สถานะหลงเด็ก

ตอนที่ 3

เช้านี้เรามากินข้าวใกล้คอนโดโดยที่เจ้ามือคือเสี่ยว่านคนเดิมแล้วยังขับรถไปส่งอีกด้วย สถานการณ์ในตอนนี้ก็รถติดมากแทบไม่ขยับไปไหนเลยขนมที่ซื้อมาตั้งใจว่าจะกินกับเพื่อนก็ใกล้หมดแล้ว

กระเพราะเธอไม่ต่างจากหลุมดำเลยนะว่าไป!

"เลิกกี่โมงจะได้ไปรับถูก?"

"แล้วเสี่ยว่านไม่ทำงานเหรอ?"

"เลิกกี่โมง?"

"น่าจะหกโมงกว่าๆแหละแต่เดี๋ยวหลินกลับพร้อมเพื่อนดีกว่ายังไงก็ต้องไปทำรายงานด้วยกันอยู่แล้ว"

"โทรหาเสี่ยด้วยนะถ้าไม่ให้มารับ"

"อื้ม! เสี่ยว่านอาทิตย์หน้าหลินจะไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนนะแบบว่าไปเช้าเย็นกลับแต่ถ้าไม่ไหวก็อาจจะค้างสักคืนแล้วออกมาแต่เช้า"

"หลิน"

"คะ?"

"ตอนนี้คุยกับใครบ้าง?"

"ก็...รุ่นพี่รัฐศาสตร์แล้วก็เพื่อนของเพื่อนแต่หลินยังไม่เคยไปไหนกับใครเลยนะ เราเจอกันแค่ที่มหาลัย" นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าภายในรถอากาศเย็นมาก เสี่ยว่านก็เงียบไปเลยก่อนจะถอนหายใจแล้วขับรถไปแต่ว่านี่ไม่ใช่เขาเลยนะเพราะถ้าปรกติเขารู้ก็คงจะโวยวายหน่อยๆแล้ว

"ยังไงเสี่ยก็เป็นคนสำคัญที่สุดของหลินนะ" คราวนี้เขาปรายตามองแล้วแต่ก็ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี

เธอไม่ผิดนะที่จะคุยกับคนอื่นบ้างเพราะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันไง เราเป็นพี่น้องที่หวังดีต่อกันแค่นั้นเองถึงจะมีหลายครั้งที่อยากจะเลื่อนสถานะจากน้องมาเป็นเมียก็ตามส่วนเขาก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่บ้าง

ทุกครั้งเสี่ยว่านหงุดหงิดที่เห็นคุยกับคนอื่นหรือมีใครมาติดพันแต่ครั้งนี้เขานิ่งมากกว่าเดิมและเธอรับมือไม่ไหว เธอรู้สึกว่ากำลังจะเสียเขาไปอย่างนั้นแหละแต่ก็ปากแข็งเกินกว่าจะพูดอะไรต่อได้จนกระทั่งรถขับเข้ามาจอดหน้าตึกของคณะ

"ตั้งใจเรียนนะ ช่วงนี้เสี่ยงานยุ่งนิดหน่อยนะ"

"งานยุ่ง?"

"อื้ม! อาทิตย์หน้าเที่ยวให้สนุกนะเสี่ยคงไม่โทรไปกวนหรอก" เพราะเขาจะถอยออกมาแล้วให้เธอคิดเอาเองว่าเรื่องของเรามันควรจะเป็นยังไงต่อ

ที่ผ่านมาปีกว่าหลินแค่ให้ความสำคัญมากกว่าใครแต่ก็ใช่ว่าจะรักกันซะหน่อยเพราะเห็นได้ชัดว่าเธอก็มีคนเข้าหาไม่ขาดสายแล้วเธอก็ใจกว้างมากพอจะเก็บทุกคนเอาไว้ถึงแม้ว่าไม่ได้ไปนอนกับใครแต่เท่านี้ก็ทั้งเจ็บทั้งจุกจนพูดอะไรไม่ออก

แค่พี่น้องจะพูดอะไรมากได้ละ!

"แต่หลินโทรหาเสี่ยได้ใช่ไหม?" เธอไม่ชอบเลยเวลาที่เขาหายไปเพราะชีวิตเหมือนว่างเปล่าจะทำอะไรก็ไม่รู้สึกสนุกหรือจะเรียนก็ไม่มีสมาธิแล้วจะไปหาที่บริษัทก็ไม่กล้าอีกด้วย

"ตามใจสิ เสี่ยเคยไม่รับสายหลินด้วยเหรอ?" ถ้าเขาสำคัญจริงเธอก็น่าจะรู้ว่าที่ผ่านมาถ้าไม่ติดประชุมหรือติดลูกค้าก็รับสายเสมอแม้แต่ข้อความก็ยังตอบนาทีต่อนาทีไม่เคยปล่อยให้เธอต้องรอนานเลย

หลินยิ้มกว้างก่อนจะปลดเข็มขัดออกแล้วเอียงตัวไปซบไหล่ใหญ่คว้ามือเขามาจับแล้วจูบแผ่วเบาก่อนจะเงยหน้ามองเสี่ยว่าน เธอขยับตัวเข้าไปจูบคางเขาก่อนจะหอมแก้มเบาๆอีกครั้ง

"เสี่ยโกรธอะไรหลินรึเปล่าคะ?"

"หลินรู้ใช่ไหมว่าเสี่ยก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง เสี่ยมีความรู้สึกเหมือนกันนะ เสี่ยว่าเรา..."

"งั้นหลินเลิกคุยกับผู้ชายทุกคนก็ได้แต่เสี่ยอย่าหายไปไหน"

"เราเป็นอะไรกันเหรอห่ะ?"

"เป็น...พี่น้องที่หวังดีต่อกันไง!"

"งั้นถ้าวันหนึ่งเสี่ยเจอคนที่เขาพร้อมจะรักเสี่ยอย่างเปิดเผยหลินจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?" เขาก็ยังไม่รู้หรอกว่าจะเอาปัญญาที่ไหนมาตัดใจจากเธอได้เพราะพยายามมาหลายครั้งแล้วก็ไม่เคยสำเร็จแต่เขาก็ไม่อยากจะเป็นแค่พี่ชายที่แสนดีของเธออีกต่อไปแล้วเหมือนกัน

เป็นให้ทุกอย่างยกเว้นตัวจริง...เจ็บดีวะ!

"เสี่ยว่านมีแฟนแล้วเหรอ!?" เธอขยับตัวกลับมานั่งที่เดินแต่จับมือเขาแน่นไม่กล้าจะปล่อย ขอบตาก็เริ่มปวดร้าวขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอเบ้าแต่เธอจะไม่ยอมให้มันไหลออกมาเป็นอันขาด

"ไปเรียนเถอะสายแล้ว" เขาหันหน้าหนีไปอีกทางกัดปากแน่นจนรู้สึกเจ็บเพื่อข่มใจไม่ให้หันกลับไปมองเธอแล้วเอาตัวเองไปอยู่ในวังวนเดิมที่ยังไม่หลุดพ้นสักที

"เย็นนี้หกโมงครึ่งมารับหลินด้วยนะแล้วเราไปเที่ยวกัน" เธอยังจับมือเขาไว้แน่นไม่กล้าจะปล่อยแล้วก็ไม่อยากจะลงจากรถคันนี้ด้วย เธอกลัวว่าเขาจะหายไปกับคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์จะห้ามอะไรได้อยู่แล้ว

"แล้วไม่ไปทำรายงานกับเพื่อนเหรอ?"

"ไม่ไป หลินจะไปเที่ยวกับเสี่ยว่าน"

"ทำไมเปลี่ยนใจไวจังห่ะ หรือกลัวว่าเสี่ยจะไปเมากับสาวๆคนอื่น"

"ใช่! หลินหวงพี่ชายคนนี้มากที่สุด!"

"หกโมงครึ่งเจอกัน"

"เสี่ยว่านน่ารักที่สุดเลย" อย่างน้อยเย็นนี้ก็ยังมีเขาอยู่ในชีวิตต่อไปแต่วันอื่นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะหายไปไหม

เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!

หลินมองตามรถสีแดงสดเด่นกว่าทุกคันขับออกไปน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าก็ไหลออกมาทันที เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดเรื่องของเรายังไงดีแล้วเสี่ยว่านในวันนี้ก็ทำตัวแปลกมาก เขาเย็นชาตั้งแต่อยู่ในรถไม่พูดจาหยอกล้อเหมือนเมื่อก่อนแล้วยังไม่แม้จะมองหน้ากันอีกด้วย

เจ็บตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้นด้วยซ้ำ!

"เห้ยมึงเป็นไรวะ ผัวทิ้งอ่อ?"

"ทิ้งเหี้ยไรละกูไม่มีผัวเหมือนพวกมึง!"

"แล้วเฟอร์รารี่สีแดงนั่นละใครห่ะ มึงอย่าพูดนะว่าพี่ชายกูจะถีบให้หน้าหงายเลย"

"ทำไมวะ?"

"เมื่อคืนเขามารับมึงกลับไม่ใช่เหรอ คือแบบ...นอนกันทั้งคืนมึงจะยังเรียกพี่ชายอีกเหรอวะ หรือว่ามึงแอบแซ่บเฉยๆห่ะ?"

"แซ่บเหี้ยไรห่ะ! กูกับเสี่ยยังไม่เอากันเลยด้วยซ้ำจูบยังไม่เคยเลย"

"โห่...หลิน! มึงจะปล่อยให้เป็นแบบนี้เหรอเห็นแก่ตัวไปรึเปล่าวะ"

"กูไม่ได้ทำอะไรผิดนะเว้ย กูกับเขาเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆ"

"มึงไม่รักแต่เสือกกั๊กไว้ในสถานะพี่น้องเนี่ยนะ มึงเห็นไหมว่าอื่นเขามองขนาดไหนถ้าพลาดนะยังไงมึงก็อดแล้วคนดีๆแถมรวยขนาดนั้นไม่ได้มีเข้ามาง่ายๆหรอกนะ กูเตือนไว้เลย!"

"อย่างน้อยเขาก็ไม่หายไปจากชีวิตกูหรอก"

"มึงเอาอะไรมามั่นใจวะหลิน ถ้าวันหนึ่งมีคนที่พี่ชายของมึงรักแล้วพร้อมจะเปิดเผยกูว่าแม้แต่สถานะน้องสาวที่มึงพอใจหนักหนาเนี่ยก็ไม่น่าจะมีหรอกอย่างมากก็เป็นได้แค่คนรู้จัก ระวังเถอะจะโดนทิ้งไม่รู้ตัว!"

ว่านขับรถตรงไปยังบ้านเพื่อนรักเพราะไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีในสภาพเจ็บหน่วงๆแบบนี้ อันที่จริงเขาก็รู้ว่าหลินคุยกับคนอื่นอยู่แล้วแต่ไม่รู้ว่าผีห่าตัวไหนมันเจาะปากมาพูดถึงได้ถามออกไปเหมือนขยี้สถานะของเราในตอนนี้ให้รู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม

"ไหนมึงว่าไม่ว่างไงวะ?" ฟีฟ่าถามเพื่อนรักที่เดินเข้ามาแล้วทำหน้าอย่างกับหมาหง่อยล้มตัวลงนอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกแขนมาก่ายหน้าผากคล้ายว่าเจอเรื่องเครียดมาก

"ไอ้น่านละ ไหนว่าจะมาไง?" วันนี้พวกเพื่อนนัดกันแต่เขาตั้งใจว่าจะเคลียร์งานให้จบเลยปฏิเสธไปแต่สุดท้ายก็ทำไม่ไหวจริงๆอารมณ์ในตอนนี้ถ้าจะให้คุยกับลูกค้าที่โชว์รูมคงขายรถไม่ได้สักคันแน่

"ไปกินข้าวกับคุณเลขาของมันตั้งแต่เช้าแล้วแหละอีกเดี๋ยวก็คงมา ว่าแต่มึงอะยังไม่ตอบกูเลยไหนว่าจะไม่ว่างไงหรือว่าทะเลาะกับเด็กอีกวะ?" ฟีฟ่าเทเหล้าส่งให้เพื่อนที่ขยับตัวลุกนั่งดื่มก่อนจะมองชานที่เดินออกมาจากห้องน้ำพยักหน้าอย่างรู้กัน

"ไม่ได้ทะเลาะวะ กูแค่รู้สึกเหนื่อยมากๆแล้ววะ" เหนื่อยที่ต้องรู้สึกข้างเดียวนี่แหละ

"ตัดใจดิไอ้สัตว์!" ชานบอกแล้วเดินมาตบบ่าเพื่อนรัก

"มึงก็เห็นว่ากูพยายามมากี่ครั้งแล้วแต่ก็แม่ง...ทำไม่เคยได้วะ!" ตลอดเวลาที่คุยกันแล้วเขาหายไปนั่นคือช่วงที่แอบหนีไปตัดใจแต่สุดท้ายความคิดถึงมันรุมเร้าจนทนไม่ไหวซมซานกลับไปหาเธอเหมือนเดิม

"กูละหนักใจ!"

"ความรักเเม่งเหี้ย!"

"ความรักมันไม่ได้เหี้ยหรอกแต่เป็นมึงเหี้ยเองต่างหากไอ้ว่านอย่าไปโทษอะไรมั่วๆ" น่านเดินมาพร้อมกับขนมอีกเล็กน้อยพอจะได้ยินเพื่อนพูดเลยแทรกเข้า

"มึงมีโอกาสตั้งเยอะทำไมไม่เอาวะ กูว่านะอาจจะดีกว่าตอนนี้ก็ได้" น่านแนะนำเพิ่ม

"ทีมึงยังไม่กล้าทำกับคุณเลขาเลย" แนะนำเพื่อนแต่ตัวเองก็เอาไม่รอดเหมือนกันแหละไอ้ควายเผือก

"ของกูมันคนแอบรักไงจะทำอะไรได้ละวะแต่ของมึงน่ะไม่ใช่เว้ยไอ้เหี้ย มึงพาไปนอนคอนโดกี่ครั้งแล้วโอกาสจะทำก็ตั้งเยอะแต่เสือกรอเอง มึงคิดว่าคนไม่ชัดเจนเป็นปีจะยอมชัดเจนง่ายๆเหรอถ้าไม่บีบบังคับ?" ปีครึ่งที่เพื่อนคุยกับเด็กมหาลัยคนหนึ่งซึ่งก็ยังไม่เคยเห็นตัวจริงหรอกเพราะมันให้ดูอย่างมากก็รูปถ่ายแค่นั้น

ไอ้เหี้ยน่านแม่งจริงจังอยู่คนเดียว!

ตลอดเวลาปีครึ่งเนี่ยไอ้ว่านเทียวไปรับไปส่งบ่อยมากแถมยังหึงหวงออกนอกหน้ามีเหรอที่เด็กคนนั้นจะไม่รู้ว่าคิดอะไรแล้วสถานะพี่น้องที่พูดน่ะก็แค่เอามาพอเป็นพิธีเฉยๆเพราะยังไม่พร้อมจะเป็นคนรักไง

ไอ้เพื่อนเหี้ยเนี่ยก็ฉลาดนะแต่เสือกโง่เรื่องความรักยอมทำตัวเป็นหมาวิ่งตามเจ้าของไม่ยอมหยุดแล้วมันกี่ครั้งแล้วที่พยายามตัดใจแต่ก็ไม่เคยทำได้เลยสุดท้ายก็แล่นกลับไปหาเด็กคนนั้นเหมือนเดิม

ถ้ากล้าทำอะไรมากกว่านี้คงไม่นอนครวญครางหรอก!