โซ่คล้องใจให้กลับมารัก

เจอกัน

"วิวกลับมาแล้ว"

เสียงร้องอย่างดีใจดังขึ้นเพียงแค่เธอเลื่อนเปิดประตูหลังจากที่อารมณ์เสียมาตลอดทางกลับมาที่นี่ พอได้ยินเสียงใสของลูกชายคนเป็นแม่ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าและคลายอารมณ์ลงในทันที ยาแก้เหนื่อยของเธออยู่ตรงนี้แล้ว

"กลับมาแล้วครับสุดหล่อ มาเติมพลังหน่อยสิ" วิวอ้าเเขนกว้างรอเจ้าลูกชายตัวน้อยวิ่งเข้าสู่อ้อมกอด

"วิวเหนื่อยไหมครับ? หิวน้ำไหมเดี๋ยววินไปหยิบให้"

"เหนื่อยครับ หิวด้วย" เธอว่าพลางกระชับอ้อมกอดลูกชายแน่นขึ้น ทำไมลูกเธอถึงได้เป็นเด็กน่ารักขนาดนี้นะ

"งั้นวิวปล่อยวินก่อนได้ไหมครับ เดี๋ยววินไปเอาน้ำกับขนมมาให้" เด็กน้อยบอกผู้เป็นแแม่

วิวพยักหน้าตอบและคลายอ้อมแขนเพื่อให้วินเป็นอิสระ จากนั้นวินก็เดินไปหาน้ำและขนมมาให้เธออย่างกระตือรือล้น ตั้งแต่วินโตขึ้นมาหน่อยพอช่วยเหลือตัวเองได้ก็ขยับขึ้นมาเป็นดูแลแม่ได้ เธอรักวินมากวินเองก็รักเธอมากเช่นกัน ชีวิตนี้เธอไม่ขออะไรมาก ขอแค่เขาเติบโตมีชีวิตที่ดี มีความสุข และเป็นวินที่เธอรักแบบนี้ตลอดไป

"เกิดเป็นวิวนี่น่าอิจฉาจริง ๆ เลยเนอะ"

เสียงอันคุ้นหูดังมาจากบาร์เครื่องดื่มด้านหลัง คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก 'รถเมย์' เพื่อนสนิทคนเดียวของเธอ ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและครอบครัวของเธอและวิน คอยช่วยเหลือในวันที่เธอลำบากที่สุด ให้ที่อยู่อาศัยรวมไปถึงให้โอกาสสองคนแม่ลูกได้มีชีวิตที่ดีขึ้นอีกครั้ง

"เกิดเป็นเมย์ก็น่าอิจฉาเหมือนกันแหละน่า วินก็รัก แถมสามีก็ดีเวอร์ ฮ่า ๆ " เธอหันไปหัวเราะเบา ๆ ให้กับเพื่อนสนิท

"มีเรื่องเดียวที่ขิงได้ ฮ่า ฮ่า"

"แบบนี้ก็ตายเลยสิ สู้ไม่ไหวหรอก" วิวทำเป็นตาละห้อยเหมือนกับว่าตัวเองเป็นผู้แพ้ แต่ก็เป็นเพียงการหยอกล้อเท่านั้น

เธอยินดีกับเพื่อนเป็นที่สุดเมื่อเพื่อนได้เจอความรักที่ดี แต่งงานมีครอบครัวที่น่ารักและมีสามีดี ๆ อย่างพี่นนท์ ที่ทำเอาใครต่อใครก็อดอิจฉารถเมย์ไม่ได้

"แกมีวินน้อยก็คือชนะน็อคทุกคนแล้วจ้า ลูกแกน่ารักจนฉันอยากยกสมบัติให้หมดทั้งตัวแล้วจ้ะ"

รถเมย์พูดเล่นเสียที่ไหน ถ้าหากเธอไม่มีลูกหลานไว้สืบสกุลล่ะก็ ตำแหน่งลูกรักผู้รับมรดกทุกอย่างเป็นใครไปไม่ได้นอกจากวิน หลานชายสุดที่รักอย่างแน่นอน

"อันนี้ก็เกินไปนะ ฮ่ะ ฮ่า"วิวหัวเราะร่าอย่างมีความสุข เธอลืมเรื่องเฮงซวยที่เจอมาวันนี้ไปเสียสนิท เพียงแค่ได้เจอหน้าลูกและพูดคุยกับเพื่อน

"วันนี้ลูกค้าพาลูกสาวมาจีบลูกแกสนั่นร้าน หลานฉันฮอตจนต้องแอบไปหลบหลังร้านเลยแหละ"

รถเมย์รีบรายงานสถานการณ์ในแต่ละวันที่วินมาอยู่ที่ร้านให้ฟัง ซึ่งก็ไม่มีอะไรแปลกไปจากเดิมจนเธอคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ก็ลูกชายเธอฉายแววออร่าแห่งความหล่อขนาดนั้น อนาคตพระเอกซีรีย์ต้องไม่ไกลเกินเอื้อม

"หน้าตาดีได้แม่ก็งี้แหละ"

วิวพูดพลางเดินอ้อมไปหยิบผ้ากันเปื้อน เพื่อเตรียมตัวเข้าทำงานฝั่งเบเกอรี่ที่เธอสลับกันรับผิดชอบกับเพื่อน เธอจะดูแลเรื่องขนมที่ขายในร้านทั้งหมด หากวันปกติหลังจากส่งวินเข้าโรงเรียนเสร็จก็จะมาช่วยเพื่อนขายของที่ร้านเป็นประจำอยู่แล้ว แต่เนื่องจากพรุ่งนี้เธอต้องเข้าไปเรียน ขนมทุกอย่างจึงต้องเตรียมไว้ตั้งแต่เย็นนี้

"อยากเห็นหน้าพ่อวินจัง อยากรู้ว่าจะหล่อแค่ไหนกันนะ"

"......"

รถเมย์คงไม่ได้คิดอะไรมากกับคำพูดนั้น เธอแทบจะไม่เล่าอะไรเกี่ยวกับพ่อของวินเลยด้วยซ้ำ คงไม่แปลกที่เพื่อนเธอจะอยากรู้ มือที่กำลังจะมัดผ้ากันเปื้อนถึงกับหยุดชะงัก ดวงตากลมเริ่มสั่นระริกเมื่อภาพเรื่องราวในวันวานได้ฉายขึ้น เธอยังคงเจ็บปวดทุกครั้งที่มีคำพูดหรืออะไรก็ตามที่สะกิดโดนแผลในใจ อย่างเรื่องพ่อของวิน

"น้ำมาแล้วครับวิว" แต่แล้วระฆังสวรรค์ก็ดังขึ้น เสียงร้องเรียกจากลูกชายตัวน้อยดึงเธอให้หลุดออกจากความคิดเหล่านั้น

"ขอบคุณครับสุดหล่อ ขนมแม่ล่ะ?" เธอแกล้งทวง

"วินหาไม่เจอครับ วินกลัววิวหิวน้ำมาก ๆ เลยเอามาให้ก่อน แต่เดี๋ยววินรีบกลับไปหาให้นะครับ" เด็กน้อยตอบอย่างใสซื่อพลางมองแม่ตาแป๋ว ทำเอาคนถูกมองใจอ่อนระทวย อดชื่นชมเจ้าเด็กน่ารักนี่ไม่ไหว

"โอ้ย ~ เอ็นดู ทำไมวินถึงน่ารักขนาดนี้เนี่ย มาให้เมย์จุ๊บทีซิ"

"งั้นไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวค่อยกินก็ได้ แม่จะไปทำขนมแล้ววินไปรอให้กำลังใจแม่หน่อยนะ" เธอว่าพลางส่งยิ้มให้ลูกชาย ก่อนจะเตรียมตัวเข้าไปยังห้องเบเกอรี่หลังร้าน

"วิว ๆ เกือบลืมไปเลย วันนี้พี่นนท์จะพาหุ้นส่วนของร้านอีกคนมานะ เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนแกเพิ่งกลับจากนอก เป็นอาจารย์สอน แกเหงา ๆ เลยอยากลงทุนด้วย วิวเข้ามาคุยกันหน่อยนะตัดสินใจด้วยกัน"

"แกตัดสินใจเลย วิวไม่ขัด" เธอส่งยิ้มให้เพื่อนสนิท

ปกติเธอก็ไม่ค่อยตัดสินใจอะไรในร้านเท่าไรนัก ให้รถเมย์ที่ดูแลและบริหารเก่งกว่าเธอหลายเท่าเป็นคนตัดสินใจแทน เธอยังไงก็ได้อยู่แล้วเพราะชอบทำงานเบื้องหลังมากกว่า

"ก็ได้ แต่เข้ามาหน่อยแล้วกัน"

"ได้จ้า"เธอพยักหน้าก่อนจะจูงมือลูกชายไปยังด้านหลังทันที

.

.

.

"เหนื่อยอะ~"

ตึก ตึก ตึก เสียงวิ่งดังขึ้นเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่บ่นเหนื่อย

"จุ๊บ " ริมฝีบางน้อย ๆ แตะลงบนหน้าผากคนที่กำลังห่อขนมอยู่ ทำเอาเจ้าตัวยิ้มจนแก้มแทบแตก

"อุ้ย~ หายเหนื่อยละ" วิวตอบไปยิ้มไปราวกับคนสติเกินร้อย ก็เธอมีความสุขนี่นา

"วิวเหนื่อยก็บอกวินนะครับวินจะช่วย วินไม่อยากให้วิวเหนื่อยมาก"

"ได้ครับสุดหล่อ วินแค่รอให้กำลังใจแม่ก็พอ อันนี้วินยังเด็กอยู่ ยังทำไม่ได้เดี๋ยวแม่ทำเองครับ"

เธออธิบายให้ลูกชายฟัง วินชอบช่วยเหลืองานทุกคนไม่ใช่แค่เธอ แต่เพราะเขายังเด็กเลยกลัวจะเกิดอันตรายได้ เธอจึงยังไม่อยากให้เขาทำมากนัก

"ถ้าวินโตวินจะไม่ให้วิวลำบาก วินจะดูแลวิวเองนะครับ"

คำพูดใสซื่อของเด็กชายวัยห้าขวบทำเอาผู้เป็นแม่น้ำตาคลอ ไม่ใช่เสียใจแต่เธอกำลังดีใจต่างหาก ไม่เคยคิดมาก่อนด้วยซ้ำว่าชีวิตนี้ของเธอจะได้มาเจอกับความรักอันบริสุทธิ์แบบนี้ เธอโชคดีจริง ๆ

"น่ารักใช่ไหมคะ? หลานชายเมย์เองค่ะพี่โซ่"

"......."กึก มือที่กำลังห่อขนมอยู่ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงของคนที่แอบมาซุ่มดูสองคนแม่ลูก และเพียงแค่เธอหันไปมองตามเท่านั้น...

"นะ น่ารักมากเลยครับ"

แม้จะบังคับเสียงไม่สั่นแค่ไหนนั่นกลับไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด เขารู้สึกชาวาบไปทั้งตัว มือสองข้างสั่นเทาอย่างไม่สามารถห้ามได้ ผู้หญิงที่เมื่อหกปีก่อนร้องไห้ฟูมฟายมาบอกว่าตัวเองท้องอยากให้เขานั้นรับผิดชอบ

มาตอนนี้ข้างกายเธอมีเด็กน้อยหน้าตี๋ ผิวขาวน่ารักน่าเอ็นดู หลานชาย? ไม่แน่อาจจะเป็นน้องชายเธอ เพราะเรียกชื่อเล่นของเธอคนนั้น แถมเค้าโครงหน้าก็ยังแอบเหมือนกันอยู่บ้าง และยังเหมือนใครสักคนที่เขาคิดไม่ออก…หรือจะเป็นเด็กคนนั้น!?