“ใจเย็นๆ น่าไอ้ดี อีกไม่เท่าไหร่เอง” คำพูดปลอบใจตนเอง ตอนที่ตัดใจผละห่างความหวานฉ่ำมา
เขาอดทนมาได้ตั้งหลายปี อีกแค่ไม่กี่วัน ทำไมจะทำไม่ได้ มาตบะแตกตอนนี้ ที่อดทนมาทั้งหมดคงไร้ประโยชน์
เสียงกุกๆ กักๆ ดังขึ้นข้างๆ ตัว ดีแลนเลยลืมตามอง...
อบเชยยืนก้มหน้าอยู่ไกลๆ “ขึ้นรถสิ มันสายแล้วไม่รู้หรือไง” เขาแสร้งดุ
อาการสะดุ้ง! เป็นอาการปกติ เมื่ออบเชยอยู่ต่อหน้าเขา
ดีแลนเปิดประตูรถยนต์ เขานั่งหลังพวงมาลัย ตำแหน่งคนขับ แต่...อบเชยเปิดประตูหลัง หล่อนมุดขึ้นมานั่งด้านหลังเขา “ฉันไม่ใช่คนขับรถให้เธอนั่งนะ มานั่งนี่” อบเชยเงยหน้ายิ้มแหยๆ ให้ เธอสบตากับดีแลนผ่านกระจกมองหลัง สายตาของเขาดุดัน และจริงจัง จนเธอตัวสั่นเทา
“ขอโทษค่ะ”
หญิงสาวพึมพำขอโทษ ก่อนจะถอยหลังเดินลงจากรถยนต์ แต่ก็ยังไม่มีความกล้าพอที่จะเปิดประตูด้านข้างคนขับ ขึ้นไปนั่งตรงจุดนั้น
จนกระทั่ง...ประตูด้านข้างเปิดผ่างออกมา ดีแลนช้อนสายตา
