กามเทพคุกคามรัก

บทที่1.2 อบเชย

เขาล้วงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ด พร้อมกับสบถงึมงำ “#@#!&^%$” มันไม่น่าเป็นภาษามนุษย์ เพราะอดัมฟังไม่ออก เขาไม่เข้าใจว่าหนุ่มหล่อข้างกายของเขาเป็นอะไร นับตั้งแต่ดีแลนก้าวเข้ามาในสกายล์ฮอลล์คลับแห่งนี้ อดัมลืมไปเลยว่าครั้งหนึ่งผู้ชายคนนี้คล้ายกับหุ่นยนต์ ดีแลนแทบไร้ความรู้สึก สีหน้าหนึ่งเดียวของเขา คือหน้านิ่งๆ ที่ไร้ความรู้สึก แต่ที่เขาเห็นนี่ ดีแลนเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่กำลังโกรธจัด เนื่องจากผู้หญิงคนนั้น ทำให้เขาไม่พอใจ

อดัมอมยิ้ม เขากระดิกมือเรียกบริกร ชายผู้นั่นโน้มตัวฟังเสียงกระซิบ เขาส่ายหน้าปฏิเสธแทบทันที

แต่...ธนบัตรปึกนึงถูกยัดใส่มือ เขาก้มลงมอง คำปฏิเสธเหล่านั้นเลยถูกกลืนเก็บไว้ในใจ เขาคงปฏิเสธไม่ลง เพราะจำนวนธนบัตรเหล่านั้น ต่อให้เขาทำงานทั้งเดือนก็ไม่มีวันได้มากเท่านี้ กับงานง่ายๆ ที่เขาทำได้ และเคยทำมาหลายครั้ง เพียงแต่ไม่มีครั้งไหนที่ได้ค่าจ้างงามเท่าครั้งนี้

อดัมดื่มต่อ เขาจับตามองดีแลนตลอดเวลา...ท่าทางของดีแลนเหมือนคนสติหลุด เพียงแต่เขายังควบคุมตัวเองไว้ได้ แต่คงอีกไม่นานหรอก

อบเชยพยายามไม่มองเลยไปยังจุดที่ใครคนหนึ่งนั่งอยู่ สายตาของเขาเหมือนตาของเสือร้าย แววตานั่นทำให้ความมั่นใจของเธอลดทอนลง หญิงสาวพยายามทำหน้าที่ตนเองให้ดีที่สุด เมื่อเธอทำงานหาเงินสุจริต แม้จะน่าอายไปสักนิด กับการอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเสือหิว เสียงโห่ฮานั่นไม่ทำให้กำลังใจของเธอหมดลง เท่ากับ...สายตาของคน คนเดียว

ท่ามกลางผู้คนเป็นร้อย เสียงเพลงก็ดังอื้ออึ้งจนหูแทบดับ อบเชยมองเห็นแค่คน คนเดียว

สายตาของเขาเหมือนใบมีดที่กรีดลงบนผิวเนื้อเธอ ดีแลนคงไม่รู้ อบเชยไม่เคยอาย ไม่ว่าจะถูกคนรอบตัวดูแคลนมากแค่ไหน เธอมีความอดทน และต้องพยายามทนให้ได้ แต่เพียงเพราะได้พบเจอกับเขา สายตาของเขากรีดเนื้อเธอเป็นริ้วๆ เลือดในกายไหลชโลม และหากดีแลนยังไม่กลับออกไป ความอดทนของอบเชยคงหมดลงเช่นกัน

เธออยากกลับบ้าน กลับไปนอนร้องไห้เสียให้สาสม

นับจากนี้ไป ความเกลียดชังของเขา คงเพิ่มขึ้น จนเธอไม่อาจลบล้างได้

อบเชยฝืนเต้นต่อ เธอฝืนแม้กระทั่งยิ้ม ตามธรรมดาการเต้นคือสิ่งเดียวที่ทำให้อบเชยรู้สึกดีขึ้น เธอกลายเป็นจุดสนใจจากคนรอบตัว เมื่อสิ่งเดียวที่เธอทำได้ดี คือการปลดปล่อยตัวเองไปกับเสียงเพลง ความสนุกทุกครั้งที่เคยมี ยามได้ยักย้าย ส่ายร่างไปตามทำนองเพลง วันนี้เพียงเพราะดีแลนนั่งอยู่ตรงนั้น อบเชยแทบจะขยับร่างกายไม่ออก แต่หากเพราะมันคืองาน เธอเลยจำเป็นต้องฝืน เต้นตามที่เคยเต้น ไม่มีอารมณ์ร่วมเหมือนทุกครั้ง

ดีแลนกัดฟัดกรอดๆ เขากำแก้วคริสตัสเนื้อดีแทบจะแตกคามือ สายตาคมดุพุ่งตรงไปกลางเวที พร้อมกับเสียงคำรามในลำคอที่ดังเพิ่มขึ้น

บริกรคนเดิมย้อนกลับมา เขายัดซองพลาสติกใสใส่มือของอดัม

ชายหนุ่มอมยิ้ม เขาโบกมือไล่ ชายผู้นั้นจึงถอยออกไปยืนด้านข้างเงียบๆ

ยาเม็ดเล็กๆ แต่อนุภาพของมันร้ายแรงยิ่งนัก อดัมถือโอกาสหย่อนใส่ในแก้วเหล้าของดีแลน เขาหรี่ตามองชายหนุ่มข้างกายดื่มเครื่องดื่มผสมยาบางอย่าง ด้วยแววตาเต้นระริก ดีแลนจะต้องขอบคุณเขา หากเขาฟื้นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับของขวัญที่เขาน่าจถูกใจ นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่อดัมอยากมอบให้ เพื่อช่วยทำให้ดีแลนหายจากความพลุ่งพล่านตอนนี้

เสือผู้หญิงอย่างอดัมรู้ดี ระหว่างหญิง-ชายสองคนนี่ มีอะไรซุกอยู่ในใจแน่ๆ

เขาจะเป็นกามเทพ ช่วยกระเทาะความลับนั่นออกมาเอง

ดีแลนดื่มจัด เขาไม่ได้คุยงานกับอดัมสักคำ และอดัมก็ไม่ได้ท้วง เขาจับตามองจนกระทั่ง...ดีแลนเมาจนครองสติไม่อยู่...

อดัมกระดิกนิ้วเรียกบริกรคนเดิม

ไอ้หนุ่มนั่นรีบถลาเขามารับคำสั่ง พร้อมกับรีบตะครุบธนบัตรปึกใหญ่กว่าเดิมที่อดัมยื่นให้

“หาห้องให้ที และจัดการตามที่สั่งด้วยนะ”

บริกรมีสีหน้าหนักใจ แต่เมื่อคำนวณคร่าวๆ กับจำนวนเงินที่ได้ มันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม

“ปล่อยๆ ผมไม่เมา!” ดีแลนปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมอง เขาพยายามขืนตัวไว้ เมื่อมีใครบางคนพยายามพาเขาไปที่อื่น

“คุณเมาแล้วน่าดีแลน ไปนอนเถอะ ผมจัดห้องให้แล้ว” เสียงของอดัมเหมือนอยู่ไกลแสนไกล เสียงนั่นลอยห่างไป และเขาก็ถูกใครบางคนประคองออกมาจากที่เดิม

ดีแลนฝืนมองไปที่เวที แต่ณ. จุดนั้นว่างเปล่า...อบเชยไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ชายหนุ่มถอนใจแรงๆ แล้วจึงยินยอมให้คนไม่รู้จักพาไปที่ไหนสักที่

ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนแผ่ เขาเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าบนร่างกาย เนื้อตัวร้อนผ่าวและคันยุบยับ ดีแลนนอนกระส่ายกระสับ เขาพลิกตัวไปมา ไม่ว่าจะยังไงก็ข่มตาหลับไม่ลง ความรู้สึกหวามไหวที่เกิดขึ้นทวีเพิ่มขึ้นจนแทบจะกระอัก เสื้อสูทถูกถอดเป็นตัวแรก ตามด้วยกางเกง แม้กระทั่งถุงเท้า บนร่างกายของเขาเหลือแค่ชั้นในสีขาวตัวเดียว ความเย็นของอากาศช่วยทำให้ดีแลนสงบลง เขานอนหายใจแรงๆ แต่ยังไม่หลับ...เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง บางอย่างที่เขาแอบเก็บไว้ในใจมาเกือบสี่ปี...

บทที่2.One night stand

น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลออกมาจากหางตา อบเชยยกหลังมือขึ้นปาดทิ้ง เธอรีบเก็บของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋าเมื่อเวลางานสิ้นสุดลง หากมัวชักช้าเธอจะไม่ทันรถเมล์เที่ยวสุดท้าย และหากเป็นเช่นนั้น ค่าแรงวันนี้คงไม่มีเหลือเก็บ เพราะอัตราค่าโดยสารรถแท็กซี่ตอนดึกๆ เช่นนี้ แพงจนค่าแรงเธอแทบไม่เหลือ ลิปสติกแท่งเดียวที่เหลือบนโต๊ะถูกโยนลงกระเป๋า อบเชยฉวยเสื้อคลุมตัวใหญ่มาคลุมไหล่ กำลังจะเดินออกจากห้อง ใครบางคนก็ดันประตูให้เปิดเข้ามาเสียก่อน

“หนูอบ...อยู่พอดี ช่วยพี่หน่อยสิ”

ฉุน บริกรคนนั้นนั่นเอง มันซุ่มรอจังหวะที่ปลอดคน และรีบเข้ามาหาอบเชย ก่อนที่เจ้าหล่อนจะกลับบ้านไปเสียก่อน

อบเชยขมวดคิ้ว...เธอคุ้นหน้า แต่ไม่ได้สนิทด้วย เธอเพิ่งมาทำงานวันแรก ยังไม่รู้จักคนมาก และยังไม่อยากสร้างความรู้สึกไม่ดีกับเพื่อนร่วมงาน

“ช่วยทำอะไรเหรอพี่ เชยต้องรีบไปก่อนที่รถจะหมดค่ะ”

คนรอบตัวเรียกอบเชยว่า ‘หนูอบ’ ชื่อตามที่เธอแนะนำ มีคนเดียวเท่านั้นที่เรียกเธอว่า ‘เชย’ และเขาคือดีแลน

“ผู้ชายคนนั้นหน่ะ คนที่หนูอบเข้าไปคุยด้วย” ฉุนรีบอธิบาย

อบเชยขมวดคิ้ว เธอพยักหน้าเข้าใจ “คุณดี เขาเป็นอะไรคะ?” แม้ดีแลนจะทำให้เธอเสียใจ แต่เขาก็คือคนที่เธอพึงใจ ดังนั้นไม่แปลกที่อบเชยจะหลงกล

“จะเป็นอะไรล่ะ ก็เมาสิ”

ฉุนเดินนำ และอบเชยก็เดินตาม เธอเป็นห่วงดีแลน จนลืมสนใจรอบข้าง เธอเดินเข้าไปในเขตที่เพื่อนๆ ร่วมอาชีพเตือนไว้ หากต้องการขายแค่แรงกายอย่างเดียว อย่าได้หลงเข้าไปในอาณาเขตแห่งนี้เด็ดขาด ยกเว้นอยากสบายด้วยการขายร่างกายแทนการขายแรงเหมือนทุกวัน

ทางเดินปูด้วยพรมสีเลือดนก เนื้อพรมหนานุ่มฟู ขนาดเดินเร็วๆ ยังไม่ได้ยินเสียงรองเท้าซักเอะ เมื่อเนื้อพรมสูงจนกลบเสียงย่ำเท้าแรงๆ จนหมด อากาศรอบตัวเย็นเฉียบ แต่อบเชยกลับเหงื่อตก เพราะความเป็นห่วงที่ผุดซึมขึ้นมาในใจ

“คุณดีอยู่ที่ไหนคะพี่?” อบเชยร้องถามเสียงแห้ง

ฉุนไม่ได้ตอบ เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จนกระทั่งมาหยุดที่หน้าประตูห้องหนึ่ง เขาเบี่ยงกายหลบ เพราะหญิงสาวที่เดินตามหลังมา ถลันขึ้นมาอยู่ด้านหน้า หล่อนรีบร้อนเปิดประตูเข้าไป ไม่ได้สงสัยสักนิด ทำไมห้องๆ นั้นถึงไม่ล็อกประตู

“คุณดีคะๆ” อบเชยป้องปากเรียก เธอเดินลึกเข้าไปด้านใน ไม่รู้ตัวสักนิดว่าประตูด้านนอกถูกปิดลง และคนที่พามาก็หายตัวไปเงียบๆ

นี่เป็นครั้งแรกกับการเข้ามาในห้อง VIP การตบแต่งสมราคา เฟอนิเจอร์ทุกชิ้นคงราคาไม่เบา ไม่ว่าจะโซฟาตัวใหญ่สไตล์หลุยส์บุนวมเนื้อดีขลิบทองดูอลังการ ทีวีจอใหญ่ติดผนังห้อง กับบาร์เครื่องดื่มที่แน่นไปด้วยเครื่องดื่มยี่ห้อดัง อบเชยห่อปาก กวาดตามองไปรอบตัวด้วยความรู้สึกตื่นเต้น...