โซ่คล้องใจให้กลับมารัก

บทนำ

"เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอท้อง ถูกไหม?"

"ชะ ใช่ค่ะ วิวท้อง อึก~" เสียงตอบกลับอันสั่นเทา ปะปนกับเสียงสะอื้นไห้อย่างน่าเวทนา สาวน้อยร่างเล็กในชุดทำงานพาร์ทไทม์คุกเข่าร้องไห้ตัวโยน หน้าห้อง ๆ หนึ่งในคอนโดมิเนียมหรู ซึ่งก็คือห้องของแฟนหนุ่มคนแรกของเธอ

"อ๋อ แล้วไงต่อ?" เจ้าของร่างสูงโปร่งเอ่ยอย่างเย็นชาใบหน้าจัดว่าหล่อเหลา ผิวขาวราวกับหิมะ เขาสวมแว่นกรอบบางยืนกอดอกมองร่างนั้น พร้อมกับคิ้วขมวดมุ่น

"ฮือ ๆ หนูไม่รู้ค่ะ หนูไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ พะ พี่ช่วยหนูหน่อยนะคะ นะ ฮึก~ "

หญิงสาวส่ายหน้าซึ่งเต็มไปด้วยหยาดน้ำสีใส เธอร้องไห้มาเป็นเวลานานจนขอบตาบวมแดง สภาพไม่น่าดูแบบสุด ๆ เธอเองยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะเอาอย่างไรต่อดี ด้วยความที่อายุยังน้อยเพิ่งเข้ามาเรียนมหาลัยปีแรก เป็นเพราะเธอไม่รอบคอบเองทำให้เกิดท้องขึ้นมาทั้งยังเรียนไม่จบ ไม่รู้จะเอาอย่างไรต่อดีกับชีวิต ทางออกเดียวสำหรับเธอตอนนี้คือเขาซึ่งเป็นคนที่เธอรักมากที่สุด

ยอมมอบทุกอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะให้ได้ แม้เขานั้นจะไม่เคยบอกใครต่อใครเลยว่ามีเธอเป็นแฟน เธอเข้าใจว่าเป็นเพราะเขานั้นไม่ชอบพูดชอบคุย เป็นประเภทไม่เข้าสังคม แต่นั่นคงเป็นเพียงนิทานหลอกเด็กที่เขาสร้างขึ้นเพื่อหลอกฟันเธอก็เท่านั้น

"แล้วคิดว่าฉันจะช่วยอะไรเธอได้งั้นเหรอ? เหอะ" เสียงหัวเราะเย้ยหยัน ทำเอาสาวน้อยหยุดร้องไห้และเงยหน้าจ้องเขาทั้งน้ำตา ด้วยความสงสัยและผิดหวังในเวลาเดียวกัน

"อึก แต่นี่เป็นลูกพี่เหมือนกันนะ"

ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาใบหน้าฉายชัดว่ารำคาญนัก ท้องลูกของเขางั้นเหรอ? ตลกชะมัด ใครจะไปเชื่อกันเล่า เธอคิดว่าจะหลอกคนแบบเขาได้อย่างนั้นสินะ คิดว่าแค่มาบีบน้ำตา ร้องฟูมฟายนิด ๆ หน่อย ๆ แล้วเขาจะสงสารงั้นสิ เธอคิดผิดแล้วล่ะสาวน้อย เขาดูออกหรอกน่า...

“มันอยู่ในท้องเธอนี่ ไม่ได้อยู่ในตัวฉัน เพราะฉะนั้นก็ไปดูเเลกันเอาเอง”

.

.

"วิน อย่ามุดกระโปรงครับ" เจ้าของร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาสีขาวสะอาดตา เธอเอ่ยปรามเด็กชายวัยห้าขวบที่กำลังมุดกระโปรงนักศึกษาตัวสั้นของเธออยู่

"วินว่ามันสั้นนะวิว เดี๋ยวคนจะเห็นขาขาววิวนะ"

เด็กน้อยหยุดกอดขาและมุดหน้ามุดหลังเนื่องจากไม่ค่อยพอใจกับชุดของเธอ เจ้าเด็กหน้าขาวสาวกรี๊ดนี่ขี้หวงแบบสุด ๆ ห้ามเธอเก่ง คงไม่ต้องเดาให้ยากว่าใครใหญ่สุด และมีอิทธิพลกับเธอมากที่สุด

"สั้นไปเหรอครับ งั้นเดี๋ยววิวไปเปลี่ยนก็ได้ครับ แต่วินต้องเรียกวิวว่าแม่ก่อน แลกกันครับ"

ใช่แล้ว... เจ้าเด็กหน้าหล่อยิ้มทีตาสระอิคนนี้ก็คือลูกชายคนเดียวของเธอ เป็นทุกอย่างในชีวิตของผู้หญิงโชคร้ายคนนี้ เป็นผู้ชายที่เธอรักจนสุดหัวใจ เฝ้าประคบประหงมมาตั้งแต่อยู่ในท้อง จนกลายมาเป็นวินน้อยผู้น่ารักอย่างทุกวันนี้ แต่น่าเสียดายที่ลูกของเธอกลับไม่ชอบเรียกเธอว่าแม่ มักจะเรียกชื่อเล่นของเธอจนติดปาก คนส่วนมากจึงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นน้องชายเธอ เพราะหน้าเหมือนเธออย่างกับแกะแน่ะ

"วิวไปเปลี่ยนก่อน" เด็กน้อยยืนกอดอกท่าทีจริงจังเป็นที่สุด วินเหมือนผู้ใหญ่เป็นบางเวลา ยกเว้นเวลาป่วยและเวลาที่หวงแม่หนัก ๆ

"เรียกแม่ก่อนสิ เรียกแม่วิวหน่อย นะ ๆ " จะมีแม่ที่ไหนมางอแงทำตัวเป็นเด็ก ให้ลูกเรียกตัวเองแบบนี้หากไม่ใช่เธอ

"วิวก็แค่ไปเปลี่ยน กลับมาวินก็เรียกแล้ว"

"ไม่เอา วิวจะไปเรียนแล้ว วินเรียกหน่อยนะ อวยพรแม่หน่อยสิ วันนี้แม่ไปเรียนวันแรกเลยนะ"

"ก็ได้ครับ ก็ได้ ๆ เฮ้อ~"

เด็กน้อยถอนหายใจเบา ๆ ทำเอาน่าขันมากกว่าน่ากลัว วินชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่เพราะอยากจะปกป้องวิวคนสวยของเขามาตลอด งอแงนับครั้งได้ วินเข้มแข็งและเป็นเด็กฉลาดมาก ช่างพูดช่างจาสุด ๆ ไม่รู้ว่าไปเอานิสัยและไอคิวระดับนี้มาจากไหน ทั้ง ๆ ที่แม่ยังติ๊งต๊องไม่หายอยู่เลย

"แม่วิวคนสวย วันนี้ไปเรียนก็อย่าลืมตั้งใจเรียนนะครับ ขอให้แม่วิวโชคดีมาก ๆ โชคดีสุด ๆ รีบกลับมาหาวินนะ วินจะช่วยงานแม่เมย์รอครับ"

"โอเค ขอบคุณครับ ๆ ฮ่ะ ๆ "เธอกะจะกลั้นขำให้อยู่แต่มันทำง่ายเสียที่ไหน ก็ดูเจ้าลูกชายของเธอสิ น่าหมั่นเขี้ยวชะมัด

"เดี๋ยวแม่เปลี่ยนกระโปรงเสร็จแล้วจะไปส่งร้านแม่เมย์นะครับ"

"ครับวิว" เด็กน้อยตอบกลับผู้เป็นแม่

"ครับแม่ วินต้องเรียกแบบนี้สิครับ"

"ครับวิวคนสวย"

"ก็ได้ ๆ วิวก็วิว เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจเมื่อท้ายสุดแล้วคำว่า 'แม่' ก็หายไปกับอากาศ ...