พิศวาส 3000 ปี

เจ้าสาวจากแคว้นฉู่/10

ในขณะที่เหตุการณ์เริ่มจะบานปลายรัชทายาทจื่อถงทรงยกพระหัตถ์ขึ้นมาทันทีเป็นสัญญาณห้ามปรามคนของพระองค์มิให้กระทำการบุ่มบ่าม

“เก็บดาบซะ!” รับสั่งสุรเสียงเข้มพร้อมบรรดาองครักษ์ต่างพากันเก็บดาบเข้าฝักของตนทันที

ในขณะที่ลู่เหอเมื่อล่วงรู้ว่าแท้จริงแล้ว บุรุษร่างสูงในฉลองพระองค์เจ้าบ่าวคือองค์รัชทายาทแห่งเทียนโจว ร่างสูงรีบทรุดกายคุกเข่าลงกับพื้นทันที

“กระหม่อมขอประทานอภัยองค์รัชทายาทด้วยพ่ะย่ะค่ะที่แสดงกิริยาไม่สมควรออกมา ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์เพราะเป็นห่วงในความปลอดภัยองค์หญิงของกระหม่อม”

ครั้นรัชทายาทรูปงามทรงได้ยินเช่นนั้น พระเนตรที่จับอยู่แต่ใบหน้าสวยของเฉินวาวาอยู่ตลอดเวลารีบรับสั่งถามกลับไปทันที

“ลุกขึ้นเถิด... เมื่อครู่นี้เจ้ากล่าวว่าผู้ใดคือองค์หญิงอย่างนั้นรึ!” รับสั่งถามออกไปด้วยความอยากรู้

ครั้นลู่เหอได้ยินเช่นนั้นร่างสูงลุกขึ้นตามรับสั่งก่อนจะถอยกลับไปยืนเคียงข้างร่างงามระหงของเฉินวาวาพร้อมรีบกราบทูลกลับไปทันใด

“นี่คือองค์หญิงของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ พระนางคือพระขนิษฐาบุญธรรมของเยว่ชิงอวิ้นฮ่องเต้แห่งแคว้นฉู่ เสด็จมาเทียนโจวเพื่อเข้าพิธีอภิเษกสมรสตามสนธิสัญญาสงบศึกระหว่างสองแคว้นที่ได้ตกลงกันไว้

พระพักตร์คมคายแย้มพระโอษฐ์กว้างออกมาทันทีครั้นทรงได้ยินเช่นนั้น ภายในพระทัยทรงปลาบปลื้มและยินดีอย่างยิ่งยวดเมื่อล่วงรู้ว่าสตรีที่งดงามลึกล้ำตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าคือองค์หญิงจากแคว้นฉู่ที่พระองค์พยายามผลักไสไม่ยอมรับนาง แต่แล้วทันทีที่ได้ประสบพบพักตร์กลับทรงตกหลุมรักทันที เป็นรักแรกพบเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด

“เป็นความจริงหรือนี่ที่เจ้าบอกว่าองค์หญิงมาจากแคว้นฉู่” รับสั่งถามย้ำเพื่อให้แน่พระทัย

“สิ่งที่กระหม่อมกราบทูลล้วนเป็นความจริงทุกประการพ่ะย่ะค่ะ”

ในขณะที่ใบหน้าสวยของเฉินวาวาแสดงอาการระอาขึ้นมาทันทีเมื่อลู่เหอเข้ามาทำลายแผนการของเธออย่างไม่มีชิ้นดีหญิงสาวมันเขี้ยวองครักษ์ของเธอเป็นยิ่งนัก

“โอ๊ย! ไม่ต้องสาธยายอะไรให้มันมากไปกว่านี้แล้วลู่เหอ แค่นี้ก็ผิดแผนจนป่นปี้ไปหมดแล้วรู้ไหม อยากตีให้ตายจริงๆ เลยผีเจาะปากมาพูดหรือไงมีอะไรก็บอกไปหมด” หญิงสาวบ่นพึมพำอยู่ภายในใจ

“องค์หญิง” รัชทายาทรูปงามรับสั่งพร้อมทอดพระเนตรใบหน้างดงามเฉิดฉายชวนมองและน่าหลงใหลยิ่งนัก

“เพคะ” เฉินวาวาตอบกลับไปสั้นๆ

“ข้ายินดียิ่งนักที่ได้พานพบกับเจ้า มิคาดคิดเลยว่าจะได้มีโอกาสประสบพบพักตร์สตรีที่งดงามยิ่งเช่นนี้” รับสั่งพร้อมเสด็จพระดำเนินเข้าไปใกล้มากกว่าเดิมเพื่อทอดพระเนตรให้เต็มตา

“เป็นเรื่องปกติเพคะหม่อมฉันชินแล้ว... เฉินวาวาเอ๋ยเฉินวาวาเธอแย่แล้ว” ประโยคสุดท้ายหญิงสาวรำพึงอยู่ภายในใจก่อนจะได้ยินสุรเสียงขององค์รัชทายาทรับสั่งกับเธอ

“ข้าจะรีบไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อเพื่อกำหนดวันมงคลของเราสองคนให้เร็วที่สุด และจะกราบทูลให้ทรงทราบว่าบัดนี้ข้าได้พบสตรีที่จะมาเป็นพระชายาเอกแล้ว เจ้าจะได้เป็นฮองเฮาทันทีที่ข้าขึ้นครองราชย์”

“หา!!!” เฉินวาวาอุทานออกมาทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจอย่างยิ่งยวดครั้นได้ยินเช่นนั้น

“อะไรกันนี่ตกลงทำไมจู่ๆ ฉันถึงได้มาแต่งงานกับองค์รัชทายาทแทนที่จะเป็นฟางหยางฮ่องเต้ ตั้งตัวไม่ทันเลย” เฉินวาวารำพึงอยู่ภายในใจพลางขบคิดแผนการที่อุตส่าห์วางเอาไว้ตั้งแต่ครั้งแรก จำต้องเปลี่ยนแผนกะทันหันอีกแล้ว ก่อนจะตาลุกวาวครั้นนึกออกว่าจะสามารถกลับเข้าตำหนักได้อย่างไร

ดวงตากลมโตดั่งตากวางซึ่งหวานฉ่ำอยู่ตลอดเวลาเริ่มโปรยเสน่ห์ออกไปทันใด หญิงสาวมององค์รัชทายาทที่กำลังทอดพระเนตรเธอด้วยหัวใจสั่นระริกอยู่ในขณะนั้น

“หม่อมฉันยินดีเช่นกันเพคะที่ได้มีโอกาสเข้าเฝ้าพระองค์ ไม่คาดคิดว่าจะได้พานพบเร็วเช่นนี้ หากทรงไม่ว่ากระไรหม่อมฉันขอตัวกลับเข้าตำหนักเนื่องจากเลยเวลาที่จะต้องรับยาแก้บรรเทาอาการไข้ลมและเริ่มวิงเวียนแทบจะยืนไม่อยู่แล้วเพคะ ขอพระองค์ได้โปรดระวังพระวรกายด้วยอย่าทรงเข้าใกล้หม่อมฉันมากนักจะทำให้ติดไข้เอาได้”

“แค่ก! แค่ก! แค่ก!!!” หญิงสาวสวมบทนักแสดงเจ้าบทบาทขึ้นมาทันที

ร่างอรชรแสร้งทำท่าซวนเซไปมาพลางยกมือขึ้นจับขมับของตัวเองเพื่อตัดบทสนทนาที่ทำท่าจะยืดยาวออกอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความตกใจของมู่อิงและลู่เหอที่ไม่รู้อะไรเอาเสียเลย

“องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ! องค์หญิงเพคะ... ทรงเป็นอะไร” ทั้งมู่อิงและลู่เหอต่างเอ่ยขึ้นมาพร้อมกันพลางรีบตรงปรี่เข้าประคองพระวรกายองค์หญิงของตนอย่างรวดเร็ว

“พาข้าเข้าตำหนักเร็วเข้า!!!” หญิงสาวเอ่ยลอดไรฟันออกมาเบาๆ พร้อมรีบขยิบตาส่งสัญญาณให้คนสนิททั้งสองของเธอให้ล่วงรู้ว่าแสร้งทำ ก่อนจะรีบกราบทูลออกไป

“เห็นทีหม่อมฉันจะอยู่สนทนากับพระองค์ต่อไม่ไหวแล้วเพคะ จำต้องทูลลากลับเข้าตำหนักเสียแต่ตอนนี้หาไม่แล้วเกรงว่าจะมีอาการทรุดลงไปยิ่งกว่าเดิม หม่อมฉันกับพระองค์ยังมีเวลาด้วยกันอีกมากเอาไว้พบกันในยามที่หายเจ็บไข้แล้วนะเพคะ หม่อมฉันขอทูลลา”

“แค่ก!แค่ก! แค่ก!!!” กล่าวพร้อมแสร้งทำเป็นไอติดต่อกันออกมาทันที

เฉินวาวาไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบย่อร่างอรชรถวายคำนับให้แก่องค์รัชทายาทก่อนจะขยิบตาให้มู่อิงและลู่เหอ ช่วยพากันประคองเธอเข้าตำหนัก ท่ามกลางสายพระเนตรขององค์รัชทายาทที่ได้แต่ทรงยืนนิ่งรับสั่งไม่ทันนางมารร้ายเจ้าบทบาทจากยุคอนาคตแต่อย่างใด

“อะ... เออ” รัชทายาทหนุ่มได้แต่ทอดพระเนตรตามหลังด้วยความเป็นห่วงคู่อภิเษกของพระองค์อย่างยิ่งยวด

“ข้ายังมิทันล่วงรู้ชื่อของนางเลย จู่ๆ ก็เจ็บไข้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ไม่ได้การเสียแล้ว” รับสั่งเต็มไปด้วยความกังวล

“พวกเจ้ารีบไปตามหมอหลวงมารักษาพระอาการองค์หญิงเร็วเข้า! รีบไป!” รับสั่งกับขันทีตามเสด็จ

“พ่ะย่ะค่ะ” เสียงขันทีขานรับทันใด

องค์รัชทายาทหันรีหันขวางอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าพระตำหนัก มิรู้จะทำเช่นไรดีก่อนจะรีบหันหลังเสด็จออกจากพระตำหนักบูรพาเพื่อขอเข้าเฝ้าฟางหยางฮ่องเต้เป็นการเร่งด่วน พระองค์ไม่สนพระทัยฤกษ์เข้าหอกับองค์หญิงจากห้าแคว้นแต่อย่างใด ตรงกันข้ามในยามนี้ทรงสนพระทัยแต่องค์หญิงจากแคว้นฉู่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

ในขณะที่เหตุการณ์ทุกอย่างที่เพิ่งผ่านไปนั้นตกอยู่ในสายพระเนตรของจอมมารชินซางมาโดยตลอด พระองค์เสด็จกลับจากงานเลี้ยงฉลองพิธีอภิเษกของรัชทายาทกับองค์หญิงทั้งห้าแคว้น และต้องขุ่นเคืองในพระทัยเมื่อทรงแน่พระทัยแล้วว่าองค์หญิงจากแคว้นเยว่หาใช่คู่ชะตาของพระองค์แต่อย่างใด นางเป็นเพียงคนที่มีชื่อเหมือนกันเพียงแค่นั้น

และพระองค์เสด็จกลับตำหนักโดยใช้เส้นทางลัดที่เชื่อมต่อจากสระทางด้านหลังมิได้เข้าทางประตูหน้า จึงทรงทอดพระเนตรเหตุการณ์ทุกอย่างเข้าด้วยความบังเอิญ สตรีร่างอรชรในฉลองพระองค์สูงศักดิ์ที่ทรงทอดพระเนตรได้แต่เพียงด้านหลังของนาง แต่ถึงกระนั้นก็ทรงเดาได้ทันทีว่าเป็นองค์หญิงจากแคว้นฉู่ซึ่งพระองค์เป็นผู้อนุญาตให้เข้ามาพำนักในตำหนักบูรพาเป็นการชั่วคราว

และอาการแสร้งทำเป็นเจ็บป่วยขององค์หญิงจากแคว้นฉู่เพื่อตัดการสนทนาขององค์รัชทายาท เพื่อหาทางกลับเข้าตำหนักรับรองทำให้พระพักตร์หล่อเหลาปรากฏรอยแย้มพระโอษฐ์ออกมาบางๆ ขึ้นมาทันที

“เจ้าช่างเข้าใจทำไปได้จริงนะองค์หญิงจากแคว้นฉู่ ท่าทางฉลาดเป็นกรดไม่ธรรมดาเลยทีเดียว” รับสั่งพลางทรงพระสรวลอยู่ในพระศอออกมาเบาๆ ก่อนจะรู้สึกพระองค์

“นี่ข้าหัวเราะอยู่กระนั้นหรอกรึ! เหตุใดจึงมีอาการเช่นนี้ออกมาได้ แปลกประหลาดยิ่งนัก” รับสั่งด้วยความแปลกพระทัยอย่างยิ่งยวดพลางครุ่นคิดทบทวนว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับพระองค์กันแน่

พระวรกายสูงใหญ่พระดำเนินออกจากตำหนักที่ประทับ ก่อนจะเสด็จตรงไปที่ระเบียงที่มีเส้นทางเชื่อมต่อสามารถเดินทะลุไปถึงศาลากลางน้ำ พระเกศาสีเงินยวงปลิวสยายไปตามกระแสลมที่พาดผ่านไปตามทางเดินที่ทอดยาว พระพักตร์หล่อเหลาทรงแหงนขึ้นทอดพระเนตรดาวประจำตัวของราชินีปีศาจที่ส่องแสงสุกใสอยู่ตลอดเวลา

“เจ้าอยู่ที่แคว้นเทียนโจวแต่กลับซ่อนเร้นกายมิให้ข้าพานพบ ณ แห่งหนใดเล่า รู้หรือไม่ว่าข้าเกือบตัดสินใจพลาดเลือกสตรีอื่นเพราะเข้าใจผิดว่านางเป็นเจ้า เสี่ยววาวาอยู่ไหน ข้าคิดถึงเจ้ามากเลยรู้ไหม” รับสั่งรำพึงกับดวงดาว

ครั้นทรงรู้สึกพระองค์ก็พระดำเนินมาถึงศาลากลางน้ำแล้ว จอมมารก้าวพระบาทเพื่อขึ้นบนตั่งที่ประทับแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อทรงทอดพระเนตรพบว่า หมากล้อมที่ทรงวางกลพิสดารเอาไว้มีผู้แก้เกมของพระองค์ได้แล้ว มิหนำซ้ำยังวางหมากพิสดารทำให้ไม่สามารถเดินหมากต่อไปได้แต่อย่างใด นั่นเท่ากับว่าพระองค์พ่ายแพ้ให้แก่ผู้ที่มาแก้กลพิสดารแล้วนั่นเอง

“เป็นไปไม่ได้ ไม่เคยมีผู้ใดสามารถแก้กลพิสดารจากดินแดนปีศาจแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังวางหมากทำให้ข้าเดินต่อไปไม่ได้อีกต่อไป ผู้ใดกันเล่าช่างวางกลหมากได้ลึกล้ำเสียจริง ไม่อยากจะเชื่อเลย” รับสั่งพึมพำด้วยความสงสัยระคนแปลกพระทัยอย่างยิ่งยวด

จอมมารหนุ่มทรงนั่งทอดพระเนตรตัวหมากบนกระดานที่ถูกวางเกมเอาไว้ พระพักตร์หล่อเหลาครำเคร่งอยู่ตลอดเวลาเพราะมิอาจแก้หมากบนกระดานนี้ได้ ทรงเฝ้าครุ่นคิดและพยายามจะแก้หมากเกมนี้อยู่ตลอดทั้งคืนจวบจนกระทั่งรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่เริ่มเข้ามาเยือน จอมมารก็ยังคงนั่งประทับอยู่ในศาลาเช่นเดิมมิยอมเข้าบรรทมแต่อย่างใด

“แกรก!” ตัวหมากถูกวางลงบนกระดาน

“สำเร็จ! ในที่สุดข้าก็แก้หมากกระดานนี้ได้แล้ว!” รับสั่งด้วยความดีพระทัยอย่างยิ่งยวด

พระวรกายสูงใหญ่ลุกพรวดพราดขึ้นมาทันทีด้วยความสะพระทัยเป็นยิ่งนัก พระพักตร์หล่อเหลาแย้มพระโอษฐ์กว้างออกมาเต็มที่ดุจดั่งครั้งที่ยังทรงเยาว์ชันษา พระเนตรสีนิลกาฬกลอกกลิ้งไปมาพลางฉายแววด้วยความเจ้าเล่ห์ออกมาทันที พระหัตถ์เอื้อมไปหยิบตัวหมากมาวางกลพิสดารเพื่อแก้ลำ ผู้ที่มาเดินหมากบนกระดานกับพระองค์

“แกรก!” จอมมารวางตัวหมากที่สกัดอีกฝ่ายเอาไว้

“ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะแก้หมากเกมนี้ของข้าได้อีกหรือไม่ หากมีผู้มาเดินหมากบนกระดานนี้ของข้าและแก้กลพิสดารได้ แน่นอนว่าเจ้าเป็นผู้มีสติปัญญาล้ำเลิศยิ่งนัก อีกทั้งจะต้องอยู่ในวังหลวงแห่งนี้แน่นอน อยากรู้จริงเชียวว่าเป็นผู้ใด” รับสั่งออกมาเบาๆ พระเนตรสีนิลกาฬทรงมั่นพระทัยในฝีหัตถ์การวางหมากของพระองค์เป็นอย่างยิ่ง