ขอโทษ
1016 Words
ผมมองไปยังร่างสูงโปร่งที่กระแทกตัวลงบนเก้าอี้ชายหาดข้างๆ ผมด้วยความรู้สึกผิดที่เมื่อก่อนหน้านี้ผมเคยคิดที่จะทำร้ายเด็กชายที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกชายของเพื่อนผมเอง
ใช่ครับ... จอนนี่คือลูกชายของจอร์แดนรึไอ้แดน...เพื่อนสนิทของผมเองครับทุกคน
"ก็เห็นมันบอกว่าแฟนมันชื่ออั๋น ไอ้เราก็ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมจนถึงขนาดนั้น" หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็เป็นจอนนี่ที่เลือกจะพูดในสิ่งที่เขาค้างคาออกมาก่อน
"เออ...กูขอโทษไอ้จอน พอดีหวงเมียไปหน่อย"
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ... ที่อยากถามจริงๆ ตอนนี้ก็คือไปทำอีท่าไหนถึงได้คว้าหัวใจอีพุดเดิ้ลมาได้ต่างหาก" ลูกมันก็เหมือนพ่อมันสินะครับทุกคน ขี้เสือกเหมือนกันแบบไม่มีผิดเพี้ยนกันเลยทีเดียวเชียว
"ขอแค่มึงไม่สะเออะบอกอายุของกูให้เธอรู้ก็พอ ส่วนเรื่องที่ว่าระหว่างเราสองคนมันเริ่มต้นมาได้ยังไง..มันไม่ใช่เรื่องของมึง ไม่ต้องเสือก"
"อะไรวะ...บอกนิดบอกหน่อยก็ไม่ได้ แต่ก็เอาเถอะไม่อยากรู้ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยบอกไอ้จอนมาสักคำเถอะว่าเป็นห่าอะไรครับถึงได้บุกมาทำร้ายร่างกายอีพุดเดิ้ลมันจนเลือดตกยางออกเอาซะขนาดนั้น... ตัวมันก็เล็กนิดเดียว ไอ้เฮียบ้ารังแกไม่มีทางสู้!"
"สงบปากมึงหน่อย กูอาวุโสกว่ามึงหลายปีนะไอ้จอน" ผมที่ถึงแม้จะมีความผิดติดตัวแต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมรับไม่ได้จริงๆ กับการที่มีเด็กอายุน้อยกว่าเป็นสิบๆ ปี มาพูดจาปีนเกลียวไม่เกียรติกันแบบนี้
"นวลตาเขาโทรไปบอกกู...ว่าเธอพาผู้ชายมาเช็คอินห้องพักในรีสอร์ท" ก็รู้อยู่หรอกว่าไอ้แั๋นมันหูเบา... แต่คนมันหึงนี่หว่าก็เลยหน้ามืดตามัวจนลืมคิดไปว่าถ้าหากเธอจะมีใครแล้วเธอคงจะพากันมาเช็คอินจองห้องพักในรีสอร์ทของผมทำไม...
"เอาจนได้สินะอีพี่นวลอะไรนั่น! แต่ช่างหัวอีนวลเถอะ! เพราะถ้าเฮียจะดักดานถึงขั้นนั้นก็อย่าเป็นมันเลยหัวหน้าอะ ไปเป็นขี้ข้าของอีนวลตาอะไรนั่นมันคงจะเหมาะกว่า"
"เออ...กูผิดเองที่หูเบา"
"รู้ตัวนี่ไอ้เฮีย! ละไอ้จอนจะขอบอกเอาไว้เลยนะว่าถ้าหาดฉันเป็นเฮีจ ฉันจะไล่อีพนักงานคนนั้นออกไป แม่ง...สู่รู้จนได้เรื่อง"
"กูไม่เอาไว้แน่นอน ขอให้มึงสบายใจ"
หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์มาจากแนนซี่เมื่อก่อนหน้านี้ว่าเสน่ห์เธออยากที่จะกลับมาปรับทัศนคติกับผม ผมก็เลยตัดสินใจที่จะมานั่งรออยู่ในห้องพักที่เธอได้ทำการจองเอาไว้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ในทันที...
กริ๊ก!
"พี่นวลใช่ปะ" ผมที่ตั้งท่าจะออกปากอธิบายให้คนที่กำลังเปิดประตูห้องพักเข้ามาได้เข้าใจ ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าเธอนั้นรับรู้ได้ยังไงว่านวลตาคือคนที่โทรไปส่งข่าวแบบผิดๆ ให้กับผม
"เหน่...รู้ได้ไงครับ"
"ก็มันมีแค่อีผู้หญิงคนนั้นคนเดียวที่จ้องมาที่ฉันกับไอ้จอนจนลูกตาแทบถลน ทั้งๆ ที่ฉันก็แจ้งไปแล้วว่าไอ้จอนมันเป็นญาติของฉัน"
"ก็... เป็นนวลตาจริงๆ นะแหละที่โทรไปฉันว่าเธอมาเช็คอินห้องพักด้วยกันกับผู้ชายคนนั้น... แต่...เขาไม่ได้แจ้งฉันว่าเป็นญาติกันเหมือนที่เธอบอกกับเขา ฉันก็เลย..."
"แล้วผู้หญิงคนนั้นไปไหนแล้ว"
"ฉันบอกให้ป๊าไล่ออกไปแล้ว... ฉัน...ขอโทษนะที่ทำนิสัยแย่ๆ จนเธอ...เธอต้องมาเจ็บเพราะความวู่วามของฉัน"
"ก็นายมันโง่ไงตาคนบ้า! ขอร้องเถอะว่าช่วยให้หูมันหนักเหมือนน้ำหนักตัวหน่อยจะได้ไหมเล่า! คิดบ้างไหมว่าถ้าฉันเป็นอะไรไปแล้วแม่ของฉันท่านจะอยู่ยังไงตาโง่!"
"ฉันไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปหรอกนะ" หลังจากที่มึงพึ่งจะกระทำพลั้งพลาดไปอย่างใหญ่หลวงนี่นะไอ้อั๋น...
เฮ้อ... ผมเกลียดตัวเองที่เป็นคนใจร้อนแบบนี้จัง จริงๆ นะ...
"ทำเป็นพูดดีนายเกือบฆ่าฉันตายนะ" ผมไม่รอช้าที่จะสวมกอดร่างเล็กนั้นเอาไว้ในทันทีที่เธอตรงเข้ามาหา ก่อนจะค่อยๆ พรมจูบลงบนผ้าก๊อตที่ปกปิดแผลจากการกระทำอันสิ้นคิดของผมด้วยความรู้สึกผิดหวังในตัวเอง...
"ไม่ทำแบบนี้อีกจะได้ไหม... ฉันรักนายขนาดนี้แล้วฉันจะมีคนอื่นได้ยังไง... เชื่อใจกันบ้างจะได้ไหมอั๋น สักนิดก็ยังดี... ฉันรู้ว่าตัวเองมีประวัติที่ไม่ค่อยสวยงามในเรื่องของความรักแต่มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นกับนาย นาย...ที่ฉันรักจนหมดไปทั้งหัวใจดวงนี้ของฉัน... ฉันรักนายอั๋น เลือกใหม่กี่ครั้งฉันก็ยังเลือกนาย" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับน้ำตาไหลพรากด้วยความซึ้งใจอย่างไม่อายฟ้าอายดิน ก่อนจะสวมกอดเธอที่ให้อภัยต่อความผิดพลาดยิ่งใหญ่ของผมในครั้งนี้
"ขอบคุณที่ให้โอกาส... ขอบคุณที่ไม่ทิ้งฉันไปนะ ฮึก... ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว...ผิดไปแล้วจริงๆ"
"ถ้าเปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นคำว่ารักแทนมันคงจะดีกว่ากันมากนะว่าไหม?"
"ฉันรักเธอ...ฉันรักเธอมากเลยนะเสน่ห์ คนสวยของไอ้อั๋น"
"ฉันรักนาย...ไอ้หมูน้อยของฉัน"
ดราม่าเล็กน้อย ขี้ปะติ๋ว บอกแล้วไงว่าฟิลกู้ดดดดด 🥺🥺🥺🥺
- Writer
