ดีแลนแสร้งสูดลมหายใจแรงๆ เขาตอบเสียงเรียบ มือเอื้อมจับเอวคอดไว้ เพราะอบเชยทำท่าจะขยับตัวหนี “ไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลยนี่เชย”
อบเชยอยากจะร้องไห้ มันเป็นการใกล้ชิดที่ทำให้เธอพิอักพิอ่วน จะมีความสุขก็ไม่เต็มร้อย จะตกใจก็ไม่ใช่ที่ มันก่ำกึ่งระหว่างดีใจ กับกลัวมากกว่า
“คุณดีง่วง ไปนอนในรถดีกว่าไหมคะ” หญิงสาวรีบหาทางออกให้
“ไม่...ฉันจะนอนที่นี่” ดีแลนพูดย้ำ เขาชะงัก มันเหมือนนึกอะไรออก มันเหมือนกับว่าเขาเคยพูดคำนี้กับอบเชยมาแล้ว แต่นึกไม่ออกว่าเคยพูดเมื่อไหร่ ที่ไหน?
อบเชยกลัวคนอื่นมาเห็น และมันจะทำให้เกิดข่าวลือแปลกๆ เธอเสียชื่อไม่เป็นไร แต่ไม่อยากให้ใครลากดีแลนมาเสื่อมเสียด้วย เพราะเธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรนัก ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนหน้าตัก เขาเป็นคนมีหน้ามีตา เป็นคนสำคัญมีผู้คนนับหน้าถือตา ดังนั้นหากเกิดเรื่องเสื่อมเสียเพราะเธอ คนที่ไม่สบายใจคือเทียน มารดาของเธอนั่นเอง
“ตรงนี้ร้อนนะคะ” หญิงสาว
