ส่งเนื้อไปให้เสือ 3

1310 Words

“วันนี้เลย ผมจะเข้าไปที่บริษัทเพราะอยากคุยอะไรกับเจ้าบี๋หลาย ๆ อย่าง” โดมินิคตอบเสียงเรียบขณะที่สายตาจับจ้องที่อาทิตยาอย่างเป็นประกาย และมีเลศนัย ซึ่งเธอก็ไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลยแม้แต่น้อย แม้จะรู้ว่าเขาพยายามจะใช้สายตาทำให้เธอหวั่นไหวก็ตาม แต่ผู้ชายประเภทนี้เธอเกลียดด้วยซ้ำ “จะเข้าไปตอนนี้เลยหรือเปล่าคะ หรือจะไปทีหลัง เพราะฉันเห็นว่าคุณยังไม่ได้จัดการอะไรให้เรียบร้อย” อาทิตยาหมายถึงผู้หญิงที่อยู่ในห้องเขาสินะ เธอหมายถึงผู้หญิงที่อยู่ในห้องเขาสินะ เพราะฉันเห็นว่าคุณยังไม่ได้จัดการอะไรให้เรียบร้อย"นต์เท่านี้ก็ดีแล้ว"ต่ผมแหละจะไปโกงเพรา“ไปพร้อมกันนี่แหละครับ รอผมสักครู่เดียวเท่านั้น” พูดจบโดมินิคก็ลุกเดินกลับเข้าห้องนอนอีกครั้ง แล้วนี่ทำไมเธอต้องรอเขาด้วยนะ แถมยังเป็นการรอครั้งที่สองแล้วด้วย เธอคิด แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อเขาเป็นเพื่อนของเจ้านาย และกำลังจะมาเป็นผู้บริหาร ขณะเดียวกันโดมินิคเข้ามาเคลียร์กับสาวสวยที่รออยู่ในห้อง เพื่อให้ค่าขนมตามที่ได้ตกลงเอาไว้ “ค่าขนมสำหรับคนเก่ง” โดมินิคยื่นเงินให้พร้อมกับเอ่ยปากชม “ขอบคุณนะคะ ว่าแต่คุณจะออกไปไหนเหรอคะ” เธอรับเงินและเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่จากไป “ไปธุระจ้ะ ผมต้องเข้าไปบริษัทไปคุยกับเพื่อนน่ะ” “แล้วฉันล่ะคะ ไปด้วยไม่ได้เหรอ” เธอถามราวกับเป็นแฟนเขาอย่างนั้นแหละ ทั้งที่เพิ่งจะเจอกันเมื่อคืนนี้เอง “ก็ไหนบอกว่าอยากจะกลับแล้วไงครับ” เขาพูดเพื่อไล่ทางอ้อมเพราะอยากจะสานสัมพันธ์กับเลขานุการเพื่อนมากกว่า “ก็นึกว่าคุณจะไปส่งนี่คะ” “ผมไม่ว่างหรอก เอาไว้ผมจะโทรหาก็แล้วกัน” พูดจบโดมินิคก็ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเธออีกที แล้วรีบคว้าเสื้อนอกพร้อมกับคว้ามือเธอแล้วจูงเดินออกไปจากห้อง เท่านั้นยังไม่พอ เขายังส่งถึงหน้าประตูเลยทีเดียวเพื่อว่าเธอจะได้ไม่งอแง อาทิตยาเห็นแล้วได้แต่นั่งเฉยเท่านั้น แม้ปากจะคันยิบๆ อยากบ่น “ไปกันหรือยังครับ” โดมินิคเดินกลับมาและถามพลางยิ้มให้กับเธอ “ค่ะ” อาทิตยาตอบเสียงเรียบไม่ได้ยิ้มรับแต่อย่างใด “ออ ถ้าจำไม่ผิดคุณเอารถมาใช่ไหมครับ” “ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” “ถ้าอย่างนั้นก็จอดรถไว้ที่นี่นั่งไปกับผม” โดมินิคมัดมือชกเธออย่างนั้นหรือเนี่ย แล้วจะให้เธอกลับบ้านยังไง “ฉันคงเอารถจอดไว้ที่นี่ไม่ได้หรอกค่ะ เลิกงานแล้วจะกลับยังไง อีกอย่างฉันไม่อยากเสียเวลานั่งแท็กซี่มาเอารถที่นี่อีก” ความจริงแล้วก็ทำได้แต่เธอไม่อยากเสียเวลา “ให้คนขับรถของเจ้าบี๋เอาให้ก็ได้นี่ครับ ส่วนคุณนั่งไปกับผม หรือจะต้องให้ผมโทรบอกเจ้านายคุณก่อนถึงจะยอม” ให้ตายสิ เขาเอาเจ้านายมาขู่แบบนี้ ทางนั้นก็ต้องยอมอยู่แล้วในเมื่อเป็นเพื่อนกัน เธอคิด “เฮ้อ!!! ก็ได้ค่ะ” อาทิตยาตอบอย่างเสียมิได้ ทำให้เขายิ้มอย่างมีชัย “งั้นไปครับ” จากนั้นโดมินิคก็เชิญให้เธอออกไปจากห้อง เพื่อจะได้ปิดห้องให้เรียบร้อย เวลานี้เขาไม่รู้ตัวเลยว่าได้ทำให้เธอไม่พอใจเล็ก ๆ รู้แต่เพียงว่าได้ทำตามที่ตัวเองต้องการเท่านั้นพอ แต่สำหรับอาทิตยาอดแปลกใจไม่ได้ ที่เจ้านายของเธอคบกับคนแบบนี้เป็นเพื่อนสนิทได้อย่างไร เธอคิดขณะที่อยู่ในลิฟต์ด้วยอาการสงบนิ่ง ไม่พูดไม่จากับเขา กระทั่งลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่งและเปิดออก เธอจึงก้าวออกไปก่อนแล้วตามด้วยเขา จากนั้นก็เดินเยื้องไปทางด้านหลังเขาเล็กน้อยเพื่อเป็นมารยาท จนเดินมาถึงรถซึ่งอยู่หน้าคอนโด แล้วเขาก็เปิดให้เธอขึ้นไปนั่งอย่างสุภาพ “ปกติแล้วคุณเป็นคนร่าเริงหรือว่าเย็นชาครับ” โดมินิคถามด้วยความรู้เพราะเห็นว่าอาทิตยาเอาแต่นั่งนิ่ง ขณะเดียวกันเขาก็เคลื่อนรถออกไปจากลานจอดรถ เพื่อตรงดิ่งไปยังบริษัทที่เธอทำงานอยู่ “ถามทำไมเหรอคะ” อาทิตยาถามกลับเสียงเรียบ พลางปรายตามองเขาเล็กน้อยเท่านั้น “ก็ผมไม่เห็นคุณยิ้มเลย” โดมินิคถามเพราะอยากให้เธอยิ้มให้หรือยังไงนะ เธอไม่ชอบเขาจะให้ยิ้มได้อย่างไร “มันเป็นปกติของฉันค่ะ ยิ้มบ้าง นิ่งบ้าง” “แต่คุณไม่ยิ้มให้ผมเลย” โดมินิคต้องการอะไรจากเธอเนี่ย “เอ่อ ถ้าทำให้คุณรู้สึกไม่ดีก็ขอโทษด้วยค่ะ” พอพูดจบเท่านั้นแหละเธอก็ยิ้มอ่อนให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะมองหน้าตรง แล้วนั่งนิ่ง ๆ ต่อไป ทว่ารอยยิ้มเมื่อครู่มันทำให้เธอสวยกว่าเดิมเสียอีก “ผมแค่ไม่อยากให้คุณซีเรียสกับงานมากเกินไป หรือว่าเจ้าบี๋ดุ ใช้งานหนักหรือยังไง” “ก็... ค่ะ ท่านเป็นคนดุ เวลาทำงานท่านจริงจังมาก” “แต่ก็ไม่แปลกใจหรอกเพราะคนนิสัยเหมือนกัน มาทำงานด้วยกัน คุณเองก็ดูจริงจัง ได้ยินว่าบี๋มันก็ซีเรียสเวลาทำงาน” “สำหรับฉันไม่เชื่อเลยว่าคุณสองคนจะเป็นเพื่อนกัน นิสัยไม่เหมือนกันเลย” เธออยากจะพูดมากกว่านี้แต่เกรงใจ “หือ ไม่เหมือนกันตรงไหนครับ ผมว่าเหมือนกันออกจะตาย” เขายักคิ้วถามราวกับไม่รู้ว่าต่างกับเพื่อนรักแค่ไหน “หึ ๆ คุณรู้ตัวดีว่าไม่เหมือนเขา เอาเป็นว่าไม่นินทาเจ้านายดีกว่านะคะ คุณขับรถไปเถอะค่ะ” “แล้ว เจ้าบี๋มันจีบคุณบ้างหรือเปล่า” คิดว่าเขาจะหยุดพูดเสียอีก แต่กลับถามอีกเรื่องเสียอย่างนั้น “อะไรนะคะ!!! คุณเขาไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่ขี้หลีค่ะ ไม่เจ้าชู้” เธอตกใจในคำถามเล็กน้อยก่อนจะตอบเสียงเรียบ “ฮ่า ๆ ๆ เป็นเลขาประสาอะไรครับไม่รู้จักเจ้านายตัวเอง นั่นน่ะพ่อเสือเชียวนะครับ คุณรอดเงื้อมมือเขาไปได้ยังไง สมัยเรียนในแก๊งค์เพื่อนเนี่ยเขาตัวใหญ่สุดแล้ว” นี่กำลังพูดเอาดีเข้าตัวเองสินะคนเรา “ฉันคิดว่าเป็นคุณเสียอีก” อาทิตยาประชดเบา ๆ “ผมก็แค่เสือตัวเล็ก เผลอ ๆ ถ้าเจอคนที่ใช่ก็อาจจะถอดเขี้ยวเล็บ” เสือตัวเล็กอย่างนั้นหรือ ใครจะเชื่อ “ใครบ้างจะไม่พูดเอาดีเข้าตัว จริงไหมคะ” เธอว่ายิ้ม ๆ “เดี๋ยวผมจะไปพิสูจน์ให้คุณดูว่าผมไม่ได้พูดเอาดีเข้าตัว ทว่าบางทีสิ่งที่คุณเห็นอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด” “อย่างเช่นอะไรบ้างคะ” อาทิตยาถามกลับแกมเหน็บแนมอีกครั้ง “อย่างเช่นสิ่งที่คุณเห็นก่อนหน้านี้ไง ไม่ได้เป็นเครื่องตัดสินว่าผมเลวร้ายซะหน่อย” “อ๋อ... เหรอคะ แล้วบอกฉันทำไม” เธอตอบยิ้ม ๆ “เอ่อ นั่นสิครับ” เขาหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยก่อนจะขับรถต่อไป และหยุดการสนทนาโดยสิ้นเชิง เพราะขืนพูดมากไปกว่านี้มีหวังโดนเธอตอกกลับให้จุกอกแน่ ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more