“อ้าปาก” เสียงสั่งของดีแลน อบเชยเลยเผลอทำตาม มันเป็นกลไกอัตโนมัติของระบบในร่างกายตัวเอง
ข้าวพูนช้อน ดีแลนป้อนใส่ปากอบเชย เขาใช้ฝ่ามือรองใต้คางเธอ และเมื่ออบเชยทำท่าจะหนี ฝ่ามือนั่นก็กดฉับ ปากเธอเลยหุบลง อบเชยเลยได้กินข้าว ร่วมช้อนกับดีแลนไปโดยปริยาย
“เชยทานเองได้ค่ะ” อบเชยแย้งเสียงอู้อี้ ข้าวยังอยู่เต็มปาก เธอก็โดนสะกิดอีกแล้ว
“เคี้ยวให้เร็วๆ สิ กินเหมือนเคี้ยวเอื้อง” ดีแลนบ่น อบเชยกินข้าวช้า เขากินไปสองคำ หล่อนยังเคี้ยวข้าวคำแรกไม่หมดเลย
“ก็มันเยอะ ไม่เคี้ยวให้ละเอียดเดี๋ยวท้องผูก” หญิงสาวเถียงเสียงอู้อี้ ก้มหน้าหลบสายตาคมดุเป็นพัลวัน
“เชอะ! เด็กอนามัย” ดีแลนพูดประชด
“เชยไม่เด็กแล้วค่ะ เชยโตแล้ว” เสียงเล็กๆ เถียงกลับมาทันควัน
ดีแลนยิ้มตาพราว เขาโน้มตัวมาใกล้ๆ สายตามองอยู่แถวๆ เนินอกอบเชย “ใช่โตแล้ว โตมากด้วย”
มือเรียวเล็กยกขึ้นปิดเหนือเนินอก เธอไม่ได้อุปทาน ดีแลนมองเธอด้วยสายตาเปล
