เพียงไม่นานร่างทั้งสองก็มาปรากฏขึ้นในเมืองที่แสนจะแปลกตาวิจิตรงดงาม มือใหญ่หนานุ่มของเขาจับมือเรียวงามพาเดินชมสถานที่นั้นอย่างเพลิดเพลิน
มณีธาราไม่เคยเห็นสถานที่แบบนี้มาก่อนในชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เต็มไปด้วยความงดงามละลานตา ธารน้ำจากน้ำตกใสราวกับกระจก ใสจนเห็นปลาแหวกว่ายไปมา ดอกไม้น้อยใหญ่นานาพรรณตกแต่งสวยงามเกินกว่าที่จิตรกรคนใดจะวาดออกมาได้เหมือน ไหนจะกลิ่นหอมของดอกไม้ที่หอมจับใจหญิงสาวยิ่งนัก
“ที่นี่คือที่ไหนกัน?”
“วนอุทยานแห่งนครบาดาล”
“บาดาลเหรอคะ?”
“ใช่ วนอุทยานแห่งนี้น้องหญิงชอบมาเดินเล่นบ่อย ๆ ธารน้ำนั่นน้องหญิงชอบมาว่ายน้ำเล่นที่นี่” พูดพลางชี้ชวนให้หญิงสาวดู
“งูตัวน้อยนั้นก็รักเจ้า...”
มณีธาราชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นงูเขียวตัวน้อยพันอยู่บนกิ่งไม้ ความกลัวงูเป็นทุนเดิมทำให้มณีธาราหน้าซีดไปถนัดตา แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ทันโอบกอดร่างบางไว้หลวม ๆ เป็นการปลอบขวัญ
“มิต้องกลัว
