือมันรั้งไว้ขนาดนั้นเขาก็เจ็บนะเว้ย

ที่ผ่านมาหลินไม่เคยรั้งเขาไว้แบบนี้เลยด้วยซ้ำมีแต่เขาเองที่วิ่งโร่มาหาเธอคอยตามคอยหวงทั้งที่เราก็ไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรกันเลยสักนิดเดียว

คนรู้สึกมากกว่าจะเจ็บมากกว่าก็ไม่แปลก!

น้ำตาอุ่นเอ่อคลอเบ้าไหลอาบแก้มช้าๆจนต้องรีบเช็ดออกแล้วสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาพยายามแข็งใจเอาไว้ในมากที่สุด เขากดข้อความไปบอกเธอให้รู้ตัวว่ามาถึงแล้วไม่นานประตูรถก็เปิดออกและนัยตาแดงก่ำของเธอก็บอกได้ชัดกว่าคำพูดซะอีกว่าอาลัยอาวรณ์มันขนาดไหน

"รถมันติดเสี่ยเลยมารับช้า"

"ทำไมวันนี้ขับคันนี้มาละ?"

"เฟอร์รารี่เอาไปล้างน่ะ นานๆทีเสี่ยจะขับคันนี้หลินไม่ชอบเหรอ?"

"แค่มีเสี่ยว่านอยู่ด้วยจะนั่งรถคันไหนก็ชอบหมดแหละ แล้วทำไมเสียงแหบละคะ?"

"กินเหล้ากับเพื่อนมาน่ะเลยเสียงแหบนิดหน่อย คืนนี้ค้างคอนโดเสี่ยนะ"

"เสี่ยว่าน...หลินบอกเลิกเขาแล้วนะ"

บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบแม้จะอยากถามหลายอย่างออกไปก็ตาม ว่านขับรถออกไปเงียบๆก่อนจะเปิดเพลงป๊อปฟังในช่วงที่รถติดหนักและในระหว่างที่ติดแหง็กอยู่กับที่เลยสั่งอาหารให้ไปส่งที่คอนโดจากร้านประจำ

หลินจับมือเขาไว้แล้วยิ้มให้เหมือนคิดว่ามีเรื่องเครียดอยู่แต่ความจริงที่เธอไม่รู้คือเขาไม่มีเครียดอะไรในตอนนี้เท่าเรื่องของเธอแล้ว หลังจากคืนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างรักมากกว่าเดิมหรือพยายามตัดใจอีกครั้งแล้วหวังว่าจะไม่คลานเป็นลูกหมาวิ่งหาเจ้าของเหมือนที่ผ่านมา

ความรักแม่งเหี้ยทำไมถึงอยากได้อยู่วะ!

"เหนื่อยไหม?"

"มาก"

"งั้นคืนนี้หลินนวดให้เอาไหมเสี่ยว่านจะได้หลับสบายขึ้น"

"นวดเป็นด้วยเหรอ?"

"รับรองว่าเสี่ยว่านจะชอบแน่เพราะหลินนวดให้ย่าบ่อย"

"แต่เสี่ยไม่ใช่ย่านะ!"

"รู้น่า...เสี่ยว่านเป็นพี่ชายที่แสนดีต่างหากเล่าหลินเลยเอาใจแบบนี้ไง"

"...พี่ชาย?"

"อื้ม! เสี่ยว่านเป็นคนที่สำคัญของหลินที่สุดในตอนนี้เลยนะรู้ตัวบ้างไหม ดังนั้นถ้างานยุ่งก็ห้ามหายไปไหนนะ...คิดถึงมาก" การจะพูดถึงเรื่องความรู้สึกในตอนนี้เป็นเรื่องที่ง่ายแต่เธออยากจะรู้ก่อนว่าเราใจตรงกันจริงๆแล้วเขาจะไม่หายไปเหมือนที่ผ่านมา เธอยอมรับนะว่าเห็นแก่ตัวที่กั๊กสถานะของเราเอาไว้จนบางครั้งก็อึดอัดแต่ในหลายครั้งก็มีความสุขมากเช่นกัน

"เสี่ยก็คิดถึง" เมื่อชั่วโมงที่แล้วยังเสียน้ำตาเพราะเธออยู่เลยมาในนาทีกลับใจฟูขึ้นมาเพราะคำพูดธรรมดากับรอยยิ้มหวาน

เขาหันไปยิ้มให้ลูบหัวเธอเบาๆหยอกเย้าเล็กน้อยก่อนจะขับรถออกไปตามคันข้างหน้าไม่เร็วมากจนทางโล่งประมาณหนึ่งถึงได้ขับเร็วมากขึ้น

มาถึงคอนโดอาหารก็มาส่งแล้วถึงได้ขึ้นลิฟท์ไปยังห้องพักหรูราคานับสิบกว่าล้านของลูกชายคนเดียวเจ้าของธุรกิจนำเข้ารถหรูสัญชาติยุโรป

หลินเดินนำไปด้วยความเคยชินเพราะมาค่อนข้างบ่อยมากถึงส่วนใหญ่จะเมาอยู่ก็ตามแต่ก็เคยมาแบบมีสติอยู่นะ

เสี่ยว่านวางกล่องอาหารลงแล้วเทน้ำเปล่าดื่มพร้อมทั้งส่งให้เธอด้วย เขาปลดกระดุมออกให้รู้สึกสบายมากขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องนอนแต่ก็น่าแปลกใจที่เธอเดินตามเข้ามาทั้งที่รู้ว่าเขาจะอาบน้ำหรือว่าเธออยากจะอาบด้วย

"อะไร?"

"ก็มานอนเล่นไง เสี่ยว่านอาบน้ำนานตลอดอะ!"

"งั้นอาบก่อนไหมยังไงหลินก็อาบเร็วกว่า"

"เอางั้นก็ได้" เธอวางโทรศัพท์ลงแล้วเดินไปเลือกชุดนอนของเขามาใส่แล้วถึงได้เดินเข้าห้องน้ำ