กามเทพคุกคามรัก

บทที่2.1 One night stand

ดีแลนอารมณ์ดีจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม แม้ความรุ่มร้อนในร่างกายจะกระตุ้นเตือนให้เขาลงมือปลดปล่อยความต้องการของตนเองสักที แต่เวลานี้เขากำลังมีความสุข การได้ใกล้ชิดกับอบเชยคือความฝันที่เขาเองก็เคยฝันเอาไว้

“อย่ายิ้มแบบนี้สิคะ” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ ดวงตาหวานซึ้งมองดีแลนตาปรอย

“เธอด้วย อย่ามองใครแบบนี้ล่ะ” แววตาหวานๆ ที่เห็น ดีแลนอยากเก็บไว้ เขาต้องการให้อบเชยมองแค่เขาเท่านั้น

มันคงเป็นเพราะอบเชยเริ่มรู้สึกคุ้นเคย ดีแลนตรงหน้าไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่ผ่านมา เขาเป็นเหมือนผู้ชายทั่วไปที่อบเชยกล้าที่จะพูดคุยด้วย ไม่เหมือนเวลาที่เขาปกติ แค่ดีแลนมอง อบเชยก็กระเจิดกระเจิง เธออยากหนีดีแลนในลุคแบบเคยเห็นที่สุด

ปลายจมูกเล็กๆ ย่นยู่ เหมือนต้องการต่อต้านคำสั่งของเขา

ดีแลนยกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วคิ้บจมูกของอบเชยไว้ พร้อมทั้งโยกเบาๆ

“ถ้าฉันเห็นเธอ มองคนอื่นด้วยสายตาที่เคยใช้มองฉัน ฉันจะควักลูกตาเธอทิ้ง!” ชายหนุ่มขู่สำทับ

เขาก้มลง จรดปลายจมูกกับผิวแก้มนุ่ม จนอบเชยต้องรีบหดคอหนี

“คุณดีเมาแล้วจะกลับบ้านยังไงคะ” อบเชยเสเปลี่ยนเรื่องพูด ระยะห่างของเธอกับเขาหดสั้นลงทุกทีๆ

“ฉันไม่กลับ ฉันจะนอนนี่” ดีแลนกล่าวเสียงพร่า และตาของเขาก็พร่ามัวแล้วเช่นกัน

“แต่เชยต้องกลับแล้วค่ะ กลับช้ากว่านี้ไม่มีรถเมล์กลับบ้านแน่” อบเชยขืนตัว พยายามหนีออกจากวงแขนของดีแลน

ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม เขาส่ายหน้า “ฉันไม่ให้กลับ อยู่นี่กับฉันไม่ได้เหรอ?” เสียงออดอ้อนจากคนที่ตัวเองแอบชอบ อบเชยเลยทำอะไรไม่ถูก ริมฝีปากของอบเชยยื่นออกมา เมื่อเธอตัดสินใจไม่ถูก ระหว่างรีบไปจากตรงนี้ หรือจะอยู่เป็นเพื่อนดีแลนที่เมาไม่รู้เรื่อง

อบเชยมัวแต่คิด ดีแลนเลยตัดสินใจแทนให้ เขาก้มลง อ้าปากงับริมฝีปากที่ยื่นออกมาของอบเชย จนสาวเจ้าสะดุ้ง! ดีแลนทิ้งตัวลงทับ เขาปิดกั้นการดิ้นของอบเชยด้วยการรวบมือเล็กๆ ของหล่อนชูขึ้นเหนือศีรษะ และกดไว้ด้วยแรงที่เหลืออยู่ แล้วจึงเริ่มกระบวนการจูบจริงๆ ปลายลิ้นร้อนชื้นแทรกเข้าไปในโพรงปาก ช่วงจังหวะที่อบเชยเตรียมจะร้องห้าม

เรียวลิ้นสากร้อน ดูดซับเสียงห้าม เขาเบียดปากเถลซ้าย ขวา เริ่มจูบแบบจริงจังและอบเชยทำได้แค่ตัวสั่นสะท้าน

เด็กสาวไม่ประสาพริ้มเปลือกตาหลุบลง เรือนกายอ่อนยวบเพราะอนุภาพร้อนแรงของจูบที่เจ้าตัวไม่เคยลิ้มรส

มือของดีแลนทำงานสัมพันธ์กับความรุ่มร้อน เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งถูกชายหนุ่มถลกขึ้นสูง เขาอยากสัมผัสเนื้อแท้ของอบเชย อยากสูดดมหล่อนให้ทั่วทั้งตัว...และเสื้อตัวใหญ่มันเกะกะ ดีแลนสัมผัสอบเชยได้ไม่ทั่วถึง กระดุมเม็ดเล็กๆ จึงถูกปลด และคนไม่ประสาก็ดันเผลอตัวให้ความร่วมมือเสียแบบนั้นเอง

อบเชยแอ่นตัวยกบั้นท้ายขึ้นสูง มันเลยเป็นความสะดวก ดีแลนจึงปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่างกายของอบเชยได้โดยไม่ติดขัด กางเกงผ้ายืดหลุดออกไปจากสะโพกผาย ตามติดด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ และชั้นในผ้าลูกไม้เป็นชิ้นต่อไป

“เชย...หนาวเหรอ?”

ดีแลนถามเสียงพร่า ผิวเนื้อของอบเชยเต้นระริก เขาไล้มือไปตามผิวเนียนเรียบ และแอบขบเม้มเบาๆ แสดงความเป็นเจ้าของเสียหลายจุด

“ปะ เปล่าค่ะ คุณดีแน่ใจเหรอคะว่าจะทำแบบนี้กับ...เชย?” หญิงสาวถามเสียงสะท้าน

“แน่ใจสิ...” ดีแลนตอบเสียงพร่า ไม่มีครั้งไหนที่เขามั่นใจเท่าครั้งนี้ ความต้องการล้นอก กำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หากเขาหยุดลงแค่นี้ คนที่ตายน่ะคือเขา ไม่ใช่อบเชยหรอก

ดีแลนเสียดสีเนื้อตัวร้อนระอุ กับผิวเนียนนุ่มที่เย็นเฉียบ เขาจะช่วยให้อบเชยหายหนาว ด้วยการใช้ร่างกายของตนเองห่อหุ้มหล่อน

“อะ...” แรงเสียดสีทำให้อบเชยรู้สึกแปลกๆ เธอเผลอตัวคราง แล้วก็ต้องรีบตะครุบปากตัวเอง ผิวหน้าแดงซ่าน เพราะสายตาวาวหวานมองมายังตนเอง

ดีแลนยิ้มกริ่มเขาไม่หยุดขยับ ยิ่งชิดใกล้ไฟปรารถนาก็ยิ่งลุกกระพือ

ซับในตัวน้อยถูกปลายนิ้วของดีแลนรั้งจนหลุดไปจากสะโพกได้ในที่สุด ชายหนุ่มถึงกับอึ้ง เขามองความเย้ายวนตรงหน้าด้วยสายตาฉ่ำเยิ้ม กระไอปรารถนาฉีดพล่าน ชายหนุ่มลดตัวลง สวมกอดอบเชยไว้ ขณะที่ประคองความขึงขังจรดจ่อปากทางสวรรค์

บั้นเอวแข็งตึงกดดันความอลังการแทรกลึกลงกึ่งกลางความฉ่ำเยิ้ม

อบเชยผวาเยือก!! เธอรีบกระถดสะโพกถอยหนี รู้สึกตึงไปทั้งหน้าขาแถมยังเจ็บจนน้ำตาเล็ด แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะร้องห้าม เมื่อมีบางอย่างแทรกลึกเข้าในร่างกายตัวเอง

“ชูว์!” เสียงปลอบใจเบาๆ กับปลายจมูกที่เฉียดแก้มไปมา

อบเชยกัดฟัน หลับตาปี๋ เธอถอยหลังไม่ได้อีกแล้ว...

“ทนหน่อยนะยัยเด็กดื้อ” ดีแลนกระซิบปลอบ เขาเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดซึมขึ้นมาเหนือหน้าผากกลมกลึงให้ด้วยความรู้สึกอ่อนเชื่อม

อบเชยหลับตา ส่ายหน้าไปมา มันเจ็บร้าวจนอยากร้องไห้ แต่หากทำแบบนั้น ดีแลนอาจคืนสติ และเขาจะต้องเกลียดเธอไปตลอดชีวิต หญิงสาวพยายามอดทน เธอกล่ำกลืนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น จนกระทั่งช่วงเวลาแห่งความทรมานจบสิ้นลง ร่างกายของเธอปรับตัวจนคุ้นกับสิ่งแปลกปลอมที่ดึงดันเข้ามา จากนั้นอบเชยก็จำอะไรไม่ได้อีก...พายุอารมณ์ที่ดีแลนโยนใส่ ยิ่งกว่าพายุเกย์ในตำนาน ความร้อนแรงนั่นแทบทำให้เธอแทบขาดใจตาย

แรงโหมที่ดีแลนกระแทกอัด อบเชยผวาเยือกทุกครั้ง...

เธอครางจนคอแห้ง วิงวอนเขาด้วยน้ำเสียงน่าสมเพช...เพราะเสียงที่อบเชยได้ยิน เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเธอหรือไม่ที่พูดออกมา

บทบรรยายในนวนิยายที่เคยอ่านผ่านตา กลายเป็นหนังสือเรียนเด็กชั้นประถม...ซึ่งบรรยายได้ไม่ถึงครึ่งกับความเป็นจริงที่ตนเองกำลังเผชิญหน้าอยู่เลยสักนิด

บทรักแสนหวาน ดุเดือดจนเตียงนอนแทบพัง คลื่นพายุลูกแล้วลูกเล่าซัดใส่ อบเชยเนื้อตัวสั่นระริก เธอถูกจับโยนเหมือนปุยนุ่น หนักอึ้งยิ่งกว่าแบกหินไว้บนสองบ่า และเมื่อถึงจุดสิ้นสุด อบเชยกรีดร้องออกมาสุดเสียง เธอตะกายแผ่นหลังของดีแลน แอ่นตัวจนโค้งงอ เมื่อกระโจนแตะสวรรค์ชั้นฟ้าได้สำเร็จ

ดีแลนปลดปล่อยความต้องการของตนเอง เขาฉีดอัดสายธารสวาท สาดซัดใส่อบเชย

แล้วก็ทิ้งตัวนอนแผ่...หลับสนิทเพราะฤทธิ์น้ำเมา ที่ผสมไว้ด้วยยาปลุกอารมณ์

ชายหนุ่มสิ้นฤทธิ์ แต่อบเชยกลับต้องนอนลืมตาโพลง!!

บทที่3.มันเป็นแค่ความฝันอย่างนั้นเหรอ?

อบเชยนอนนิ่งๆ หลังพายุพิศวาสสงบลง เธอนอนฟังเสียงลมหายใจของดีแลน จนแน่ใจว่าคนข้างตัวหลับสนิทไปแล้ว อบเชยค่อยๆ ดันแขนของดีแลนที่พาดอยู่บนเอวของตนเองออกไป เธอรีบสอดหมอนใบใหญ่แทนที่เรือนกายของเธอ เพราะคนตัวใหญ่ที่หลับสนิททำท่าฮึดฮัด จนกระทั่งได้กอดหมอนนุ่มๆ นั่น เขารั้งไปกอดกกไว้แนบอก ดีแลนจึงมีที่ท่าสงบลง

หญิงสาวพลิกตัวหนี ทิ้งตัวลงด้านข้างเตียง

พลั่ก!

แม้พื้นจะปูด้วยพรมเนื้อหนาฟู แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวอบเชยมีแค่เนื้อแท้ปราศจากเสื้อผ้าหรืออาภรณ์ชิ้นอื่น อบเชยเจ็บจนน้ำตาแทบร่วง เมื่อสะโพกกลมกลึงกระแทกกับพื้นแรงๆ เธอรีบยกมือตะปบปาก กลั้นเสียงร้องไว้แค่ในลำคอ เพราะกลัวว่าเสียงของตนเองจะทำให้ดีแลนรู้สึกตัว อบเชยข่มความเจ็บ ข่มความอาย เธอควานหาเสื้อผ้าของตนเองจนเจอ หญิงสาวรีบสวมเสื้อผ้าลวกๆ แอบสูดปากเบาๆ เมื่อร่างกายขยับไปมา ความเจ็บจากกึ่งกลางร่างกายก็กระตุ้นเตือน

น้ำตาเม็ดเล็กๆ ไหลริน จนอบเชยต้องรีบใช้หลังมือปาดคราบน้ำตาทิ้ง

เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เธอมานั่งเสียใจ ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่เสียไป เรียกกลับคืนมาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

และหากดีแลนลืมตาขึ้นมาเจอเธอนอนอยู่ข้างๆ เขา รับประกันได้... ชายผู้นี้คงบันดาลโทสะ ฆ่าเธอตายเสียเป็นแน่

เขาไม่เคยสนใจเธอ ไม่เคยแม้แต่ชายตาแล เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในโลกที่ดีแลนรังเกียจ เขาขยะแขยงเธอ และไม่เคยปิดบังความรู้สึกนั้น อบเชยรู้แก่ใจมาตลอด