โซ่คล้องใจให้กลับมารัก

แบบนี้น่ะเหรอ?เรียกว่าโชคดี

หลังจากที่พาลูกชายไปฝากไว้ที่ร้านกาแฟของเพื่อนสนิท ซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนด้วยเช่นกัน แต่จะทำงานในส่วนของขนมช่วงเย็นหลังจากเรียนเสร็จ

"คงไม่แก่ไปใช่ไหมวิว"

พอก้าวขาเข้ามายังห้องเรียนสำหรับนักศึกษาภาคพิเศษอย่างเธอที่อายุปาเข้า 25 ถึงได้กลับมาเริ่มเรียนปีหนึ่งใหม่ในช่วงวันหยุดอย่างเสาร์อาทิตย์ เพราะหลังจากที่เธอตัดสินใจเก็บวินไว้ เธอก็ต้องแลกกับอนาคตและความฝัน แต่ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เธอรู้สึกดีใจมากกว่าที่ตัวเองเลือกแบบนั้น เพราะถ้าหากไม่มีวินป่านนี้ชีวิตเธอจะมีความสุขขนาดนี้ได้อย่างไร การเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสอนให้เธอเข้มแข็งและอดทนขึ้นมากจริง ๆ แม้จะลำบากเลือดตาแทบกระเด็นแต่เธอก็ผ่านมันมาได้

"ทำไมไม่มีใครมาเลยล่ะ" วิวที่ยืนอยู่เพียงคนเดียวในห้องเรียนที่กว้างพอสมควร เธอพึมพำอย่างคนประหลาดใจ อย่าบอกนะว่าต้องนั่งเรียนคนเดียว หลอนนะเอาจริง ๆ

แต่ไม่นานเธอก็คลายความกังวลลงได้บ้างเล็กน้อย เมื่อเริ่มมีนักศึกษาที่มาเรียนร่วมกับเธอทยอยกันเดินเข้ามา นับได้ก็ราว ๆ สิบกว่าคน ส่วนอายุก็มีรุ่นราวคราวเดียวกับเธอบ้าง เด็กกว่าบ้าง และยังมีแบบที่อายุเยอะมากแล้วแต่ยังมาเรียนเพิ่มเติม ทำให้เธอที่นั่งอยู่ริมขวาสุดยิ้มกว้างได้ นี่คือตัวอย่างที่ดีจริง ๆ ไม่มีใครแก่เกินเรียน ทำเอาเธอใจชื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ตั้งใจมองไปยังด้านหน้ารออาจารย์เข้าสอน วันนี้เธอได้กลิ่นไอความโชคดีแปลก ๆ อาจจะเพราะได้รับพรจากลูกชายก่อนที่จะมา เธอเลยมีพลังฮึกเหิมในการเรียนวันนี้

"ขอโทษนะครับ ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหม?" เสียงทุ้มดังขึ้นขัดจังหวะเธอที่กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"อะ อ๋อ ได้ค่ะ ได้ ๆ " วิวตอบตกลงพร้อมกับพยักหน้าให้กับเพื่อนร่วมเรียน ดูคร่าว ๆ น่าจะอายุเท่ากันกับเธอ หรือไม่ก็ใกล้เคียง

"ขอบคุณนะครับ แล้วนี่มาเรียนวันแรกเหมือนกันเหรอครับ?" เจ้าของใบหน้าคมรูปหน้าชัดนั้นส่งยิ้มกว้างให้กับเธอ ดูแล้วเป็นคนมีภูมิฐานและดูสุภาพใช่น้อย

"ใช่ค่ะ เพิ่งกลับมาเรียน เลยยังแอบงง ๆ อยู่ แฮะ ๆ " ใบหน้าหวานของเจ้าหล่อนบวกกับรอยยิ้มสดใสนั่นแล้ว ช่างดูน่ารักน่ามองอย่างบอกไม่ถูก

"อ๋อ ผมก็เหมือนกันเลยครับ ผมชื่อภาคินนะครับ หรือเรียกคินเฉย ๆ ก็ได้ครับ"

"วิวค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

"แล้วนี่คุณวิวทำงานด้วยหรือเปล่าครับ?" ภาคินนั่งลงเก้าอี้ข้างกับเธอ พร้อมกับหาเรื่องชวนคุยในระหว่างที่รออาจารย์เข้าสอน

"ทำค่ะ แต่ไม่มีเวลางานตายตัว" วิวพยักหน้า

"งานอะไรเหรอครับ? ผมถามได้ไหมเผื่อมาสายงานเดียวกัน"

"เลี้ยง_" จู่ ๆ เธอกลับต้องกลืนคำพูดต่อจากนั้นโดยทันที เมื่อสายตาดันไปเจอะเจอเข้ากับร่างสูงในคราบของอาจารย์ที่เพิ่งก้าวเท้าเข้ามาในห้อง

แว่นเอย หน้าเอย จมูกโด่งเอย ช่างสมบูรณ์แบบแต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าน่ามองเลยสักนิด สำหรับเธอแล้วพอเห็นแบบนั้นกลับหน้าแดงก่ำ ลมหายใจที่ออกมาล้วนแล้วแต่แรงขึ้น ๆ เธอไม่ได้ตื่นเต้นดีใจแต่อย่างใด แต่เธอกำลังโมโหจนลมแทบจับ! เพราะอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ คือไอ้ผู้ชายห่วยแตกคนนั้นอย่างไรเล่า! เวรกรรมจริง ๆ เลยที่ต้องกลับมาเจอกัน!

"......."

"คุณวิวเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมสีหน้าดูแปลก ๆ " ภาคินที่มองหญิงสาวอยู่ตลอดอดไม่ได้จึงเอ่ยถาม

"เปล่าค่ะ ไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกว่าวันนี้ดวงไม่ค่อยดีแล้ว" เธอพยายามขจัดอารมณ์ขุ่นมัวออกไป และตั้งท่าจะไม่สนใจคนแบบนั้นอีก

"วิว~"

เสียงพึมพำกับตนเองเมื่อมองไปยังริมขวาสุด อาจารย์หนุ่มหล่อดรีกรีจบจากเมืองนอกอย่าง 'โซ่' ถึงกับขมวดคิ้ว นั่นใช่เธอใช่ไหม? เป็นเธออย่างแน่นอนเขาจำได้ อาจารย์มือใหม่อย่างเขาถึงกับมือไม้สั่นเทา เมื่อได้เจอเข้ากับคนที่เขาไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง แต่วันนี้เขาเจอเธอแล้ว…

"วาสิตา"

กึก หลังจากอดทนเรียนจนจบคาบเรียนเรียบร้อย เธอที่เคลียร์งานส่งช้าที่สุด และกำลังจะหอบกระเป๋าเดินออกจากห้องเรียนไปเป็นคนสุดท้าย แต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อมีเสียงเรียกชื่อจริงของตนดังมาจากด้านหลัง

"ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?"วิวตัดสินใจหมุนตัวกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง พร้อมทั้งตอบกลับเสียงเรียบราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอไม่แม้แต่แสดงอารมณ์ใด ๆ ผ่านสีหน้าเลยแม้แต่นิด นั่นเพราะผู้ชายคนนี้ไม่ควรค่าแก่การนึกถึง

"ทำไมวิวถึงมาเรียนที่นี่" อาจารย์หนุ่มเอ่ยถามเสียงเบา แต่สายตากับจดจ้องเธออย่างเอาจริงเอาจัง

โซ่ในวันนี้ดูไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลยสักนิด ยังคงรูปหน้าเย็นชาเช่นเดิมไม่เปลี่ยนไป เพียงแค่ดูใจเย็นมากกว่าเมื่อก่อนเนื่องด้วยอายุที่มากขึ้น เพราะหลายสิ่งที่เขาพบเจอมา และนิสัยนิ่งเงียบแต่แฝงบางอย่างไว้นั้นมีเป็นทุนเดิม

"ก็แค่อยากเรียน แปลกใจเหรอคะ? แต่คงไม่น่าแปลกเท่ามหาลัยนี้ รับคนแบบนี้มาเป็นอาจารย์สอนด้วยเหรอคะ? น่าแปลกจัง"

"วิว!"

เมื่อได้ยินประโยคสุดจี๊ดก็ทำเอาอาจารย์หนุ่มอยู่ไม่สุข นั่นเพราะเขากำลังถูกผู้หญิงตัวกระจิ๊ดริดนี่ดูถูกอยู่ หนำซ้ำเธอยังทำหน้าตายียวนกวนประสาท จนเขาอยากจะลากเธอมาสั่งสอน แต่เพราะด้วยสถานที่และสถานะเขาตอนนี้คงดูไม่เหมาะ จึงได้แต่ผ่อนลมหายใจเพื่อผ่อนคลายความโกรธ

"ไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะคะ" เธอทนมองหน้าเขาอีกต่อไปไม่ไหว จึงตัดบทและเดินหนีไปทันที

"เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน" มือหนายกขึ้นรั้งแขนเธอไว้อย่างคนถือวิสาสะ

"ปล่อยค่ะ แขนหนูจะสกปรกเอา"

เธอเหมือนไม่ใช่เธอคนเดิมเลยสักนิด ผีกล้าอะไรเข้าสิงเธอกัน คำพูดคำจาที่เปล่งออกมาล้วนแล้วแต่เหน็บแนมเขา ทั้งยังดูไม่น่าฟังแบบสุด ๆ เธอเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรกัน

"เธอนี่มัน เหอะ ก็ได้ ๆ ไม่เจอกันตั้งนานเราหาที่นั่งคุยกันดีกว่าไหม?"ชายหนุ่มพยายามใจเย็นกับคนตรงหน้าแบบสุด ๆ เขาอยากคุยกับเธอดี ๆ ไม่ใช่การประชดประชันและแขวะกันแบบนี้

"ไม่สะดวกคุยค่ะ เสียเวลาชีวิต ปล่อย"

เธอพูดเสียงแข็งพร้อมกับสะบัดแขนหลุดออกจากการควบคุม ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินหนีจากเขาที่ยืนอ้าปากค้าง เขายังอึ้งไม่หายเมื่อเจอคำพูดต่าง ๆ จากเธอสาดใส่หน้าอย่างจัง