อวี้เม่ยไม่รู้เรื่องสตรีคนนี้มากนัก รู้อีกทีก็คือหวงไท่จื่อพานางเข้ามาอยู่ที่ตำหนักด้วยแล้ว การปรากฏตัวของลี่หลินทำอวี้เม่ยตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าจะได้มาเจอนางที่นี่ ถ้าเป็นเช่นนี้ข้าจำต้องขัดขวางพวกเขาทั้งคู่เหมือนครั้งซูลี่ด้วยหรือไม่ โธ่… สวรรค์ ท่านเทพจงใจแกล้งข้าหรือไร
ลี่หลินเป็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักอ่อนหวาน หากแต่ร่าเริงและมีชีวิตชีวากว่าซูลี่ แม้จะเข้ามาอยู่ในวังก็ยังคงความเป็นตัวเอง สร้างเสียงหัวเราะให้หวงไท่จื่ออยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังชอบทำอาหาร มักจะทำอาหารป่าแปลกๆ มาให้อวี้เม่ยอยู่เสมอ สรุปก็คือลี่หลินก็ไม่ใช่สตรีที่เลวร้าย
“ท่านช่างโชคร้ายนัก เอาเช่นนี้ดีไหม ไปพักที่บ้านข้าก่อน ขืนยืนอยู่แบบนี้ต่อ ได้เป็นไข้ตายcน่” ลี่หลินกางร่มกระดาษน้ำมันก่อนกวักมือเรียกอวี้เม่ย
ลี่หลินเล่าให้อวี้เม่ยฟังว่านางก็เป็นคนต่างถิ่นเช่นเดียวกัน เร่ร่อนไปทั่ว ทำงานเป็นลูกจ้างร้านนั้นทีร้านนี้ที หาเงิ
