“เชย...คุณหนูให้แม่ช่วยย้ำ อย่าลืมกับข้าวที่คุณหนูสั่งไว้นะ”
อบเชยสำลักน้ำ เธอขมวดคิ้วหน้ายับยู่ยี่ นี่ผู้ชายคนนั้นรู้เหรอว่าเธอทำงานเป็นแม่บ้านให้เขา เขาฝากข้อความมารดาของเธอมา เขารู้ได้อย่างไร? เมื่อเธอพยายามเลี่ยง ไม่แสดงตัวให้เขารู้สักหน่อย
แล้วไอ้กับข้าวที่เขาสั่ง เขาสั่งเธอตอนไหนล่ะ?
“คุณดีบอกไหมแม่...เธออยากทานอะไร?”
หญิงสาวถามเสียงอ้อมแอ้ม…อบเชยมั่นใจ นอกจากขอจูบเธออีกครั้ง นอกนั้นดีแลนไม่ได้สั่งอะไรไว้
เทียนชะงัก นางกำลังเดินเข้าห้องนอนเพื่อพักผ่อนต่อ ก็ต้องหันมาตอบบุตรสาว “ไม่นี่...”
อบเชยยกมือเกาหัว เธอตรัสรู้แทนดีแลนไม่ได้ เขาอยากกินอะไรหว่า? หญิงสาวพยายามเค้นความคิด เผื่อบางทีเพราะถูกจูบ เธอเลยหลงลืม แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดแค่ไหน ที่จำได้ ก็มีแค่...รสจูบหวามๆ กับเรียวปากสีเข้มที่ร้อนแรงของดีแลน เลือดในตัวของอบเชยวิ่งไว้รวมที่ข้างสองแก้ม ผิวหน้าร้อนฉ่า จนเทียนที่มองไกลๆ ยังเ
