เหตุการณ์นั้นนั่นคือครั้งแรกที่ผมกับปลายฝนเผชิญหน้ากันอย่างเป็นทางการ หลังจากนั้นยัยนั่นก็ชอบตามผมไปทุกที่ที่ผมไป แต่ตามแบบนั่งอยู่ห่างๆ ถ้าผมอยู่ห้องสมุดหรือว่าโรงอาหารก็จะมียัยนั่นนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ใกล้ๆไม่กี่ร้อยเมตร
มันใช่เรื่องบังเอิญเหรอ ก็ไม่ใช่ ยัยนั่นแค่มองผมเป็นยามส่วนตัว
"นี่เธอ เลิกตามฉันสักที"
มาถึงจุดที่ผมทานทนไม่ใหวอีกต่อ ท่าเดินห่อไหล่คอตกผมสั้นประบ่าสวมแว่นตาทรงวินเทจ ผมเพ่งมองสำรวจปลายฝนใกล้ๆ หล่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยท่าทางตกใจที่โดนจับได้ว่าหล่อนตามผมมาตลอดทาง
แววตาเธอสั่นไหวก่อนจะผงะถอยร่นไปหนึ่งก้าว
ทว่า
ผมก้าวเข้าไปใกล้มากขึ้นอย่างจงใจแกล้งให้เธอรู้สึกกลัว ตรงนี้มุมตึกและก็อยู่ในช่วงเลิกเรียนพอดีนักศึกษาจึงค่อนข้างบางตาและไม่เป็นที่สังเกตุ
ทันทีที่สบตากลมโตหวาดหวั่นและประหม่าคู่นั้นผ่านแว่นสายตาทรงกลมใจผมเหมือนกระตุกหนึ่งวูบ
ให้ตายเถอะดูใกล้ๆยัยนี่น่ารักชะมั
