ธาริณี ที่นุ่งผ้าขนหนูผืนใหญ่ และบนศีรษะมีผ้าขนหนูผืนเล็กคาดอยู่ เดินตรงเข้ามายังตู้เสื้อผ้าที่ถูกจัดไว้อย่างดี โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนนั่งหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
“ระวังเป็นปอดบวมนะแม่คู้ณ...”
เมื่อเห็นอีกคนจ้องมองตู้เสื้อผ้านานเกินไป คนชอบแหย่ก็อดแดกดันทำว่าเป็นห่วงสุขภาพอีกฝ่ายไม่ได้
“คุณเล็ก!”
ใบหน้าหวานไร้สีสันหันขวับ ก่อนจะเปลี่ยนสีแดงจัดและสลับซีด ตะลึงงันเมื่อเห็นเจ้าของเสียงนั่งเหยียดยาวอยู่บนเตียงนอน มือเรียวรีบคว้าบานประตูตู้ปิดบังตัวเองจากสายตาอีกคนทันที
“คนบ้า เข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตได้ไง”
“ก็แค่เป็นห่วงกลัวคุณจะเป็นปอดบวม” อาชาย้ำทั้งสายตาและคำพูด
ธาริณีหน้าร้อนผ่าว เพราะเห็นแล้วว่าสายตาเขาจับอยู่ตรงจุดใดของร่างกาย
“บอกเสร็จแล้วก็ออกไปสิ”
เสียงแหลม ต่อว่าไปอย่างเดือดดาล แต่คนโดนด่ากลับไม่คิดขยับ ส่งสายตาแพรวพราวจนคนที่เห็นชักสีหน้าพรืดอย่างไม่พอใจ
