Chapter 36 คนจะงาม...งามที่ใจใช่ใบหน้า
“ลี่เจียมีใบหน้าที่น่ารัก ยามยิ้มยิ่งทำให้ดูสดใส หม่อมฉันเองก็ไม่เคยสังเกตเพคะ เพราะชินกับการที่นางเอาแต่ก้มหน้า ไม่ยอมสบตาผู้ใดไปเสียแล้ว” หลานหลินออกความเห็น
“นั่นสินะ ฟันของนางเรียงตัวสวย เวลายิ้มน่าดูชมมากทีเดียวเพคะพระชายา”
เหม่ยเหมยสำทับอีกครั้ง นางกำนัลคนอื่นๆ ต่างพยักหน้าอย่างเห็นพ้อง ส่งผลให้ลี่เจียกล้าที่จะเงยหน้าขึ้น ในดวงตาคลอไปด้วยหยาดน้ำใสที่หยาดหยดลงลดแก้มอิ่มไม่ขาดสาย
“ข้าเองก็เคยท้อแท้ หดหู่กับรูปกายภายนอกเหมือนกับเจ้า ข้ามีคำสอนหนึ่งที่หลวงตาเคยสอนข้าตั้งแต่เป็นเด็กๆ สอนให้ข้าท่องจำ ข้าก็แสนเขลาท่องจำเหมือนนกแก้วนกขุนทอง แต่ไม่เคยนำมาประยุกต์ใช้สอนใจตัวเองเลยสักนิด”
“หลวงตา...ท่านเป็นนักพรตนักบวชหรือเจ้าคะ” หลานหลินย้อนถามด้วยไม่เคยได้ยินคำว่า ‘หลวงตา’ มาก่อน
“จะเรียกเช่นนั้นก็ย่อมได้”
“หม่อมฉันอยากฟังคำสอนนั้นเพคะพระชายา”
