“ปาริชาติระลึกชาติได้ฉันใด ขอให้เจ้าจำพี่ได้ฉันนั้น...”
องค์ชายบรรจงทัดดอกปาริชาตินั้นไว้ข้างหูของมณีธารา ทว่ายังไม่ทันที่พระองค์จะพูดหรือทำอะไรมากไปกว่านั้น หญิงสาวก็ต้องสะดุ้งตื่นจากห้วงนิทราอย่างฉับพลัน
กริ๊ง กริ๊ง!
มณีธารากะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่ความง่วงงุน
“ฝันอีกแล้วหรือ” เสียงโทรศัพท์ยังกรีดร้องไม่หยุดทำให้หญิงสาวรีบควานมือไปหยิบมาดูชื่อที่หน้าจอ พอเห็นชื่อก็รีบกดรับด้วยเสียงงัวเงีย
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ มีอะไรเหรอคะโทรมาแต่เช้าเลย”
“น้ำลูก ตื่นได้แล้วนี่เช้าแล้วลูก”
“โอ้โห! คุณพ่อคะ เพิ่งจะ 6 โมงเช้าเองนะคะ น้ำกะว่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย”
หญิงสาวรู้ดีว่าในวันหยุดแบบนี้ พ่อของเธอก็ยังตื่นเช้าขึ้นมาเพื่อเดินออกกำลังกาย แต่สำหรับเธอในวันหยุดแบบนี้เธอก็อยากจะนอนหลับต่ออีกสักหน่อย
“ตื่นได้แล้วลูก วันนี้พี่กานต์เขาจะไปหาลูกที่เชียงแสนนะ”
“พี่กานต์ไหนคะ” คนเพิ่งตื่นสะบัดศีรษะไปมา พ
