อุ้มรักเมียซาตาน

7

“วันนี้พี่อยากกินฝีมือการทำอาหารอร่อยๆ ของโมจังเลยครับ” เขาออดอ้อน เลิกสนใจเรื่องลูกอีก เพราะไม่คิดว่าเขาจะมีลูกกับผู้หญิงแบบเธอ ทุกครั้งที่มีอะไรกันเขาก็บอกให้เธอกินยาคุมกำเนิดตลอด เธอยังเรียนอยู่ ถ้าไม่อยากพลาดท้องก็ควรที่จะคุมกำเนิดเอาไว้ ไม่ใช่ปล่อยให้ตัวเองท้องโย้

“ได้สิคะ พี่พันอยากกินอะไรเดี๋ยวโมทำให้กิน” เธอมีความสุขเสมอกับการดูแลเอาใจใส่เขา รอยยิ้มของเธออ่อนหวานน่ารัก แต่มันไม่ได้ทำให้หัวใจที่มืดบอดของเขารับรู้เลยสักนิด

“โมก็รู้ว่าพี่อยากกินอะไร” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานของเธอ ทำให้โมรินต้องเบี่ยงหลบ หน้าแดงซ่าน กลัวใครจะเห็นเข้า

“โมไปเลือกของก่อนนะคะ” เธอรีบเดินไปยังแผนกอาหาร เพื่อเตรียมซื้อวัตถุดิบไปทำอาหารอร่อยๆ ให้เขารับประทาน ไม่อยากให้เขามาทำรุ่มร่ามตรงนี้

พันไมล์เดินตามไปด้วยรอยยิ้มมาดร้าย เป็นอีกครั้งที่เขาจะได้เชยชมกวางน้อยเนื้อหวานเต็มๆ คำ แบบที่เธอเองก็ยินยอมพร้อมใจไปกับเขา

เขาเองก็ไม่ได้ชอบบังคับจิตใจใครเหมือนกัน อยากให้เจ้าหล่อนยินยอมพร้อมใจเสียมากกว่า

พอถึงบ้านเขาก็ดันเธอเข้าไปในบ้าน ยังไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัวเขาก็เข้าจู่โจม

“อุ๊ย! พี่พัน ว้าย! อย่าค่ะ” เธอดันอกกว้างของเขาเอาไว้ ในขณะที่เขากดร่างของเธอไปบนโซฟาตัวยาว

“พี่รักโมนะครับ” เขาซุกไซ้เข้าหาอย่างหื่นกระหาย

“โมรู้แล้วค่ะ อุ๊ย! อื้อ... พี่พันปล่อยก่อนค่ะ ไม่หิวเหรอคะ โมจะไปทำอาหารให้กิน” โมรินรีบหาข้ออ้าง ทุกลมหายใจเข้าออกของพันไมล์มีแต่เรื่องเซ็กซ์จนบางครั้งโมรินก็รู้สึกแย่ที่เขาพร่ำบอกรักเธอเพราะต้องการเพียงแค่จะมีเซ็กซ์กับเธอเท่านั้น

“หิวครับ หิวโม” เขาบดเบียดร่างกายเข้าหา มือหนาปลดเปลื้องอาภรณ์ของเธอออก

โมรินพยายามดันมือหนาของเขาออกห่าง เธออยากปฏิเสธเขาบ้าง เพราะมันชักจะมากเกินไปแล้ว เธอรักเขาน่ะใช่ แต่ก็ไม่อยากเป็นดอกไม้ริมทางที่เขาจะเด็ดมาเชยชมเมื่อไหร่ก็ได้ หากเธอไม่ยินยอม

“พี่พันไม่นะคะ โมยังไม่พร้อม” โมรินดันหน้าท้องแกร่งของเขาออกห่าง เธอยังไม่พร้อม แต่เขาก็ดึงดันจะฝากฝังกายแกร่งเข้าหา โมรินถึงกับร้องไห้กับความป่าเถื่อนของคนรัก เขากระแทกกระทั้นเพื่อให้เสร็จสมอารมณ์หมาย ในขณะที่เธอไร้ความสุขกับบทรักที่เขาหยิบยื่นให้

ในช่วงหลังๆ นี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองยิ่งกว่าโสเภณี ที่เวลาผู้ชายอยากปลดปล่อยอารมณ์ก็มาหา

พันไมล์สวมใส่เสื้อผ้า เขาเห็นว่าเธอร้องไห้ จึงเข้าไปนั่งลงใกล้ ๆ เพื่อปลอบโยน

“พี่ทำให้เจ็บเหรอครับ”

“พี่พันคะ โมมีอะไรจะขอพี่สักหน่อย”

“อะไรเหรอครับ”

“ถ้าโมยังไม่พร้อม พี่พันอย่าทำแบบนี้จะได้ไหมคะ” เธอมองเขาทั้งน้ำตา

“โมรังเกียจพี่เหรอ” เขามองหน้าเธอ คนถามตีหน้าเศร้าใส่ แล้วก็มีท่าทีน้อยอกน้อยใจว่าเธอรังเกียจเขา

“ไม่ใช่นะคะ แต่โมเอ่อ... บางทีโมก็ไม่พร้อมน่ะค่ะ”

“พี่ขอโทษแล้วกัน ต่อไปจะไม่ทำอีก โอเคไหม” เขาเช็ดน้ำตาให้เธอเบา ๆ รับปากส่ง ๆ ไปแบบนั้นเอง

ก่อนที่เขาจะคายทิ้ง เขาก็ต้องเคี้ยวเธอให้อร่อยปากเสียก่อน

“ค่ะ” เธอยิ้มให้เขา อย่างไรเขาก็คือคนรัก เธอรักเขาหมดใจ อยากจะทำให้เขามีความสุขที่สุดเช่นกัน

“พี่รักโมนะครับ” พันไมล์บอกเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน น้ำเสียงอ่อนโยนของเขา ทำให้เธอยิ้มตอบกลับไป

“โมก็รักพี่พันค่ะ”

“วันเกิดของพี่ โมจะให้อะไรพี่นะ” พันไมล์เอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้า โมรินยิ้มแต่ส่ายหน้าไปมา

“ไม่บอกค่ะ แต่พี่พันน่าจะชอบนะคะ” เธออมยิ้ม

คราแรกตกใจที่ตัวเองตั้งครรภ์ เพราะหลายครั้งที่พันไมล์ไม่ได้ป้องกันเลย เธอจัดการตัวเองด้วยการกินยาคุมฉุกเฉินตามที่เขาบอก แต่กลับอาเจียนเพราะแพ้

เมื่อไม่ได้ตั้งครรภ์เธอจึงไปซื้อยาคุมกำเนิดมากินแทน ซึ่งเธอก็กินบ้างไม่กินบ้าง ส่วนใหญ่จะลืมกินเพราะพันไมล์กักเธอเอาไว้บนเตียงเลยกินไม่ค่อยตรงเวลา

เธอเคยจะบอกเรื่องนี้กับเขา แต่ด้วยความที่ไม่มั่นใจ จึงลองเลียบๆ เคียงๆ ถามเขาดูก่อนว่าเขาชอบเด็กไหม ถ้าเขาอยากมีลูก เขาอยากได้ลูกชายหรือลูกสาว เขาก็บอกว่าเขาชอบเด็ก ถ้ามีลูกชายก็ได้ลูกหญิงก็ดี อายุของเขาก็พร้อมที่จะมีลูกแล้ว ยิ่งมีตอนนี้ยิ่งดี ทำให้เธอดีใจที่เขาไม่รังเกียจลูก หากเธอจะมีลูกให้เขา

พอเขาบอกว่าอีกไม่นานจะถึงวันเกิดของเขา เธอก็เลยจะเซอร์ไพร้ส์ด้วยการเอาผลตรวจไปให้เขาดูว่าเธอตั้งครรภ์ ของขวัญชิ้นนี้น่าจะทำให้เขาดีใจเป็นที่สุด เพราะเธอทำให้ฝันของเขาเป็นจริง เขาจะได้มีทายาทอย่างที่หวังเอาไว้เสียที

เธอกำลังจะขึ้นปีสี่ เรียนอีกหนึ่งปีก็จะจบการศึกษา เพราะอีกไม่กี่วันจะเป็นช่วงสอบและปิดเทอม พลาดท้องขึ้นมาแบบนี้อาจจะดรอปเรียนเอาไว้ก่อน พันไมล์บอกว่าจะรับผิดชอบเธอ เขาคงไม่มีปัญหาอะไรหากเธอต้องดรอปเรียนไปก่อน คลอดแล้วค่อยกลับไปเรียนต่อ แม้โมรินจะเสียดายอยู่มาก หากไม่ดรอปเรียนเธอคงคว้าเกียรตินิยมมาครองอย่างแน่นอน

โมรินคิดว่าจะทำเค้กให้เขาเป็นของขวัญและยื่นกล่องของขวัญที่มีผลตรวจครรภ์ให้เขาดู เธอถึงกับอมยิ้มกับไอเดียของตัวเอง

“นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เป็นอะไรจ๊ะโม” ประโยคเอ่ยถามของวารีทำให้โมรินหันไปมองแล้วยิ้มกว้างมากกว่าเดิม

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แค่คิดว่าวันเกิดของพี่พัน โมจะเตรียมของขวัญอะไรให้ก็แค่นั้นเอง”

“ของขวัญอะไรจ๊ะ ไหนบอกหน่อยสิ” วารีเอ่ยถามอย่างอยากรู้

“ไม่บอกจ้ะ”

“มีความลับกับเพื่อนอย่างนั้นเหรอ” วารีพูดอย่างน้อยใจ

“เอาไว้เซอร์ไพร้ส์พี่พันคนเดียวจ้ะ” โมรินส่ายหน้าไปมา แต่ก็ยิ้มให้เพื่อนรัก

“ว้า... รู้สึกเหมือนส่วนเกินเลย”

“อย่าน้อยใจไปเลย รีเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรานะ ได้เวลาสอบแล้ว เราไปสอบกันเถอะจ้ะ” นี่เป็นการสอบวิชาสุดท้ายก่อนจะปิดภาคเรียน โมรินจึงรีบคว้าข้อมือเพื่อนให้เดินตามไปเข้าห้องสอบ

การสอบเสร็จสิ้นลงไปอย่างเรียบร้อย โมรินคิดว่าเธอทำข้อสอบได้ดี ถึงจะเรียนจบช้ากว่าคนอื่นเพราะพลาดท้อง แต่เธอก็จะกลับมาเรียนให้จบหลังจากคลอดลูกอย่างแน่นอน พันไมล์ไม่ได้ลำบากเรื่องเงินทอง เขาคงหาพี่เลี้ยงมาดูแลลูกของเธอได้ ในระหว่างที่เธอกำลังเรียนอยู่อีกปี

เธอกับวารีเรียนคณะนิเทศศาสตร์ สาขาการแสดง เข้ามาเรียนปีหนึ่งพร้อมกัน เธอเป็นดาวเด่นของคณะ ในขณะที่วารีเป็นคุณหนูไฮโซร่ำรวยที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมาคบกับเธอ ซึ่งเป็นเพียงแค่หญิงสาวต่างจังหวัด เฉิ่ม ๆ เชย ๆ สุดแสนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

การเป็นดาวเด่นของโมริน ทำให้เธอมีงานเข้ามาให้ทำระหว่างเรียน ทำให้ตัวเองพอที่จะมีรายได้ จึงไม่ต้องรบกวนน้าสาวมากนัก น้าสาวของเธอทำงานเป็นเลขานุการ ท่านเดินทางบ่อย ไม่ค่อยมีเวลาดูแลเธอ แต่เพราะเห็นว่าเธอโตแล้ว จึงปล่อยให้เธอใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี คุณตากับคุณยายฝากให้เธอมาอยู่ด้วย น้าสาวของเธอจึงรับเธอมาพักอาศัยอยู่ด้วยกันด้วยความเต็มใจ

ดวงรัตน์น้าสาวของเธอนั้นเป็นคนใจดี แต่งานค่อนข้างยุ่ง เรียกว่าแทบจะไม่มีเวลาเลย ท่านขยันรับจ๊อบทำงานหลายอย่าง เธอไม่รู้เรื่องงานการอะไรของท่านเลย บางครั้งท่านก็ต้องไปทำงานต่างจังหวัด ดังนั้นเธอจึงอยู่โยงเฝ้าบ้านให้น้าไปในตัว

น้าของเธอไม่ค่อยจะอยู่ติดบ้านมากนัก ถึงกระนั้นก็ยังโทรศัพท์มาไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบอยู่บ่อยครั้ง และทิ้งเงินเอาไว้ให้เธอได้ใช้จ่ายและซื้อข้าวของเครื่องใช้ รวมถึงข้าวสารอาหารแห้งติดบ้านเอาไว้ไม่เคยขาด ทำให้เธอไม่ขัดสนทั้งของกินและของใช้