เมื่อหันมาก็เห็นเฮียเกมส์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองหน้าฉันพร้อมกับยักคิ้วให้กวน ๆ
“เฮีย! มาได้ไง”
“ทำไมจะมาไม่ได้ก็มันสนามของเฮีย” เพราะตกใจจึงถามออกไปแบบไม่ได้คิดเพราะไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้
“ก็ใครมันจะไปรู้ สนามไม่ได้มีแค่ของเฮียสนามเดียว”
“มีเยอะก็จริง แต่คงไม่ใหญ่เท่าสนามของเฮียหรอก” เขาตอบพร้อมกับยกไหล่ขึ้นด้วยท่าทีมั่น ๆ เห็นแล้วอดมันไส้ไม่ได้
“ได้บอกแม่ไหมมาที่นี่?”
“ทำไมต้องบอก?”
“อ่าว เด็กดื้อ” ไม่ใช่แค่เฮียที่ตกใจคำพูดของฉันเดซี่ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ตกใจไม่ต่าง มันสะกิดแขนฉันยิก ๆ ไม่หยุด
แต่ที่ฉันพูดเมื่อกี้ไม่ได้หมายถึงบอกแม่หรอกแต่…
“หมายถึงเฮียอะทำไมหนูต้องบอกด้วยว่าหนูบอกแม่หรือไม่ได้บอก”
“ปากคอเราะร้ายหนักนะ น่าจับลงโทษให้เข็ด” เมื่อเฮียเกมส์พูดจบฉันก็รีบหันไปมองเดซี่ทันที
เพื่อนมันยืนเขินตัวบิดจะเป็นเลขแปดอยู่แล้ว จะไม่ให้เขินได้ไงก็ดูคำพูดของเฮียเกมส์ดิสองแง่สอ
