กามเทพคุกคามรัก

บทที่2.One night stand

“อบเชยเธอจะมามัวตื่นตากับข้าวของที่ไม่ใช่ของเธอไม่ได้ เธอต้องหาคุณดีให้เจอสิ” หญิงสาวกระซิบเตือนตัวเอง รีบชักสายตากลับมาจากการสำรวจห้อง เธอมุ่งหน้าเดินตรงไป มีประตูห้องๆ หนึ่งเปิดอ้าไว้ และเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น

ดีแลนปรือตามอง เขาเห็นอะไรบางอย่างเป็นเงาวูบวาบอยู่ที่ช่องประตู

เงาของใครบางคนลอยเข้ามาหาเขา

เสียงหวานที่ได้ยินและจำได้ติดหูกระซิบอยู่ใกล้ๆ ซึ่งดีแลนก็พยายามที่สุดที่จะมองให้ชัด

“คุณดีเป็นอะไรคะ?!!” อบเชยถามเสียงร้อนรน

เธอตลบผ้าห่มคลุมกายให้ผู้ชายตรงหน้า สีหน้าอาการของเขาไม่ดีนัก ผิวกายของเขาร้อนฉ่า จนเธอต้องรีบชักมือกลับ ตอนที่จับแขนเขา เพื่อเขย่า

ดีแลนหอบหายใจแรงๆ เขาปรือตามอง แต่สิ่งที่อบเชยมองเห็น คือดวงตาฉ่ำเยิ้มนั่นกำลังมองมาที่เธอ

อาการบางอย่างสั่งให้ดีแลนคว้าสิ่งที่มองเห็น ชายหนุ่มยื่นมือแตะกรอบหน้าหวาน เขาลากปลายนิ้วไปตามปลายคางกลมกลึงของอบเชย หญิงสาวตัวแข็งทื่อ เธอมัวตะลึงจนไม่ได้ขัดขืน

“ยัยเด็กเชย” เสียงพึมพำแผ่วๆ ดังผ่านริมฝีปากแห้งผาก

“คุณดี” หญิงสาวส่งเสียงเรียก พยายามดึงสติของคนตรงหน้ากลับคืนมา มือสั่นๆ ยกขึ้นแตะผิวแก้มของดีแลน เธอย่นจมูก ผิวของเขาไม่ได้นุ่มเหมือนผิวเธอ เธอสัมผัสได้ถึงตอหนวดที่พยายามแทงผิวเนื้อของเขาออกมา ไรหนวดนั่นทำให้เกิดความรู้สึกพิกล แต่อบเชยก็ไม่ได้หยุดที่จะสัมผัสดีแลนต่อ ชั่วชีวิตนี้ คงมีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่เธอจะมีโอกาสทำเช่นนี้ได้

“เธอจะทำอะไร?” ดีแลนถาม เขาจำได้แล้วว่าใครกำลังลูบไล้เขาอยู่ ถึงภาพตรงหน้าจะเบลอจนมองไม่ชัด แต่เค้าหน้าแบบนี้ มีคนเดียวเท่านั้น

วงหน้ากลม ดวงตาโตๆ แพขนตางอนๆ เหมือนปีกผีเสื้อ จมูกเล็กๆ เข้ารูปกับริมฝีปากอิ่มเต็ม คนนอกอาจจะคิดว่า อบเชยหน้ากลมดิก แต่มองรวมๆ แล้วก็น่ารัก แต่ดีแลนรู้ดี ทุกสิ่งที่รวมเป็นอบเชย ถูกใจเขาทุกอย่าง หล่อนเตี้ยไปนิดหากยืนเทียบความสูงกัน แต่ดีแลนชอบ เขาอยากกอดเธอ โดยให้อบเชยซบอยู่ที่อก มันเหมือนกับว่าเขาสามารถปกป้องหล่อนได้ เขาชอบผู้หญิงตัวเล็ก มันน่าทะนุถนอมมากกว่าคนที่มีความสูงเท่ากัน พูดไปพูดมาก็แค่นั้น ความจริงแล้ว...หากเป็นอบเชย เขาถูกใจหล่อนทุกอย่าง...ก็แค่นั้นจริงๆ

“ทำไมคุณดีมาอยู่ตรงนี้คะ?”

หญิงสาวถามเสียงเหมือนคนละเมอ เธอไล้มือไปมาบนริมฝีปากของเขา แต่กลับหยุดชะงักไม่กล้าไปต่อ เนื่องจากดีแลนกำลังมองมายังเธอ ด้วยสายตาหวานเยิ้ม ซึ่งเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้

ผิวที่อบเชยสัมผัสร้อนระอุ ผิวของดีแลนกระด้างเหมือนผิวผู้ชายทั่วไป ถึงจะมองว่าเกลี้ยงเกลา แต่เมื่อสัมผัสเข้าจริงๆ ผิวของเขาหยาบไม่ใช่เล่นเหมือนกัน

“ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหมยัยเชย?” ดีแลนถามกลับ

หลายครั้งที่เขาฝันแบบนี้ มีอบเชยอยู่ตรงหน้า พอลืมตา ทุกอย่างก็หายวับไป

สาวอวบฉบับกระเป๋าย่นจมูกใส่ เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ หมดความกลัวดีแลนแล้ว เมื่อสติของเขาไม่เต็มร้อย

“อย่าเรียกเชยแบบนี้ได้ไหมคะ?” หญิงสาวท้วงเสียงอ่อย

ยิ่งดีแลนเอ่ยชื่อของเธอออกมา...อบเชยก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองต้อยต่ำ จนไม่กล้าเผยอหน้ามองเขา

“ทำไมล่ะ” ดีแลนถามกลับเสียงขาดๆ หายๆ เนื้อตัวของเขากระตุก เมื่อรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมาดื้อๆ

“คุณดีทำให้เชยรู้สึกว่าชื่อของเชยดูน่าทุเรศค่ะ” อบเชยตอบ เธอขยับเข้าไปใกล้อีก โดยไม่รู้สึกถึงรังสีอันตรายที่เพิ่มมากขึ้น

“มีฉันคนเดียวไม่ใช่เหรอที่เรียกเธอแบบนี้?” ดีแลนถามต่อ เขาเคยได้ยินคนอื่นเรียกอบเชยด้วยชื่อแบบอื่น เขาจึงจงใจเรียกเธอแบบนั้น เพราะไม่อยากเหมือนคนอื่น โดยไม่ได้คิดว่าคำๆ นี้จะทำให้อบเชยสะเทือนใจ

“ทุกคนเรียกเชยว่า ‘หนูอบ’ ค่ะ”

อบเชยสารภาพ สำหรับคนอื่น ไม่ว่าใครก็ตามเรียเธอว่า ‘ยัยเชย’ เหมือนที่ดีแลนเรียก อบเชยจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มีดีแลนคนเดียวที่เธอไม่กล้าหาญสู้

“ฉันไม่ชอบเหมือนคนอื่น เธอเป็น ‘ยัยเชย’ ของฉันคนเดียว” ชายหนุ่มพูดเหมือนที่ตัวเองคิดไว้ สำหรับอบเชยแล้ว...หล่อนคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาแอบซุกไว้ในใจ

“เชยไม่ยอมเป็นของคุณดีหรอกค่ะ” อารมณ์งอนประสาหญิงมาจากไหนไม่รู้ อบเชยเลยกล้าเถียงกลับ เมื่อเธอรู้ดีว่าดีแลนไม่รู้ตัว ร้อยวันพันปี เขาเคยพูดดีๆ กับเธอเมื่อไหร่ล่ะ

“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกยัยเด็กบ้า!” ดีแลนยกมือขึ้นกระแทกลงไปกลางหน้าผากของอบเชย เขาพูดเสียงแข็ง แต่ก็ต้องรีบทิ้งตัวนอนแผ่ เมื่อดวงตาสั่นพร่า พื้นรอบตัวโคลงเคลงจนตนเองเวียนหัว

“เชยเจ็บนะคะ”

มือเรียวเล็กยื่นออกมาผลักอกดีแลน สาวเจ้าลุกขึ้นนั่ง สีหน้าตะบึงตะบอน โดยที่คนเมามองตามตาปรอย

ดีแลนไม่ได้มองดวงหน้าหงิกๆ งอๆ นั่น เขามองกึ่งกลางร่างของอบเชย ทรวงงามใต้เสื้อเชิ้ตตัวโครงที่กระเพื่อมไปกระเพื่อมมา มันคงเป็นเพราะความเมา เขาจึงมองเห็นภาพก่อนหน้านี้มาซ้อนทับ อารมณ์หงุดหงิดแบบไม่มีปี่มีขลุยปะทุขึ้นมาเสียอย่างนั้นเอง

ภาพที่ดีแลนดันเห็น คือภาพตอนที่อบเชยใส่ชุดเกาะอกหมิ่นเหม่นั่น และเต้นยั่วสายตาผู้ชายอยู่กลางเวที มีผู้ชายเกือบร้อยคนจ้องมอง พร้อมกับเสียงโห่ฮาด้วยความชอบใจ

ดีแลนดันตัวขึ้นนั่งโงนเงน เขากระชากอบเชยเข้ามาใกล้ ผลักหล่อนจนหงายหลัง และรีบกระโจนขึ้นคร่อมทับเอาไว้

“จำไว้ยัยเด็กบ้า คราวหลังห้ามแก้ผ้าเต้นจ้ำบ๊ะแบบวันนี้อีกนะ!”

เขาตะโกนดังลั่น ก่อนจะกระแทกปาก บดจูบปากอิ่มที่เผยออ้า เพราะความตกใจ

มันเหมือนไฟฟ้าในห้องดับพรึ่บลง!! เหมือนเวลาทั้งโลกหยุดหมุนลงชั่วขณะ อบเชยนอนตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกโต จ้องมองผู้ชายที่อุกอาจถึงขนาดปล้นจูบแรกของเธอไปแบบไม่ให้ตั้งตัว เรียวปากสีเข้มทาบทับลงมาแรงๆ เขาเอียงหน้า พยายามบดแยกให้อบเชยยอมเผยอปากตอบรับ กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกโชยเข้าจมูกเธอ ดีแลนคงดื่มหนัก จนทำให้เขาขาดสติ จนกระทั่งเขาเผลอตัวมาจูบกับคนแบบเธอ อบเชยพยายามขัดขืน แต่เมื่อนึกได้ คนเมามักจะจำไม่ได้ตอนที่สร่างเมาแล้ว จูบ...ที่ตนเองได้แต่ฝันและแอบมโนเอาเองยามเหงาตามประสาสาวชั่งฝัน มันห่างไกลเหลือเกินกับที่รู้มา บทบรรยายในหนังสือนวนิยายที่เคยอ่าน บรรยายเสียจนอบเชยเคลิ้มฝัน แต่เมื่อตนเองมีบทเรียนแรกเกี่ยวกับจูบ แถมยังเป็นจูบกับคนที่แอบเก็บไว้ในใจ มันไม่เหมือนที่ฝันไว้จนอบเชยแอบผิดหวังนิดๆ

คนเมาที่ครองสติไม่อยู่ แถมซ้ำฤทธิ์ยายังบีบบังคับให้ยอมเผยความปรารถนาลึกๆ ในใจออกมา

กลีบปากนุ่มนิ่มที่ดีแลนเวียนดูดซับความหวานอยู่นี่ หวานล้ำยิ่งกว่าความหวานของทุกสิ่งบนโลก ขนาดน้ำผึ้งรวงเดือนห้าที่ว่าหวานยังไม่เท่า

ดีแลนตะปี้ตะบันจูบ...เขาเถลปากไปทั่ว และเมื่อเถลเลยไปยังซอกคอ ริมฝีปากของอบเชยจึงเป็นอิสระ

“คุณดีจูบไม่เก่งเหมือนที่เชยเคยฝันไว้เลยค่ะ”

เสียงบ่นลอยตามมาติดๆ ดีแลนตัวกระตุก เขาใช้ฝ่ามือดันที่นอนนุ่ม จ้องหน้าอบเชยพร้อมกับคำรามในลำคอ

ชายหนุ่มสะบัดศีรษะ ยัยเด็กบ้าพูดเสียจนความมั่นใจของเขากระเจิดกระเจิง ยัยเด็กไม่ประสา ต่อว่าเขาว่าจูบเขาห่วย ไม่เอาไหนสำหรับเธอ

“เธออยากได้จูบแบบไหนล่ะยัยเด็กบ้า!” ดีแลนลดตัวลงมา กระซิบแนบกลีบปากอิ่ม

อบเชยหน้าร้อนฉ่า รีบเอียงหน้าหนีปลายจมูกที่เสียดสีอยู่ข้างแก้ม

“เชยไม่เคยจูบนี่คะ เชยไม่รู้หรอก” เพราะดีแลนมีสติไม่เต็มร้อย อบเชยเลยกล้าต่อปากต่อคำกับเขา

“ดีแล้ว” ดีแลนกล่าวเสียงฉุนๆ เมื่อดันไพร่ไปนึกถึง หากอบเชยเคยจูบกับชายอื่นก่อนหน้าเขา “จำไว้นะยัยเชย ห้ามเธอไปจูบกับคนอื่นอีก นอกจากฉันคนเดียว!” ชายหนุ่มสั่ง โน้มตัวลงคลอเคลียซอกคอหอมๆ

“อย่าค่ะ เชยจั๊กจี้” อบเชยเกือบเผลอตัวหัวเราะออกมา เมื่อไรหนวดของดีแลนถูไถกับผิวนุ่มๆ ของตนเอง