ทำอะไรไม่ถูกได้แต่กลืนน้ำลายลงคอซ้ำ ๆ พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจให้ช่วงล่างที่แข็งโด่สงบลงและมันดันรู้งานเชื่อฟังกันง่ายกว่าทุกครั้งแต่ก็ไม่รู้ว่าที่มันสงบลงง่ายเพราะโชคดีหรือก่อนหน้านี้ปล่อยน้ำไปเยอะกันแน่แต่จะอะไรก็ตามถือว่าเป็นเรื่องดี
เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อยก็เงยหน้าขึ้นมองไอ้เด็กดื้อที่ตอนนี้นั่งตัวแข็งทื่อเม้มปากแน่นดวงตากลมโตของพริ้งทั้งสองข้างเบิกกว้างราวกับตุ๊กตามีชีวิตที่ไม่ว่าผมจะได้เห็นตอนไหนก็อดมันไส้อยากแกล้งทุกครั้งเลยไม่ได้จริง ๆ
ผมมองใบหน้าไอ้เด็กดื้อตาไม่กะพริบก่อนจะปล่อยมือที่โอบอุ้มก้นนุ่มนิ่มขยับเลื่อนขึ้นสอดมือไปในเสื้อยืดที่พริ้งสวมใส่แล้วหยิกเอวเล็กเบา ๆ
“โอ๊ยเฮียหยิกหนูทำไม”
“ก็หนูไม่ยอมลุกออกจากตักเฮียสักทีก็ต้องหยิกเรียกสติหน่อยสิ รู้ว่าตักเฮียมันนุ่มแต่อย่านั่งนานเพราะเดี๋ยวจะติดใจไม่อยากลง”
“แหวะ! ทุเรศหลงตัวเองชะมัด” พริ้งเบะปากพูดก่อนจะดันตัวลุกจากตั
