18
“อ้าว...แล้วทำไมไม่โทรไปบอกพี่สักคำละ พี่จะได้มาทานด้วย พี่ก็หิวเหมือนกัน ว่าแต่ต้นหลิวอิ่มแล้วเหรอ พอจะนั่งเป็นเพื่อนพี่ทานกาแฟสักถ้วยได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มถามทั้งที่รู้ว่าจะได้รับคำตอบ เขายังยื่นมือไปจับแขนเรียว พาเดินกลับไปทางเก่า แต่หญิงสาวฝืนตัวเอาไว้
พรรณธรวางมือเย็นจัดลงบนท่อนแขนแกร่ง “พะ...พี่คมน์หิวมากไหมคะ”
ไม่เลยสักนิด แต่เพราะอยากรู้ว่าพรรณธรกำลังจะทำอะไรก็เลยบอกไปว่า “มัววุ่นๆ ตั้งแต่เช้าจนลืมไปเลยว่ายังไม่ได้ทานอะไร เราไปทานอะไรกันสักนิดดีกว่าไหม”
“ว้า...แย่จัง” หญิงสาวร้องอย่างเสียดาย ถึงจะเป็นการเล่นละคร แต่ในหัวใจกลับอิ่มเอิบและสดชื่นอย่างน่าแปลกใจ พรรณธรสะบัดความคิดนั้นทิ้งไป หันไปยิ้มให้กับคมน์
“ต้นหลิวกำลังคิดว่าจะขอบคุณพี่คมน์พาออกมาเที่ยวและซื้อของวันนี้ด้วยการทำอาหารให้ทานที่บ้านนะคะ” พวงแก้มขาวนวลป่องออกเล็กน้อย พร้อมกับสายตาที่หลุกหลิกไปมา “แต่พี่คมน
