หากดีแลนบ้าดีเดือด อุ้มเธอขึ้นมาจริงๆ ครั้งต่อไปเธอคงไม่กล้ามาเหยียบที่บ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้อีก เพราะข่าวลือคงสะพัด และนั่นอาจจะไปกระตุ้นต่อมโกรธของชายตรงหน้าเข้า เขายิ่งผีเข้า ผีออก เดาอารมณ์ไม่ถูกอยู่ด้วย
“คือ...”
“เห็นฉันเป็นคนชอบพูดเล่นอย่างนั้นเหรอ?”
เสียงคนตัวใหญ่เริ่มเข้มขึ้น อบเชยเลยรีบวางมือลงบนมือที่แบรออยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณค่ะ” เธอพึมพำขอบคุณ พยายามขืนตัวไว้ ไม่ลงน้ำหนักไปที่ดีแลนมากนัก
“ฉันไม่เอาคำขอบคุณ” ชายหนุ่มเปรย
“คุณดีอยากได้อะไรล่ะคะ?” อบเชยก็ยังเป็นอบเชย เธอไม่เคยตามเล่ห์ของดีแลนทันสักที
“ไว้นึกออกแล้วจะบอก” เสียงตอบฟังเจ้าเล่ห์พิกล
และแล้ว ก็เป็นเหมือนที่อบเชยคิด คนสำคัญส่วนใหญ่ทยอยกลับไปจนหมดแล้ว โดยเฉพาะคนบ้านหวัง ที่เหลืออยู่ก็แค่คนงานที่ว่าจ้างมา พวกเขากำลังเก็บโต๊ะ เก็บเก้าอี้ อบเชยยิ้มแหยๆ ขามาเธอมากับดีแลน อึดอัดจนอกแทบแตก ขากลับนี่ น่ากลัวกว่า เธอเพิ่งจูบ
