รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก

หลงเด็กมาก

ผมอุ้มเธอเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางคนตัวเล็กลงบนที่นอนเบาๆ เพราะกลัวเธอตื่น ขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นนั้น นาราได้กระชากแขนผมอย่างแรง จนผมเสียจังหวะล้มถลาลงไปทับร่างเล็กของเธอเอาไว้ ผมพลิกกายออก แต่แขนอีกข้างของผมถูกเธอทับเอาไว้

"อย่าไป! ได้โปรดอย่าไป! อยู่กับหนูเถอะนะอย่าไป"

เธอฝันร้ายหรือเป็นอะไร ทำไมถึงรั้งใครไว้ไม่ให้ไป เธอมีปมอะไรในใจหรือเปล่า ถึงได้ละเมอซ้ำๆ กับคำเดิมๆ

"นอนซะนะ ไม่เป็นไรแล้ว" ผมพูดพร้อมกับใช้มืออีกข้าง ปัดปอยผมหน้าม้าของเธอเสยขึ้นเบา ๆ เพราะแขนอีกข้างของผมโดนเธอทับเอาไว้ ใช้หนุนแทนหมอนเรียบร้อยแล้ว ผมค่อย ๆ ดึงแขนออกแต่เธอก็ร้องเสียงดังขึ้นมาเสียก่อน

"อย่าไป! อยู่กับหนูนะ! อยู่กับพวกเราเถอะได้โปรดอย่าไปเลย ฮึกฮื้อ!” คราวนี้เธอละเมอออกมา พร้อมกับเสียงสะอื้นเบา ๆ น้ำตาของเธอไหลซึมเล็ดออกมาให้เห็น คงมีอะไรทำให้เธอสะเทือนใจ ถึงกับต้องเก็บเอามาฝันร้าย พร้อมกับละเมอแบบนี้ ใครกันที่ทิ้งเธอไป ทำไมเขาถึงทิ้งเธอได้ลง ผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ถึงได้ละเมอพูดออกมาเป็นตุเป็นตะขนาดนี้

"ฉันคนนี้จะไม่มีวันทิ้งเธอแน่นอน ไม่ว่าใครจะเคยทิ้งเธอมาก็ตาม ขอให้รู้ไว้ว่าฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอ เธอยังมีฉันนะนารา ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอฉันจะดูแลเธอเองยัยเด็กจอมจุ้น"

ผมพูดพร้อมกับก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากของเธอ ก่อนจะปาดน้ำตาออกจากแก้มขาวผ่องของนาราอย่างเบามือ ใครกันที่ทิ้งเธอไป ความคิดนั้นย้อนกลับมาในหัวของผมอีกครั้ง ผมจ้องมองใบหน้างามของเธอ ที่เวลานี้ห่างกันไม่ถึงคืบ เธอดูสวยและน่ารักมาก ดูไร้เดียงสาไม่มีพิษไม่มีภัยกับใคร ตอนนี้เธอกำลังนอนหนุนแขนผมอยู่ ก่อนจะซบใบหน้ามาที่อกแกร่งของผม มิหนำซ้ำนารายังเอาลำแขนโอบมาที่เอวของผมอีก ตอนนี้เราสองคนไม่ต่างอะไรกับการได้อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน

เธอกำลังทำให้หัวใจของผมเต้นแรง และแรงขึ้นทุกครั้งที่เธอซุกใบหน้ามาที่อกกว้าง กลิ่นแชมพูกลิ่นแป้งเด็กนั่น มันช่างดึงดูดให้ผมหลงใหลในตัวเธอเหลือเกิน ใบหน้าสดที่ไร้การแต่งแต้ม คิ้วโค้งรับกับจมูก ปากกระจับที่สวยได้รูป เธอไม่ต้องทำอะไรเลย ทำไมถึงดึงดูดใจให้ผมอยากมองแบบนี้อย่างไม่รู้สึกเบื่อ หรือเป็นเพราะว่าผมเจอกับผู้หญิงที่แต่งแต้มเสียจนกลายเป็นเรื่องปกติ พอมาเจอกับเธอแล้ว มันเลยเป็นเรื่องแปลกใหม่ จนทำให้ผมอยากสัมผัสและเข้าใกล้เธอ

ตั้งแต่นาราเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ มันทำให้ชีวิตของผมรู้สึกอยากตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แล้วได้เห็นใบหน้างามของเธอทุกรุ่งอรุณ กลับจากทำงานในตอนเย็นได้เห็นรอยยิ้มของเธอ ผมกำลังหลงรักยัยเด็กนี่อยู่หรือเปล่านะ

ผมนอนให้เธอกอดอยู่แบบนี้ สักพักตาของผมก็เริ่มจะเบลอๆ ผมเริ่มง่วงจนลืมตาแทบจะไม่ขึ้น ถ้าเธอตื่นขึ้นมาคงโวยวายน่าดู แต่ก็ช่างเถอะ เมื่อเธอทับแขนผมอยู่เลยไม่อยากพลิกตัวเธอขึ้นมา ผมกลัวว่าเธอจะตื่น คืนนี้คงจะเป็นคืนที่ผมหลับฝันดีที่สุด ในรอบสิบกว่าปีที่ผ่านมา เมื่อมีเธอนอนอยู่ในอ้อมกอดแบบนี้

พระอาทิตย์สาดแสงในยามเช้า แสงสีทองสาดส่องเข้ามาในห้อง แม้จะมีผ้าม่านปิดเอาไว้ก็ไม่มิด เมื่อแสงในยามเช้าส่องเข้ามา พอให้รับรู้ได้ว่ามันคือแสงอรุณของเช้าวันใหม่ หนุ่มสาวทั้งสองยังคงนอนกอดกันกลม ประหนึ่งว่าเป็นคนรักกัน นารายังคงโอบพร้อมกับซบใบหน้าเข้ากับอกกว้าง เธอรู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดนี้ ราวกับว่าโหยหามันมาทั้งชีวิต

ตั้งแต่ขาดบิดาไปเวลาอยู่ภายใต้อ้อมกอดของชายตรงหน้า มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย เมื่อมีเขาอยู่ข้างกาย ในยามที่เธอเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ใครจะรู้ว่าเธอจะได้มาอยู่ร่วมชายคา บ้านเดียวกับหนุ่มหล่อที่เป็นถึงเจ้าของโรงงานและบริษัทใหญ่โต แถมยังมีไร่องุ่นอีกด้วย หากสาวๆ รู้ว่าเธอได้นอนกอดเขาทั้งคืน คงจับเธอไปตบซ้ายขวาให้สาแก่ใจ ที่เอาชายในฝันของพวกหล่อนมากกไว้ในอ้อมกอดแบบนี้

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! เสียงของนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้หญิงสาวพลิกกาย เพื่อเอื้อมมือไปคว้านาฬิกามาปิดเสียง ทั้งที่ตายังหลับอยู่ ในขณะเดียวกันนาราเพิ่งจะรู้สึกตัวคล้ายกับว่าเตียงนี้ไม่ได้มีเพียงแค่เธอเพียงคนเดียว

"อย่าเพิ่งลุกนอนต่ออีกหน่อยได้ไหมยังเช้าอยู่เลย"

ชายหนุ่มตรงหน้าพูดทั้งที่ไม่ลืมตา แต่มือของเขาได้คว้ามาที่เอวของฉันแล้วกอดรัดเอาไว้เข้าร่างกำยำ ฉันตกอยู่ในภวังค์ เมื่อรู้ว่าตาลุงบ้าคงนอนกับฉันบนเตียงนี้ทั้งคืน เมื่อสติสตางค์ฉันกลับมา ฉันไม่รอช้ารีบผลักเขาออกอย่างแรง ก่อนจะใช้เท้ายันเขาลงไปกองกับพื้น เพื่อให้พ้นจากอ้อมกอดที่รัดแน่นเสียจนฉันจะหายใจไม่ออก

"โอ๊ย! อะไรของเธอเนี่ย เธอจะฆ่าฉันหรือไง"

เขาร้องโวยวายออกมาดังลั่น เมื่อฉันผลักและถีบเขาไปอย่างไม่ยั้ง ก่อนที่ฉันจะหยิบหมอนมาได้ แล้วก้มลงไปตีเขาซ้ำๆ แบบรัวๆ โดยที่เขาตั้งหลักไม่ทัน

"ไอ้ลุงบ้า! ไอ้คนโรคจิต! ไอ้คนฉวยโอกาส! ไอ้คนมักมาก! ไอ้คนลามก! ไอ้คนเลว! ไอ้คนบ้าไอ้ๆๆ!"

ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเขาดี ระหว่างที่ฉันด่าเขา ฉันก็ใช้หมอนตีเขาไปด้วย แต่ตาลุงนี่มีแรงเยอะกว่าเขาจับข้อมือของฉันเอาไว้พัลวัน เพราะต่างคนต่างก็ไม่ยอมกัน แต่ตอนนี้ฉันกำลังเสียเปรียบ เพราะแรงที่มีเริ่มจะแผ่วลงแล้ว

"หยุด! หยุดก่อน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! บ้าพอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็อยู่นิ่งๆ แล้วฟัง! เธอเอาแรงมาจากไหน ข้าวก็ไม่ได้กินแรงเยอะยังกับช้าง" เขาตะโกนออกมาเสียงดัง ส่วนฉันยังหายใจแรงเพราะหอบเหนื่อย จากการตีเขาไม่ยั้งมือ ฉันหยุดตีแต่ก็ยังมองเขาตาขวางยังไม่ยอมลดละเช่นกัน